Στη χώρα της φυλακισμένης Δραχμούλας. Παραμύθι για Ευρώ και Δραχμούλα

Του Veriensis

Μια φορά  ήταν ένα νόμισμα που το λέγανε Δραχμούλα. Το νόμισμα αυτό, κάτι σαν ασημένιo κακαδάκι κότας, ήταν πολύ παλιό και φορούσε ακόμα φουστανέλα. Αλλά ο λαός, κάτι παλιοί άνθρωποι,  που το γιορτινό τους όνομα ήταν Έλληνες, το είχαν συνηθίσει και το αγαπούσαν, παρόλο που τους γέμιζε μόνο ένα μικρό καλάθι. Τους ενοχλούσε πιο πολύ  ένα  χούι του. Ενώ έπρεπε να διαμένει ίδιο χρόνο στις τσέπες όλων,   σε μερικές διέμενε περισσότερο.

Κάποιοι  άλλοι άνθρωποι, που ζούσαν πέρα από τη χώρα της Δραχμούλας, είχαν ένα άλλο νόμισμα που φορούσε φράγκικα και το λέγανε Ευρώ. Κακαδάκι ήταν και αυτό αλλά πιο ασημένιο.  Μπορούσε να γεμίζει κάτι μεγάλα καλάθια με ρόδες.

Μια μέρα κάποιοι ευράνθρωποι έπιασαν κάποιους δραχμανθρώπους και τους είπαν:

-Αν γίνεται  χώρα του Ευρώ θα έχετε εσείς το κατιτί σας και οι συμπολίτες σας θα μπορούν να έχουν τροχοφόρα καλάθια. Αλλά κοιτάξτε μην ξυπνήσετε  το τέρας, το Χρέος. Αυτό το είπαν σιγά …κάτι σαν τις υποσημειώσεις στα τραπεζικά συμβόλαια.

Δεν είναι κακή ιδέα, σκέφτηκαν  οι δραχμάνθρωποι.

-Και τι πρέπει να κάνουμε για να πάρουμε και εμείς το κατιτίς μας και ο λαός μας να έχει τροχοφόρα καλάθια;  Για το τέρας δεν ρώτησαν.

-Θα πάτε στο λαό σας και θα του πείτε να κλείσει στη φυλακή τη Δραχμούλα και να την φυλάξουν με τηλεοπτικούς ασφαλίτες. Αυτοί, όποιον δείχνει συμπάθεια στη Δραχμούλα, να τον κοροϊδεύουν. Έχετε τέτοιους ασφαλίτες;

-Ου! πολλούς: τον  Μπουρδολόγο, την Τρέμια, τον Ντερμπεντέρη, τον Προτοσάλτσα και άλλους,  αφήστε το σε μας.

Αφού, λοιπόν,  έκαναν Συμφωνία με τους ευρανθρώπους,  αποφάσισαν να κλείσουν τη Δραχμούλα στη φυλακή, χωρίς όμως να ρωτήσουν το λαό, επειδή τον φοβόταν.  Το κάνανε με Πονηριά.  Η Πονηριά, στη χώρα της  Δραχμούλας, είναι το χαϊδευτικό της  Συνάντησης των Αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο. Έχει σπουδαίους  αρχηγούς η Συνάντηση: τη Φώφη, το Θοδωράκη... Και έβαλαν τους τηλεοπτικούς ασφαλίτες ν’ απομακρύνουν όποιον περνούσε  από τη φυλακή, δείχνοντας κάποια συμπάθεια στη Δραχμούλα. Αυτούς που την έφτυναν τους άφηναν. Τους συμπαθούντες τους έλεγαν ευρωσκεπτικιστές, τους σαλιοφόρους  ευρωπαϊστές. Τόσο καλοί ασφαλίτες ήταν.

Για κάποια χρόνια, οι μεταμορφωμένοι σε ευρωκαρτανθρώπους δραχμάνθρωποι απέκτησαν  τροχοφόρα καλάθια. Γέμισαν τη χώρα της Δραχμούλας μ’ αυτά, ακόμη και τα παιδάκια τους  μ’ αυτά τα κουβαλούσαν. Μερικοί τα είχαν και για νεκροφόρες. Κάποιοι,  που είχαν κάτι περίεργες καρτούλες, τα γέμιζαν δύο και τρείς φορές. Αλλά, μες την τρελή χαρά τους  δεν αντιλήφτηκαν την αφύπνιση  του τέρατος.

Έτσι, μια μέρα ήρθαν κάτι ανθρωπάκια, χωρίς υπόσταση, που ο λαός τα έλεγε Τροϊκανούς, επειδή ήτανε τρία και έκαναν έλεγχο στα καλάθια και τις κάρτες .

