Πριν μερικές μέρες διαβάσαμε στον τοπικό και στη συνέχεια στον πανελλαδικό τύπο ότι η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας αποφάσισε να «δωρίσει» στα παιδιά των συναδέλφων τους πανεπιστημιακών τα δίδακτρα ενός από τα πλέον περιζήτητα μεταπτυχιακά προγράμματα.
Ταπεινή η πράξη αυτού/ών που έφεραν το θέμα προς συζήτηση, αλλά ακόμα χειρότερη η απόφαση της πλειοψηφίας των μελών της Συγκλήτου να το «περάσουν», χωρίς να ανοίξει μύτη.
Η πρακτική, ασφαλώς, που ακολουθήθηκε δεν μας ξαφνιάζει καθόλου. Το ελληνικό σύστημα χτίστηκε πάνω στα συναδελφικά ρουσφετάκια που βαφτίσαμε αλληλεγγύη και συναδελφική χειρονομία τόσο μα τόσο ξεδιάντροπα. Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που η …αγία οικογένεια Χριστινάκη είχε δημιουργήσει ολόκληρη …γραμμή παραγωγής πανεπιστημιακών.
Αυτό που μας ξένισε και μας λύπησε, όμως, είναι ο έως τώρα τρόπος διαχείρισης του θέματος. Αντί, λοιπόν, η αταίριαστη και απαράδεκτη αυτή απόφαση να κατακριθεί και να παρθεί πίσω το ίδιο λεπτό, κάποια μέλη του Πανεπιστημίου επιχείρησαν ακόμα και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Δεν ζητούμε από τους πανεπιστημιακούς να κριθούν διαφορετικά από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Αλλά το «αμάρτησα για το παιδί μου» δεν μπορεί να είναι πια δικαιολογία για να συνεχίζονται φαινόμενα νεποτισμού, αδιαφάνειας και συντεχνιασμού.
Ιωάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου