Οι σταλινίσκοι της δεκάρας, ο Αρκάς και ο Μάνος Χατζιδάκις

Του Αγγ. Μόσχοβα-iefimerida.gr

Διάβασα με θλίψη την χυδαία επίθεση κατά του Αρκά. Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω – ούτε κατ' όψιν. Αλλά έχω μεγαλώσει με τα σκίτσα του πιο ευφυούς, αισθαντικού, σκιτσογράφου της πατρίδας μας.
Και τον θαυμάζω. Πάντα είχα την αίσθηση ότι τα σκίτσα του Αρκά, ανάβλυζαν – εκτός από αστείρευτο χιούμορ και ευφυία - μια αδιόρατη θλίψη. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου, αλλά το σκίτσο που δημοσίευσε για να κλείσει τις υπέροχες «Χαμηλές πτήσεις» του, νομίζω το επιβεβαιώνει.

Τον φαντάζομαι να κλείνεται στον εαυτό του μετά τις θλιβερές περιπτώσεις ανθρώπων που – αναζητώντας τα δικά τους πέντε λεπτά δημοσιότητας – θέλησαν να πάρουν λίγη από τη λάμψη του.
Αλλά ξέχασαν οι μικροί, χυδαίοι, πως ο Αρκάς είναι τηλαυγής αστέρας. Και εκείνοι ετερόφωτοι. Ή μάλλον, ούτε καν.
Σκοτεινοί, μικρόνοες, ευνουχισμένοι, αγέλαστοι, φανατικοί, κολλημένοι.
Σταλινίσκοι της δεκάρας. Και άθλιοι, ανώνυμοι συκοφάντες.
Είναι εύκολο να ρίξεις λάσπη.
Είναι «επαναστατικό» (!) να επιτεθείς σε σύμβολα - γιατί ο Αρκάς είναι σύμβολο.
Δύσκολο είναι να αντιληφθείς πόσο ηλίθιος είσαι.
Ομως κάπου έχουν ένα δίκιο να φοβούνται. Αν θεώρησαν οι αυτόκλητοι (;) υπερασπιστές της κυβερνητικής πολιτικής ότι κινδυνεύουν από το χιούμορ, τότε κάτι τρέχει με την κυβερνητική πολιτική.
Το πρόβλημα δεν είναι των αχαρακτήριστων κρετίνων που επιτέθηκαν στον Αρκά.
Το πρόβλημα είναι της κυβέρνησης. Αν δεν βγει να καταγγείλει ευθέως το δημόσιο «λιντσάρισμα» του σκιτσογράφου, είναι συνένοχη.
Θα μου πεις εδώ καίγεται ο κόσμος, μένουμε-βγαίνουμε από το ευρώ, διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη, με τον Αρκά θα ασχολούμαστε; Ναι.

Γιατί η Αριστερά που δεν σέβεται την ελευθερία γνώμης, δεν είναι Αριστερά.

Και επ' αυτού κάτι σημαντικό έχει πει - εδώ και δεκαετίες - ο μοναδικός Μάνος Χατζιδάκις:
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...]
Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.
Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική.
Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε. Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
Πώς θ' αντιδράσουμε και πώς δεν θα συμβιβαστούμε με το τέρας;»
 
Υ.Γ. Για την ιστορία και ο μέγιστος Μάνος έχει υποστεί ανατριχιαστικό bullying. Επίσης από άθλιους.