- Χμ… εσείς το παρακάνατε,  παραβήκατε τη Συμφωνία, αφυπνίσατε το τέρας. Πρέπει κάτι να θυσιάσετε για να εξευμενιστεί.

- Και τι να θυσιάσουμε;

- Πρώτα απ’ όλα τους νέους σας, αλλά και κάτι μισθωτούς, συνταξιούχους,  κάτι μικρομεσαίους…  Α! το τέρας ικανοποιείται και με μερικά νησάκια,  λιμανάκια, αεροδρομάκια… έχετε  εσείς.

 Όμως  μέχρι να αποφασίσουν τι θα θυσιάσουν, οι Τροϊκανοί άρχισαν να αδειάζουν τα καλάθια και να παίρνουν πίσω τις κάρτες. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι της χώρας της φυλακισμένης Δραχμούλας πήγαιναν με άδεια καλάθια στα σπίτια τους. Στο τέλος τους πήρανε και τα καλάθια.  Και τώρα απειλούσαν να τους πάρουν και τα… σώβρακα.

Τότε ένας από αυτούς, που είχαν πρωτοστατήσει στη Συμφωνία  και στη φυλάκιση της Δραχμούλας,  είπε στους Τροϊκανούς:

-Σας παρακαλώ  κάντε λίγο σκόντο. Αφήστε κάτι στο καλάθι, πεινάμε, αφήστε και κανένα ρούχο, κρυώνουμε.

-Χμ… καλός διαπραγματευτής σκέφτηκαν οι Τροϊκάνοι, ας τον ανεβάσουμε λίγο.

 Έτσι, τώρα το ξεβράκωμα γινόταν ποιό αργά και οι άνθρωποι της φυλακισμένης Δραχμούλας μπορούσαν να προσαρμοστούν καλλίτερα στο κρύο.

Τότε πετάχτηκε ένα παλληκάρι από την πόλη της Πλάκας - που ήταν και πρωτεύουσα της χώρας, επειδή διέμεναν αυτοί με το κατιτίς (ο λαός τους έλεγε και λαμόγια)- και είπε με θυμό:

- Πρέπει να γίνουμε σκληρότεροι, αλλιώς θα μας πάρουν και τα σώβρακα.

-Χμ… τι έκανε αυτό το παλληκάρι όταν έκλεισαν την Δραχμούλα φυλακή;  ρώτησαν οι Τροϊκανοί. Έτρωγε φακές, τους είπαν οι παρατρεχάμενοι.

-Καλά θα δούμε είπανε, κλείνοντας ο ένας το μάτι στον άλλο. Μπορεί να μην  είχαν υπόσταση οι Τροϊκανοί, μάτια όμως είχαν.

Ο λαός πάλι σκέφτηκε ότι αυτό το παλληκάρι μπορεί να ήταν και κάποια λύση. Έτσι, έδιωξε αυτόν που έτρωγε τις σφαλιάρες και  έσπρωξε στη Διαπραγμάτευση,  αυτό το καλό το παλληκάρι που ήξερε κι άλλο μονοπάτι. Γιατί, τουλάχιστον το παλληκάρι έδινε και  καμιά σφαλιάρα πριν φάει τις δικές του.

Έτσι, οι Τροϊκανοί, κάθε  που έτρωγαν μια σφαλιάρα,  δεν ξεβράκωναν τους δραχμανθρώπους, αλλά  διπλασίαζαν το κρύο. Ήξεραν και αυτοί από άλλα μονοπάτια.

Τότε, το παλληκάρι σκέφτηκε κάτι έξυπνο: να ζητήσει από το λαό να τους ρίξει και αυτός μια σφαλιάρα. Ίσως να  συνετιζότανε τότε. Τη σφαλιάρα στη χώρα της φυλακισμένης Δραχμούλας την ονόμαζαν  Δημοψήφισμα. Το ερώτημα προς το λαό του ήταν μεγαλοφυές:  Θέλετε ή δεν θέλετε να κρυώνετε. Η μεγαλοφυΐα στη χώρα της Δραχμούλας ταυτίζονταν με το αυτονόητο. Μα οι Τροϊκανοί, που ήξεραν και από Δημοψήφισμα,  το ταύτισαν με την αποφυλάκιση της Δραχμούλας.

-Μα εγώ δεν εννοώ αυτό είπε το παλληκάρι.

Όμως οι Τροϊκανοί επέμεναν:

 -Δημοψήφισμα σημαίνει απελευθέρωση της Δραχμούλας. Μόνο με τέτοιο νόημα μπορείς να το κάνεις.

