Τζάμπα λέξεις για την Παιδεία

του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Διακόσιες χιλιάδες λέξεις! Τόσες εκστόμισαν οι ταγοί του έθνους στη Βουλή για το 34.000 λέξεων νομοσχέδιο, αυτό που θα λύσει –για ακόμη μία φορά– άπαξ διά παντός τα προβλήματα της Παιδείας. Να θυμίσουμε ότι πέρυσι πέρασε νόμος 112.000(!) λέξεων, οι οποίες προστέθηκαν στις 36.000 λέξεις που είχε ο νόμος Γαβρόγλου του 2018. Είχαμε τη «μεταρρύθμιση Φίλη» και ακόμη πιο πριν τις αλλαγές Μπαλτά, και το 2013 τις 28.000 λέξεις του κ. Κώστα Αρβανιτόπουλου. Τότε προβλέπαμε
ότι «μέχρι να εφαρμοστεί αυτό το γκράντε σχέδιο για την Παιδεία, η ζωή –όπως κάνει πάντα– θα έχει αλλάξει τα δεδομένα και ο μεθεπόμενος
υπουργός θα παρουσιάσει ακόμη ένα κείμενο 28.000 λέξεων ως την “οριστική απάντηση” σε όλα τα προβλήματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» («Ο Σίσυφος της Παιδείας», Καθημερινή, 25.8.2013).
Δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο στα πολυσέλιδα πρακτικά της Βουλής. Βρίσκουμε ξύλινη γλώσσα («Δημιουργεί τα θεμέλια για τη στήριξη του εκπαιδευτικού συστήματος σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία») και πομπώδεις ανοησίες: το νομοσχέδιο «σκοτώνει την εφηβεία των παιδιών». Το μόνο που θα μείνει στην Ιστορία είναι η συνωμοσία-ανέκδοτο που αποκάλυψε η «Κόκκινη Μπέτυ» (Σκουφά) από την Πιερία: «η εισαγωγή της διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας στο Νηπιαγωγείο κάποιο άλλο ειδικό κρυμμένο συμφέρον εξυπηρετεί. Μήπως αποτελεί και αυτό επιταγή αμερικανικών σχολών, αμερικανικών πανεπιστημίων;».
Υπήρξε βεβαίως και η «θερμή» αντιπαράθεση για την «απαγορευμένη λέξη μόνο για τους συνδικαλιστές και τους εμμονικούς και ιδεολογόπληκτους. Αξιολόγηση: Ο έμπορος αξιολογείται από τον πελάτη, ο δημοσιογράφος από τις μετρήσεις, ο πολιτικός από τις ψήφους», είπε η κ. Φωτεινή Πιπιλή. Είχε μισό δίκιο, διότι η αξιολόγηση όλων των παραπάνω δεν γίνεται από κρατικούς επιθεωρητές του Αμαρουσίου, αλλά από τους λήπτες των υπηρεσιών. Το πρόβλημα και με αυτό το νομοσχέδιο είναι ο κρατικός πατερναλισμός· οι συλλογικότητες των γονέων και κηδεμόνων, οι δήμοι, οι τοπικές κοινωνίες εν γένει λούζονται τις αποφάσεις των σοφών του Αμαρουσίου χωρίς να έχουν λόγο στα σχολεία των παιδιών τους.
Αλλά ακόμη κι αν μπορούσε να δουλέψει η αξιολόγηση σε ένα σύστημα που η Αθήνα στέλνει για ένα χρόνο 41.000 αναπληρωτές σε όλη την Ελλάδα (συνήθως μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς), τι να την κάνουμε; Εδώ η ελληνική Παιδεία αξιολογείται στον βρόντο κάθε χρόνο. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου υπενθύμισε στη Βουλή τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ: «Το σχολικό πρόγραμμα συνεχίζει να έρχεται από το κέντρο και οι διδάσκοντες δεν έχουν περιθώριο για δημιουργική ερμηνεία και ανάπτυξη, αλλά παραμένουν προσκολλημένοι σε αναγνώσματα από τα σχολικά βιβλία» (1995). «Η Ελλάδα παραμένει ένα από τα πιο συγκεντρωτικά σχεδιασμένα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ευρώπη, στερώντας το από κάθε ευελιξία, ενώ άλλες χώρες έχουν προχωρήσει δυναμικά στην αποκέντρωση των εκπαιδευτικών τους συστημάτων» (2011). «Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι άκρως συγκεντρωτικό, με το κεντρικό κράτος να ασκεί στενότατο έλεγχο σε κάθε πτυχή του» (2017).
Επομένως, κρίμα στο χαρτί που θα τυπωθεί και αυτό το νομοσχέδιο, τζάμπα οι πομπώδεις 200.000 λέξεις που εκστομίστηκαν πάλι στη Βουλή για ακόμη μία «γκράντε μεταρρύθμιση» στην Παιδεία...