Αναζητώντας την προσοχή

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους άλλους; Ανάλατη. Τους χρειαζόμαστε τους άλλους, για να μας κρίνουν, να μας επαινούν, να ασχολούνται γενικά μαζί μας. Eτσι λειτουργεί το πράγμα. Υπάρχουμε μέσα από τα μάτια των άλλων. Επιζητούμε την προσοχή και την επιβεβαίωσή τους.
Μέχρι ενός σημείου βέβαια. Αυτού που διαχωρίζει το νορμάλ από την εμμονική εκδοχή της αναζήτησης προσοχής. Στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας είναι εύκολο να διαγνώσεις το σύνδρομο, καθώς ζουν για να “τρίψουν” στη μούρη των άλλων την απόλυτη φωτογραφία του καλοκαιριού.

Στους “επώνυμους”, αυτούς που έχουν τοποθετήσει εαυτούς πολλά επίπεδα πάνω από τους κοινούς θνητούς, είναι ακόμα πιο εύκολο. Τους προδίδει η λαιμαργία με την οποία επιχειρούν να γευτούν όλες τις στιγμές της δόξας.
Αυτοί δεν κρατούν τίποτα ιδιωτικό. Ούτε το καλό, ούτε το κακό. Ούτε το ευχάριστο, ούτε το δυσάρεστο.Υπάρχουν μόνο ως γυρολόγοι των καναλιών, θαμώνες των φωτογραφήσεων, απόλυτα εθισμένοι στη μαγεία της δημοσιότητας.
Φωτογραφίζομαι, άρα υπάρχω. Μιλάω, άρα είμαι ζωντανός που θα ‘λεγε και ο Καρτέσιος, αν είχε γνωρίσει τη Γιάνη και τη Ζωή που πραγματικά, αν μη τι άλλο, έδωσαν ένα νέο νόημα στο πολιτικό life-style, αφήνοντας πίσω έτη φωτός όλους τους προηγούμενους.