Είχαν πιστέψει ότι ο λαός δεν θα  τολμούσε να βγάλει τη Δραχμούλα από τη φυλακή γιατί εν τω μεταξύ σταμάτησαν τα ΑΤΜ, κάτι μηχανάκια που έβγαζαν ευρωκακαδάκια. Άφησαν να βγαίνει που και που κανένα,  μόνο για κάποιους συνταξιούχους, που τώρα κατάλαβαν το λάθος τους να διώξουν τον ταχυδρόμο για χατίρι ΑΤΜ. Γι’ αυτό οι συνταξιούχοι τα ονόμασαν ΑΤιΜα.

Αλλά και οι τηλεοπτικοί  ασφαλίτες τους διαβεβαίωναν ότι το δημοψήφισμα  ήταν υπό έλεγχο. Ακόμη και υπερπόντιους κράχτες επιστράτευσαν.

Έτσι, όλοι ήταν σίγουροι ότι ο λαός, από τις σφαλιάρες, τα κρυώματα, τους υπερπόντιους κράχτες  και τα  στεγνά ΑΤιΜα,   δεν θα  απελευθέρωνε  τη Δραχμούλα.

Όταν όμως  άνοιξαν οι κάλπες έμειναν όλοι, για μερικά λεπτά, με το στόμα ανοιχτό. Ο λαός αποφάσισε η Δραχμούλα να κυκλοφορεί  ελεύθερη.

Πως ερμηνεύω  εγώ ο παραμυθάς αυτήν την ψήφο του λαού; Ο λαός αισθάνθηκε μια ενοχή για την συμπεριφορά του απέναντι στη Δραχμούλα. Βρήκε έναν τρόπο να ζητήσει μια συγνώμη από τους προγόνους και τους απογόνους του  και να εξιλεωθεί για την ύβρη που προκάλεσε με τις λατρείες του στο ευρωκακαδάκι. 

Και τώρα τι γίνεται; είπαν αυτοί που είχαν τις πολλές κάρτες, οι κατιτίς, οι ευρωπαϊστές και οι τηλεοπτικοί ασφαλίτες τους. Αποφάσισαν να μαγαρίσουν την απόφαση του λαού, γι’ αυτό συγκάλεσαν αμέσως την Πονηριά. Ο μόνος που μπορούσε να εκφυλίσει και να περιφρονήσει την άτεγκτο απόφαση του λαού ήταν το παλληκάρι.  Φαίνεται ότι αυτό συμπαθούσε πολύ την Πονηριά.  Του άρεζε να είναι ανάμεσα στους μεγάλους  αρχηγούς: τη Φώφη, το Θοδωράκη… τα είπαμε αυτά.

-Αυτό που ψηφίσατε δεν είναι να βγει η Δραχμούλα από τη φυλακή αλλά να κάνω μια καλή Συμφωνία με τα ευρωκακαδάκια, είπε το παλληκάρι, που ήξερε και άλλο μονοπάτι.

Ο λαός  όμως της φυλακισμένης Δραχμούλας αισθάνθηκε σαν να μην τον κατάλαβε ποτέ.

Αν και οι κατιτίς ανακουφίστηκαν, το δημοψήφισμα φαινόταν να υπονομεύει  το μέλλον τους. Δεν έπρεπε να το αφήσουν να περάσει έτσι. Οργάνωσαν μια επιχείρηση με κωδική ονομασία: Διόρθωση του Λάθους του Λαού. Η πρώτη πράξη της επιχείρησης ήταν η διοργάνωση ενός ντιμπέιτ Δραχμούλας - Ευρώ. Η διεύθυνσή του ανατέθηκε στους χολωμένους τηλεοπτικούς ασφαλίτες: Στο Μπουρδολόγο, την Τρέμια, τον Ντερμπεντέρη και τον Προτοσάλτσα. Τόσο αντικειμενικό ήταν.

Πιο είναι το σχέδιό σου για να έχουμε  τα καλάθια μας πίσω; ρώτησε πρώτος ο Μπουρδολόγος το Ευρώ.

-Το σχέδιό μου λέγεται, νέα Συμφωνία, ευρωπαϊκά δάνεια, αποκατάσταση της αξιοπιστίας, ξαναύπνωση του τέρατος,  βρυξελοποίηση της εθνικής σας περιουσίας.

Ρώτησε μετά τη Δραχμούλα.

