Ο κόσμος διψάει για αίμα…

Του Λευτέρη Παπαδόπουλου από το aixmi.gr

Στη γειτονιά που μεγάλωσα, κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, πλάϊ στο σπίτι μου έμενε ένας αρτεργάτης, με τη γυναίκα του, την κυρία Φλώρα- την «ξεματιάστρα» μας. Ο αρτεργάτης κάθε απόγευμα έπαιζε τάβλι με τον πατέρα μου. Ήταν φανατικά Παπανδρεϊκός. Ζυγίζοντας τα ζάρια στη χούφτα του για να ρίξει τη ζαριά του, κάθε τόσο μονολογούσε: «Ε, ρε και να ‘μουν Παπανδρέου, έστω και για μια μέρα. Πρωθυπουργός, όμως. Όλους αυτούς που κλέψανε, όλους αυτούς που ατιμάσανε τη χώρα, θα τους μάζευα και θα τους έστελνα στο Γουδί για εκτέλεση. Μπάμ και κάτω! Έτσι μόνο θα καθάριζε ο τόπος από τη βρώμα»!Τώρα, κυβερνάει ο εγγονός του Παπανδρέου των εφηβικών μου χρόνων. Και διάβαζα σε μια εφημερίδα –σήμερα- πως έδωσε εντολή στους υπουργούς του να στείλουν αμέσως, όσους πολιτικούς πλούτισαν παράνομα, στη φυλακή. «Είναι απαίτηση του λαού», είπε, κατά το δημοσίευμα. Και πράγματι, είναι απαίτηση του λαού που υποφέρει, όσοι πολιτικοί ασέλγησαν στο σώμα της Ελλάδας να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα.

 

Εντάξει. Να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα οι απατεώνες της πολιτικής. Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Θα βγουν αύριο οι χωροφύλακες και θα συλλαμβάνουν, όλους εκείνους, για τους οποίους «βοά ο κόσμος» ότι...
έγιναν πάμπλουτοι από την ανάμειξή τους στην πολιτική; Μια κουβέντα είναι αυτή. Αλλά με τέτοιες κουβέντες του αέρα, δεν βάφονται, ως γνωστόν, αυγά…..

Η Ελλάδα είναι μια ευνοούμενη χώρα, όσο κι αν κάποιες –πολλές μάλλον – ενδείξεις μας πείθουν για το αντίθετο. Υπάρχει Σύνταγμα, υπάρχουν νόμοι. Δεν υπάρχει μόνο Εκτελεστική Εξουσία, που αποφασίζει και διατάζει. Κανένας δεν μπαίνει στη φυλακή, αν δεν περάσει από δίκη και δεν αποδειχθεί, κατά την ακροαματική διαδικασία, ότι διέπραξε τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται.

Πριν, όμως, φτάσουμε στη δίκη διανύουμε διάφορα στάδια: Μήνυση, προανάκριση, μάρτυρες, καταθέσεις, κύρια ανάκριση, εισαγγελέας κ.λ.π. Όλην αυτή τη διαδικασία, που έχει θεσπιστεί, ακριβώς, για να μη πηγαίνει κάποιος σαν σκυλί στ’ αμπέλι, δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Πολύ περισσότερο, να την καταργήσουμε.

Ο κόσμος, όμως, εξαγριωμένος από την ανίκανη, κατά την επικρατέστερη εκδοχή, πολιτική τάξη της χώρας, απαιτεί οπωσδήποτε να πάνε ορισμένοι στη φυλακή. «Διψάει για αίμα». Και όσο δεν βλέπει κάτι τέτοιο να πραγματοποιείται, αισθάνεται ακόμη μεγαλύτερη οργή. Αλλά, είπαμε: Στη Δημοκρατία, υπάρχουν Σύνταγμα και νόμοι. Που πρέπει να τηρούνται.

Τί θα γίνει; Δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο απ΄αυτό που γίνεται. Με μια διαφορά: Η κυβέρνηση κωλυσιεργεί. Βαδίζει σαν την χελώνα. Από εξεταστική σε εξεταστική και, κατόπιν, σε καινούρια εξεταστική. Κι αυτή η τακτική, οδηγεί βασίμως στην υποψία ότι πάμε λάου-λαόυ για κουκούλωμα.

Η γνώμη μου: Να επιταχύνει η κυβέρνηση τους ρυθμούς της. Χωρίς να αδικήσει κανέναν, ας δείξει ότι ενδιαφέρεται για ένα γενναίο ξεκαθάρισμα. Όσο δεν το κάνει, η λαϊκή αγανάκτηση θα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Κι αυτό, κάποιες φορές, είναι επικίνδυνο.