Έπειτα από τον Γλάρο του Τσέχωφ, η εταιρία θεάτρου Pequod της Αγγελικής Παπαθεμελή και του Δημήτρη Ξανθόπουλου μαζί με τη Νικολίτσα Ντρίζη ανεβάζει στη σκηνή Το διπλό βιβλίο του Δημήτρη Χατζή, μια πρωτότυπη προσέγγιση που αναζητά με λιτά μέσα και μια ουσιαστική δουλειά συνόλου νέες μορφές αφήγησης και επαφής με το κοινό. Η παράσταση θα παρουσιαστεί αύριο, Τετάρτη 17 Ιουνίου, στις «Μέρες Θεάτρου» που διοργανώνονται από το Δη.Πε.Θε Κοζάνης.
Με την πτώση της Χούντας και μετά από 28 χρόνια εξορίας στην Ανατολική Ευρώπη, ο Δημήτρης Χατζής (1913-1981) επιστρέφει στην Ελλάδα το 1975 και το επόμενο έτος δημοσιεύει Το διπλό βιβλίο, ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα της μεταπολεμικής περιόδου. Ακολουθώντας τη ζωή του βασικού του ήρωα Κώστα, ο Χατζής καταφέρνει να διατρέξει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας , όχι σαν παρατηρητής, ούτε με έναν ιστορικό ή πολιτικό τρόπο, αλλά αποτυπώνοντας το ψυχικό τοπίο που διαμόρφωσαν αυτές οι στιγμές της ιστορίας μας. Έτσι, η ιστορία του Κώστα γίνεται η Ιστορία της χώρας μας, φωτίζοντας τις πτυχές του «ρωμαίικου» που δημιούργησαν την Ελλάδα του σήμερα.
Για το βιβλίο αυτό, που γράφτηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας, «Αυτό το περίεργο βιβλίο, ενώ αμφιλέγεται από την κριτική μας και μορφικά και ιδεολογικά, το αγαπώ ξεχωριστά σαν μια έκφραση ελληνικής αγωνίας μπροστά στο σημερινό κόσμο», δήλωσε αργότερα ο συγγραφέας . «Είπα, κύριε Χατζή, θα γράψουμε ή θα ψοφήσουμε... Και έγραψα».
Ακολουθούμε τους ήρωες του βιβλίου όπως ο συγγραφέας τους "στον κανένα τόπο, τον κανένα καιρό", προσπαθώντας κάθε φορά να καταλάβουμε, να λογαριαστούμε, να συναντηθούμε, να ακούσουμε "εκείνα που έγραψε στο ξεχωριστό του σημείωμα" για μας.
Πρωτοδιαβάζοντας το «Διπλό Βιβλίο» αυτό που μας κέρδισε δεν ήταν οι ιστορίες των προσώπων που συναντήσαμε στις σελίδες του. Μέσα σ’ αυτές διαβάσαμε τις ιστορίες των παππούδων, των πατεράδων μας, τις δικές μας, την Ιστορία του τόπου μας, την ιστορία κάθε ανθρώπου που ψάχνει τη θέση του «σ’ αυτόν τον δικό μας κόσμο, το σημερινό».
Έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε κάτι που δεν είχαμε κάνει πριν. Αντί να μοιράσουμε ρόλους κάναμε το αντίθετο. Αναλάβαμε να μάθουμε όλο το κείμενο και οι τρεις μας και να είναι κάθε φορά μια πρωτοβουλία του καθενός ποιο κομμάτι θα αφηγηθεί. Τίποτα προαποφασισμένο. Έτσι κάθε φορά προκύπτει μια νέα παράσταση, ένας καινούργιος λόγος αφήγησης αποκαλύπτοντας κάτι άλλο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου