Ως φέρελπις καταφερτζής

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Πολλοί φταίνε για το χάλι της χώρας, με πρώτα τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Για την αυτοκτονία, όμως, της χώρας θα φταίει προσωπικά ο πρωθυπουργός. Αυτός τραβά τη σκανδάλη και σ’ αυτόν θα αξίζει το ιστορικό άγος της χρεοκοπίας.
Βεβαίως, η αποφυγή της χρεοκοπίας δεν είναι εύκολη δουλειά. Χρειάζεται γερό στομάχι· ας ρωτήσει ο κ. Τσίπρας τους κ. Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά. Ομως οι πρωθυπουργοί δεν εκλέγονται για τα εύκολα· αυτή είναι η δουλειά των αρχηγών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που υπόσχονται τα πάντα στους πάντες. Η δουλειά των πρωθυπουργών είναι η πολιτική, όπως την όρισε ο Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ: «η επιλογή μεταξύ του δυσάρεστου και του καταστροφικού».

Ολα δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να γίνει καταστροφικός για τη χώρα, για να μη γίνει δυσάρεστος στο κόμμα του. Πιθανώς να μην κατανοεί τη διαφορά και πιθανότατα να είναι το μόνο που μπορεί. Σίγουρα θα μείνει -ως υποσημείωση στην ιστορία- ότι κατάφερε να συμμαζέψει ένα (κατά Βαρουφάκη) «τσούρμο αριστερών» και να το κάνει κυβέρνηση. Αυτό θα καταγράψουν κάποιοι ιστορικοί, αλλά όλοι θα θυμούνται τη χρεοκοπία.
Το πρόβλημα όμως είναι πιο βαθύ. Εχει να κάνει με τη λαϊκή εντολή. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν εξελέγη ως αναμορφωτής της χώρας· άσχετα αν κάποιοι πιθανολογούσαν ότι μπορούσε να γίνει. Εξελέγη ως φέρελπις καταφερτζής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποσχέθηκε ότι θα δουλέψουμε καλύτερα για να παράγουμε περισσότερα. Πήρε την εξουσία με την ψευδή υπόσχεση ότι θα διαπραγματευτεί καλύτερα για να πάρουμε από τους εταίρους περισσότερα. Κι εδώ έγκειται η σχιζοφρενική στάση της ελληνικής κοινωνίας. Ενώ όλοι δηλώνουν πως ανησυχούν για το χρέος που μεγαλώνει και το ΑΕΠ που μικραίνει, το μόνο που κουβεντιάζουμε είναι το επόμενο κόλπο στη διαπραγμάτευση για ακόμη περισσότερο χρέος και ουδόλως συζητούμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα αυξήσει το ΑΕΠ. Οι πολιτικές ηγεσίες, τα ΜΜΕ, οι συνδικαλιστές κ.λπ. διυλίζουν πέντε χρόνια τώρα το σκέλος των περικοπών, αλλά ταυτοχρόνως εμποδίζουν να υλοποιηθεί το υπόλοιπο 70% που αφορά τις διαρθρωτικές αλλαγές. Κι όταν ασχολούνται το κάνουν ξεκομμένα προκειμένου να τις δαιμονοποιήσουν, όπως γίνεται τώρα με τη μνημονιακή πρόνοια να σπάσει το μονοπώλιο των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων.
Δυστυχώς στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η οικονομία είναι απλώς ένα καλό αλισβερίσι: «θα σου πω, θα μου πεις, και στο τέλος θα τα βρούμε, μεγάλε». Πεισθήκαμε ότι δεν έχει να κάνει με παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών που θέλουν άλλοι να αγοράσουν, αλλά έχει να κάνει μόνο με ανταλλαγή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συζήτηση της Βουλής (5.6.2015) ο πρωθυπουργός εκστόμισε 5.000 λέξεις. Σ’ αυτές δεν υπάρχει η λέξη «επιχειρηματικότητα». Δεν θα βρει κάποιος τη λέξη «παραγωγικότητα», δεν θα σκοντάψει καν στη λέξη «παραγωγή». Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια μαρξιστική παιδεία που θέλει τις επιχειρήσεις να απομυζούν την υπεραξία της εργασίας, γιατί ούτε και οι λέξεις «δουλειά» ή «εργασία» τιμήθηκαν από τα πρωθυπουργικά χείλη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για το επόμενο «καλό κόλπο». Να πάρουμε το επόμενο δάνειο χωρίς μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς, ώστε να επιχειρήσουν οι άνθρωποι και να προκόψει η χώρα. Κι αυτό πληρώναμε, αλλά τώρα ο λογαριασμός θα είναι δυσβάστακτος...

Καθημερινή