Η γεωπολιτική προσέγγιση της Γερμανίας στη Δυτική Μακεδονία

του Γιάννη Γκουντιού

Η Γερμανική Σχολή γεωπολιτικής, θεμελιωτής της οποίας είναι ο καθηγητής του Μονάχου και  της Λειψίας Φρίντριχ Ράτσελ (Friderich Ratzel 1844-1904), διατύπωσε από τον 19^ο αιώνα την άποψη ότι η γεωγραφία είναι στην υπηρεσία της πολιτικής – Πολιτική Γεωγραφία. Ο Ράτσελ, ο οποίος επηρεάστηκε από τη θεωρία του Δαρβίνου πρέσβευε ότι τα κράτη γεννιούνται, προοδεύουν, παρακμάζουν και πεθαίνουν όπως τα ζώα και τα φυτά. Τα κράτη όμως σχετίζονται άμεσα με το έδαφος ακριβώς επειδή οι κάτοικοί τους σχετίζονται με αυτό. Έτσι προκύπτει η ανάγκη της δημιουργίας του αντίστοιχου ζωτικού χώρου του κράτους. Αυτός οριζόταν από τις Βόρια και

Βαλτική Θάλασσες, την Αδριατική και τον Εύξεινο Πόντο. Στόχος ο εκτοπισμός της κραταιάς τότε Μ. Βρετανίας.

Τη σκυτάλη παίρνει ο Σουηδός υπερσυντηρητικός πολιτικός και καθηγητής της Ουψάλα Ρούντολφ Κέιλεν (Rudolf Kjellen, 1844-1922) ο εισηγητής του όρου Geopolitik, του οποίου οι εργασίες μεταφράζονται στα Γερμανικά. Συμπληρώνοντας τον Ράτσελ, διατυπώνει τη άποψη ότι κατά τη ζωή του, το κράτος αντιμάχεται με τα άλλα κράτη για τη διεκδίκηση περισσότερου ζωτικού χώρου. Γι’ αυτό ο όρος Geopolitik αποτελεί έναν από τους πυλώνες του ναζισμού αλλά και υπόβαθρο του ιμπεριαλισμού.

Η Γερμανική γεωπολιτική θεώρηση των πραγμάτων ολοκληρώνεται από τον Κάρολο Χαουσχόφερ (Karl Houshofer 1868-1946), ο οποίος ήταν δάσκαλος μεταξύ άλλων και του Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess). Ενώ οι προηγούμενοι αναγνώριζαν τον κόσμο δια της Γερμανίας ο Χαουσχόφερ (επηρεασμένος από τον Α’ ΠΠ και την Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 την οποία θεωρούσε άδικη) βλέπει μόνο τη Γερμανία ως κέντρο και επόπτρια της ευρύτερης κεντρικής Ευρώπης. Αυτό οδηγεί στην εκ νέου επιδίωξη της αύξησης του ζωτικού χώρου της Γερμανίας με όνειρό του την ανάπτυξη στον άξονα Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, Ιαπωνία.

Το μίγμα εθνικοσοσιαλισμού και Γερμανικής γεωπολιτικής έγινε πλέον εκρηκτικό. Σε συνδυασμό με την Καλβινική προσέγγιση περί «εκλεκτών» και μη, αγωνίζεται να αναπτύξει δια του Γ’ Ράϊχ η φυλετική ανωτερότητα. Ο «αγών» οδηγεί στην επέκταση – κατάκτηση του αναγκαίου για τους Άριους ζωτικού χώρου με τον Β’ΠΠ.

Δυστυχώς το γεωπολιτικό δόγμα της Γερμανίας δεν τελείωσε με τη Δίκη της Νυρεμβέργης. Σιγόκαιγε η σπίθα του Γερμανικού ζωτικού χώρου, στην οικονομική του διάσταση, κάτω από τον ψυχροπολεμικό δυϊσμό της περιόδου 1945 -1989.

Πέρασαν 31 χρόνια από την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Ο κόσμος άλλαξε, η Βρετανία παραχώρησε τη σκυτάλη στις ΗΠΑ, η Ευρώπη μεταλλάχθηκε, η Γερμανία αναστήθηκε με τη βοήθεια όλων και κυρίως των Αμερικανών και η σπίθα αναζωπύρωσε το γερμανικό γεωπολιτικό όνειρο.

