Οι τζογαδόροι της συμφοράς

Του Στάμου Ζούλα

Στην αρχή διερωτήθηκα: Πώς είναι δυνατόν «το iq των στελεχών του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ. να μην τους επιτρέπει να κάνουν δευτερογενείς σκέψεις και να κατανοήσουν σύνθετες ολοκληρωμένες πολιτικές προτάσεις;». Διότι με αυτά τα λόγια, ακριβώς, απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη χλευαστική επισήμανση της Ν.Δ. για το νέο αλαλούμ των δηλώσεων κορυφαίων στελεχών του, σχετικά με την κυπριακή κρίση και την παραμονή της Μεγαλονήσου στο ευρώ.

Μετά το καλοσκέφτηκα. Διαπίστωσα δε, με μεγάλη -πρέπει να παραδεχτώ- ανησυχία πως ούτε ο δικός μου δείκτης νοημοσύνης μου επέτρεπε να «συνθέσω» τις αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των κ. Λαφαζάνη, Σκουρλέτη, Στρατούλη, κ.ά. σε «ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση». Προφανώς, διότι ήμουν ανίκανος να τις αναλύσω, με «δευτερογενείς σκέψεις». Με δεδομένο ότι
επί περίπου πενήντα χρόνια καταγίνομαι με πολιτικές αναλύσεις, κρίσεις και συμπεράσματα, η ανησυχία για την επαγγελματική μου επάρκεια, άρχισε να μεταβάλλεται σε πανικό. Σκέφθηκα, πως η τόσο σαφής, ειρωνική και κατηγορηματική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούσε μόνον εμένα. Απευθυνόταν, κατά κύριο λόγο, στο 1.655.000 ψηφοφόρους τους. Προφανώς, διότι όλοι αυτοί οι συμπατριώτες μου, μπορούσαν πανεύκολα να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τις «ολοκληρωμένες πολιτικές προτάσεις», που βρίσκονται πίσω από τις «φαινομενικά» αλλοπρόσαλλες θέσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι εξηγείται, επίσης, η ανικανότητά μου να αντιληφθώ και το πραγματικό νόημα της σύμπραξης Τσίπρα-Καμμένου, που εμφανίστηκαν μπροστάρηδες του «ξεσηκωμού» των Κυπρίων, εναντίον των «κυνικών γκάνγκστερ» της Ευρωζώνης και προπανηγύρισαν το (ανακληθέν) «ηρωικό όχι» της Λευκωσίας, ως «την αρχή του τέλους του καπιταλισμού στην Ευρώπη». Επιπλέον, ακατανόητο είναι από πλευράς μου και το γεγονός, πως η παραπάνω σύμπραξη παραμένει ακλόνητη και μετά τη λιποταξία των Κυπρίων από το «στρατόπεδο» ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Συνεπώς, εκτός των ψηφοφόρων του κ. Τσίπρα, αδυνατώ να επικοινωνήσω πολιτικά και με τους 460.000 ψηφοφόρους του κ. Καμμένου. Μοναδικός σύντροφος στη μοναξιά μου αυτή είναι ο κ. Γ. Σαπουνάς της γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγόρησε τον κ. Τσίπρα, για «αριστεροδεξιές» πρωτοβουλίες. (Με την έννοια όχι του σοβαρού πολιτικού, αλλά του επιτήδειου, του καπάτσου και του καταφερτζή). Ομως, το πιθανότερο είναι πως και το iq του κ. Σαπουνά κυμαίνεται στο επίπεδο του δικού μου.
Αν δεν υπήρχε η τόσο διαυγής και ακαταμάχητη επισήμανση του ΣΥΡΙΖΑ για τους λιγοστούς ευήθεις, που αδυνατούμε να αντιληφθούμε τις «σύνθετες ολοκληρωμένες προτάσεις του», τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα και για μένα. Θα μπορούσα, αίφνης, να κατηγορήσω τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο ότι «συνθέτουν» ένα δίδυμο αδίστακτων τζογαδόρων της συμφοράς. Μιας εθνικής συμφοράς, στην οποία έχουν ποντάρει (κομματικά και προσωπικά), τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Τώρα, όμως, αισχύνομαι και σιωπώ. Φίλες και φίλοι αναγνώστες. Εχω την ανάγκη κατανόησης και συμπαράστασης των ελαχίστων -έστω- από σας, που κατανοείτε το καταρρακωμένο ηθικό μου ή συμμερίζεστε την ανικανότητά μου να αντιληφθώ την πολιτική σκέψη του κ. Τσίπρα και του κ. Καμμένου. Πώς αλλιώς να το πω. Μ’ έχει κατακυριεύσει το απαράμιλλο και πασίγνωστο σκίτσο του φίλου μου Κυρ. Στο οποίο κάποιος «βαθυστόχαστος» κριτικός αναλύει, με κουλτουριάρικη και παντελώς ακατάληπτη διάλεκτο, μια κινηματογραφική ταινία. Και ο αποσβολωμένος τηλεθεατής μονολογεί: «Ρε, μπας κι είμαι μαλάκας»...