Λευκή κόλα

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Άκουσα τον Πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου συντετριμμένος να λέει  –Αύριο μια λευκή κόλα θα βρίσκεται σ’ ένα άδειο έδρανο…                 

                                                                                                                     

Μια λευκή κόλα στο παγωμένο απ’ τις κομμένες ανάσες έδρανο.                                                              

 Μια λευκή κόλα σ’ ένα μαύρο κόσμο που σκεπάζει με φρίκη, ότι πάει ν’ ανθίσει στους σκοτεινούς διαδρόμους του.                                                                                                                            

 Μια λευκή κόλα στ’ ακατέργαστα στίφη, στις ορδές, που κατέλαβαν την «πόλη».                               Μια λευκή κόλα στο μουδιασμένο κέλυφος της κοινωνίας, που κρύβεται αποκλεισμένη στα τοίχοι  της.                                                                                                                                                          

Μια λευκή κόλα στα χιλιάδες γιατί, της αβάσταχτης σιωπής που σκοτώνει.                                   

Μια λευκή κόλα στ’ ανυπόγραφα όνειρα του ΑΛΚΗ.                                                                                      

Μια λευκή κόλα το συμβόλαιο ζωής, στις εξασθενημένες αντιστάσεις μας.                                           

Μια λευκή κόλα στη λευκή πετσέτα που υψώσαμε, μπρος στην απροκάλυπτη βία που μας κατέλαβε.                                                                                                                                                           

Μια λευκή πετσέτα στην άνευ όρων παράδοση της ένοχης ανοχής μας.                                                                  

Άλαλα τα χείλη των ευσεβών, μη διαταραχθεί το χριστεπώνυμο πλήθος των ευγενών.                         

Μη χαλάσει το κλίμα των ήρεμων καιρών. Των συνθηκολογημένων ημερών. Των βολεμένων πριν το Πάσχα αμνών.                                                                                                                                                                          Άλαλα τα πλήθη των Πολιτικών, μη δυσαρεστηθεί το πελατειακό μέρισμα των οπαδών.                                 Μην πειραχθεί το περιθώριο των εφησυχασμένων Αστών. Των δοξασμένων συμβόλων αυτών. Των αφιερωμένων στην εκτόνωση βωμών.                                                                                          

Άλαλα τα πλήθη ημών και υμών, μην ενοχληθούν οι νευρώνες μας και ταραχθεί  η μακαριότητά μας. Παρακολουθούμε τη ζωή μέσα από το μάτι της πόρτας ασφαλείας μας. Ακολουθούμε τους ρεπόρτερ, ζώντας από τις τηλεοπτικές οθόνες ανώδυνα τη ζωή μας σε επεισόδια. Κάνουμε ζάπινγκ αν τα επεισόδια σκληρύνουν σε κάτι πιο ανάλαφρο, που δεν θα ταράξει τον ύπνο μας και συνεχίζουμε την επομένη με νέα αμέτοχα επεισόδια, που ασυναίσθητα όμως, θα μας διαγράφουν σιγά – σιγά αλλά σταθερά.                                                                                                                                                                                                                          

Και έτσι «Δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα» που έλεγε και ο μεγάλος μας Βάρναλης θα συνεχίσουμε μέχρι να καταλήξουμε ή να μας καταλήξουν.                                                                            

Δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα θα ανεχόμαστε να μας εξοντώνει η βία μέσα από ένα σύμπλεγμα φανατισμών. Η κάθε βία, στην όποια της μορφή. Στην όποια απόχρωση κι’ αν έχει. Στον όποιο σκοπό κι’ αν εξυπηρετεί. Είτε αυτή λέγεται οπαδική. Είτε λέγεται «πολιτική». Είτε λέγεται αντίφα. Είτε λέγεται φασίστα. Είτε είναι αυτόνομοι. Είτε είναι σκοτεινά διοχετευόμενοι. Το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Η βία χτυπά τυφλά και σκοτώνει. Χτυπά ύπουλα και διαφεύγει. Χτυπά ανελέητα και μας κουρελιάζει.                                                          

Η υποκρισία της ανεκτικής κοινωνίας δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν γίνεται να κρυβόμαστε άλλο πίσω από παγκόσμιες ημέρες και φυσιοδιφικές ευαισθησίες, την ώρα που «Ο Χάρος βγήκε παγανιά μεσ’ τη δική μας γειτονιά». Αν την Πολιτεία τη βολεύει ο τρόμος πάνω απ’ την Πόλη, αυτή η Πόλη δεν βολεύεται με τους εφιάλτες της άλλο. Δεν αντέχει άλλο τις γειτονιές του φόβου, τις πλατείες του τρόμου, τις ενέδρες θανάτου. Δεν συγχωρεί άλλα πρωτοσέλιδα γραμμένα από το αίμα των παιδιών της. Η απελπισμένη φωνή του Άλκη ΜΗ ΧΤΥΠΑΤΕ ΑΛΛΟ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ θα βαραίνει το δικό της κορμί πλέον.                                 

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                       magklarasvas@yhoo. gr