Έτσι, αφού διεκπεραίωσε τα του οίκου της (ενιαία Γερμανία), ξεκίνησε παράλληλα και ταυτόχρονα, μια νέα προσπάθεια επέκτασης του ζωτικού χώρου προς τις θερμές θάλασσες. Η συνεργασία των ΗΠΑ με βόμβες και της Γερμανίας με το Ευρώ είναι γεγονός. Άλλοτε με στρατιωτικό και άλλοτε με οικονομικό καταναγκασμό, ΗΠΑ και Γερμανία έχουν κοινές επιδιώξεις αλλά διαφορετικές προτεραιότητες και σκοπούς.

Πρώτο στάδιο. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με πόλεμο και η προσάρτηση της Σλοβενίας και της Κροατίας στο στρατηγικό βάθος της Γερμανίας, με όχημα την ΕΕ. Η Γερμανία λοιπόν άρχισε να κατεβαίνει με πόλεμο που έκανε το ΝΑΤΟ συνηγορώντας με ευχαρίστηση και οι ΗΠΑ ώστε να αποκόψουν τη Ρωσία από τα Βαλκάνια και την πρόσβαση στην Αδριατική.  Ο στρατηγός Νίκος Καρατουλιώτης είναι σαφής για το ισχύον από τη δεκαετία του ’90 Αμερικανικό γεωπολιτικό δόγμα: «Το ΝΑΤΟ, είναι το εργαλείο εκείνο που επιτρέπει στους Αμερικανούς να κρατούν τη Γερμανία «κάτω», τη Ρωσία «έξω» και τους εαυτούς τους «μέσα» στην Ευρώπη».

Δεύτερο στάδιο. Η προσάρτηση της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης στο Ευρωατλαντικό σύμφωνο και η πλήρης εξάρτησή της από αυτό.

Τρίτο στάδιο. Η απόσπαση του Κοσσόβου από την Σερβία (το τελευταίο προπύργιο της Ρωσίας στα Βαλκάνια για λίγο ακόμα) και η ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ. Τα κοινά συμφέροντα ΗΠΑ και Γερμανίας οδηγούν στην αγαστή και σταθερή συνεργασία. Οι ΗΠΑ εξοβελίζουν τη Ρωσία και η Γερμανία δημιουργεί οικονομικά προτεκτοράτα προς το Νότο. Το στρατηγικό βάθος επεκτείνεται.

Τέταρτο στάδιο. Ήρθε η ώρα των Σκοπίων. Η Ελλάδα έχασε την χρυσή ευκαιρία όταν οι Κων. Μητσοτάκη και Α. Σαμαράς δεν σταμάτησαν τον διακαή πόθο της Γερμανίας για ανεξαρτησία της Σλοβενίας και Κροατίας (βλ. πρώτο στάδιο) πριν πρώτα διασφαλίσουν το όνομα Μακεδονία ως αποκλειστικά ελληνικό (σε δέκα χρόνια ποιος θα το θυμάται; αναρωτήθηκε επιπόλαια ο τότε πρωθυπουργός). Οι ΗΠΑ χτίζουν τη μεγαλύτερη βάση τους στον κόσμο (Camp Bondsteel), η δε Γερμανία πιέζει συνεχώς για την ενδυνάμωση του κρατικού μορφώματος. Ο Μάθιου Νίμιτς δεν αλλάζει μέχρι να πετύχει. Και το καταφέρνει με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (με ιδεολογικά απωθημένα και τον πρόθυμο Καμμένο για μια καρέκλα έστω και για κάποιους μήνες επιπλέον θυσιάζοντας ακόμα και το κόμμα του και προδίδοντας αξίες, καταστατικό, ανθρώπους). Ταυτόχρονα το Γερμανικό εγχείρημα πρέπει να προσανατολίζεται στο στόχο. Τη Μεσόγειο. Έτσι δεν συζητείται όνομα χωρίς τη λέξη «Μακεδονία». Παρομοίως γλώσσα και εθνότητα προς εδραίωση του κατασκευάσματος. Γιατί; Διότι η μία και πραγματική Μακεδονία βρέχεται από το Αιγαίο. Ο Αξιός εκβάλει στο Αιγαίο και φτάνει σχεδόν στον Δούναβη. Η Γερμανία αγγίζει τον στόχο της.