-Εσύ έχεις τέτοιο μεγαλεπήβολο σχέδιο σαν του Ευρώ;

-Το σχέδιό μου ονομάζεται Εθνικά Έσοδα: Όσα βγάζουμε τόσα θα ξοδεύουμε. Μ’ αυτά θα πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις και θα προγραμματίζουμε τις δαπάνες για την υγεία, την...

-Μα, αυτό είναι σχέδιο φτώχειας, την διέκοψε ο φοβερός Μπουρδολόγος.

-Όχι δεν είναι...

-Τέλειωσε ο χρόνος, την ξαναδιέκοψε ο φοβερός.

Με ποιους θα υλοποιήσετε το σχέδιο διάσωσης;  ρωτάει τώρα η τρομερή Τρέμια το Ευρώ.  

-Με τους Θεσμούς. Έχουν κάτι  ανθρώπους, με  κεφάλια σαν αυγά, επειδή έχουν πολύ μυαλό μέσα. Νοιάζονται για τη χώρα σας γιατί έχουν και μεγάλη καρδιά. Και, με κάτι τύπους που λέγονται Ξένοι Επενδυτές. Έχουν δύναμη και πλούτο αυτοί και νοιάζονται για τη νεολαία σας.

Συγκινημένη η τρομερή από την τοποθέτηση του Ευρώ ρωτάει τη Δραχμούλα.

- Εσύ έχεις τέτοιους σπουδαίους σωτήρες;

-Εγώ, το μόνο σωτήρα που έχω είναι οι άνθρωποι της χώρας μου, η εργασία  και οι γνώσεις τους.

-Ποιούς καλέ, αυτούς τους τιποτένιους, που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν, είπε χολωμένα η  τρομερή  και έδωσε το λόγο στο μαλαγάνα Ντερμπεντέρη

-Ευγενικό και καλοκάγαθο Ευρώ, αν ξανακάνουμε Συμφωνία θα τρέξεις πάλι μέσα στα τα ΑΤΜ;

-Βεβαίως,  αρκεί να κλείσετε πάλι στη φυλακή τη Δραχμούλα.

-Τ’ ακούς Δραχμούλα; είπε ο μαλαγάνας, πόσο συνετό έχει γίνει το ευρωκακαδάκι; πόσο κακό κάνεις  που θέλεις να κυκλοφορείς ελεύθερη; γιατί δεν εξαφανίζεσαι να ησυχάσουμε μια για πάντα;

-Γιατί μόνο η παρουσία μου το συνετίζει. Και συνέχισε.  Όταν ο λαός ψήφιζε, τα ΑΤιΜα ήταν στεγνά, που σημαίνει ότι δεν νοιάζεται και τόσο για κάτι που τρέφεται με Ευρώ…

-Καλά –καλά, τη διέκοψε ο μαλαγάνας, εγκαλώντας  τον αδυσώπητο Προτοσάλτσα να  κάνει καμιά καλύτερη ερώτηση:

Πράγματι, ο αδυσώπητος έκανε την πιο πονηρή ερώτηση:

- Εσύ Ευρώ θα μας καλύπτεις τους μισθούς και τις συντάξεις;

-Ναι, αρκεί να με λατρέψετε όλοι σας.

-Και συ;  ρώτησε τώρα τη Δραχμούλα, σίγουρος ότι τη στρίμωξε μετά την ευγενική δέσμευση του Ευρώ.

-Εγώ είμαι παιδί των εθνικών εσόδων και  δεν μπορώ να χρεώνω στις επόμενες γενιές τον ΑΤιΜο ευρωπαϊσμό  μερικών μισθωτών και  συνταξιούχων.

Ο αδυσώπητος απέσπασε μια ομολογία που  χρησιμοποιήθηκε πολύ στο επόμενο δημοψήφισμα της Πονηριάς, που είχε το εξής  ερώτημα: θέλετε Ευρώ ή  Δραχμούλα;

Ο λαός όμως αποφάσισε πάλι: Δραχμούλα.

Αυτή τώρα έκανε καλά πράγματα. Έκανε μια Ειδική Συμφωνία με το Ευρώ τύπου Κορώνας (κακαδάκι Σουηδίας, Δανίας και… Φερόες), επανέφερε τις μαγικές λέξεις:  εθνικά έσοδα - έξοδα, δέσμευε κάθε χρόνο 5% των εσόδων για το εξευμενισμό του τέρατος, εθνικοποίησε τα ΑΤΜ, έδωσε δωρεάν τσάπες στους κατιτίς, απάλλαξε το λαό από τους φοβερούς, τις τρομερές, τους μαλαγάνες και τους Προτοσάλτσες, επανέφερε το όνομα Έλληνες και… έζησαν  όλοι καλλίτερα