Έμεινε το τελευταίο στάδιο η Ελλάδα. Η επιλογή είναι η οικονομική επίθεση με σφοδρότητα και επιμονή. Ο στόχος σταθερός. Το βλέμμα στη Μεσόγειο. Να και πάλι η ελληνική συμβολή στον γερμανικό σχέδιο: Ο πρωθυπουργός αιφνιδιαστικά και  εν ψυχρώ, με μια δήλωσή του τον Σεπτέμβριο του 2019 στον ΟΗΕ, κλείνει όλες τις λιγνιτικές μονάδες. Γιατί; Η απάντηση ήρθε οκτώ μήνες μετά (26-5-2020 σε συνέντευξή στην γερμανική Bild) δια στόματος του ιδίου. Η πολιτική αυτή είναι «προς το συμφέρον των γερμανικών εταιριών» όπως είπε ανερυθρίαστα τέσσερεις φορές στην ίδια παράγραφο με την περιβόητη πλέον φράση «οι κάτοικοί της πρέπει να βρουν κάτι άλλο να κάνουν» υποβάλλοντας τα σέβη του στην φράου Μέρκελ (https://primeminister.gr/2020/05/26/24036). Η κλιμάκωση συνεχίζεται με την εξαγγελία της επιδότησης ηλεκτρικών αυτοκινήτων προς όφελος των ξένων αυτοκινητοβιομηχανιών (πρωτίστως των γερμανικών) και σε βάρος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, αντί τα χρήματα αυτά (100εκ.) να κατευθυνθούν ως κίνητρο προσέλκυσης παραγωγικών επενδύσεων βαριάς βιομηχανίας στη Δυτική Μακεδονία, ελληνικού ενδιαφέροντος με δυνητική μόχλευση.

Οι Γερμανοί όμως δια των εταιριών τους, που αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των περιφερειών της κρατικής ομοσπονδιακής οντότητάς τους, έφτασαν πλέον στην Ελλάδα δια της αγοράς. Πωλούν βιομηχανικό και πολεμικό υλικό. Αγοράζουν ενέργεια, επικοινωνία και ενίοτε πολιτικούς, υποτέλεια και συνειδήσεις. Ελέγχουν τον πολιτικό κόσμο, ελέγχουν τη νομισματική πολιτική, ελέγχουν την οικονομία μας. Σε λίγο δια της RWE θα ελέγχουν την οικονομία της Δυτικής Μακεδονίας την οποία η ελληνική πολιτική αδειάζει από το ακριβό ελληνικό εργατικό δυναμικό της και τη γεμίζει σταδιακά με κέντρα φιλοξενίας φθηνών λαθρομεταναστών. Ο πρωθυπουργός παραχωρεί αμαχητί, βορά στον γερμανικό «ζωτικό χώρο» την περιοχή μας, παρά τις αντιδράσεις ακόμα και των ντόπιων ενεργειακών μεγαλοεργολάβων, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν τον γερμανικό κολοσσό όχι με σταυρωμένα χέρια αλλά στρεφόμενοι στη Gazprom, βάζοντας τη Ρωσία στο γεωπολιτικό παίγνιο από την πίσω πόρτα ή παίρνοντας το «κάτι τι τους» κάτω από το τραπέζι. Θυμίζω ότι η Γερμανία είναι εξαρτημένη ενεργειακά πάνω από 50% από τη Ρωσία. Και όταν μαλώνουν τα βουβάλια  την πληρώνουν τα βατράχια.

Επόμενο και ίστατο στάδιο το Αιγαίο δια της Κεντρικής Μακεδονίας. Με όχημα το κλεμμένο ιερό όνομα της Μακεδονίας η οποία θα κατέβει στη θάλασσα.

Προσεχώς. Αν δεν αλλάξουμε άμεσα νοοτροπία και πολιτικούς για να χτίσουμε εν τέλει  ελληνοκεντρική πολιτική.

            Γκουντιός Β. Γιάννης