Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να
είναι το φωτεινό αντικείμενο του πόθου για ένα μεγάλο τμήμα της
κοινωνίας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης. Είναι νέος, έχει
καλή σκηνική παρουσία και ρητορική, και είναι φορέας αριστερών ιδεών.
Και όμως δεν συμβαίνει. Κινείται δημοσκοπικά λίγο πάνω από το
συρματόπλεγμα του 3%. Αυτό έχει την εξήγησή του. Ο νεαρός που ηγείται
του Συνασπισμού αλλά και της Βαβυλωνίας του ΣΥΡΙΖΑ κάνει το ένα λάθος
μετά το άλλο.
Για την ακρίβεια τη μία ακρότητα μετά την άλλη. Και δεν μιλάμε μόνο για τις τοποθετήσεις του μετά τον Δεκέμβρη του 2008 που τον κατέβασαν από τα υψηλά του 15% και 20% των γκάλοπ, σε πραγματικά ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μιλάμε για σημερινές πατάτες.
Προ ημερών ο Αλέξης είπε ότι αν δεν είχε παραδώσει η Αριστερά τα όπλα στη Βάρκιζα, η χώρα θα είχε ακολουθήσει άλλες διαδρομές. Αυτό ούτε στον Περισσό δεν το λένε πια. Αλλά ας πούμε ότι το λέει για να προσεγγίσει ένα συγκεκριμένο αριστερό κοινό. Το άλλο όμως που είπε προχθές μόνο στην πιο μελανή Ακροδεξιά μπορεί να απευθύνεται. Οτι δηλαδή ο Παπανδρέου, πουλώντας δημόσια περιουσία, διαπράττει το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας».
Κατ' αρχήν, ο Παπανδρέου αν πουλήσει δημόσια περιουσία απλώς θα εφαρμόσει νόμους που ψήφισε η ελληνική Βουλή, θα υλοποιήσει διεθνείς συμφωνίες της Ελληνικής Δημοκρατίας και θα περιορίσει κάπως αυτό το ρημάδι το χρέος. Για το αντίθετο βαρύνεται: ότι δεν το κάνει. Αλλά πέραν αυτού συνιστά ελαφρότητα και θυσία στον βωμό των πιο ακραίων στοιχείων να χρησιμοποιεί επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος αβασάνιστα τον όρο «εσχάτη προδοσία». Δεν εκτοξεύονται έτσι αυτά. Δεν ανήκαν ποτέ στο φραστικό οπλοστάσιο της Αριστεράς - αντίθετα χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της. Κανείς πολιτικός ηγέτης στη Μεταπολίτευση δεν χρησιμοποίησε τέτοιες διατυπώσεις. Το πολύ να αντάλλασσαν κάτι περί «μειοδοτικής στάσης» μεταξύ τους. Ο Αλέξης υιοθετεί απερίσκεπτα ένα πεζοδρομιακό σύνθημα φασίζοντος αντικοινοβουλευτισμού - που αποφεύγει ώς και το ΛΑΟΣ. Κάποιος να τους εξηγήσει ότι στις μέρες μας ο λόγος της Αριστεράς δεν αποδίδει αν δεν λαμβάνει υπόψη του αυτό που έλεγε ο θεατρικός συγγραφέας Ντένις Πότερ: «Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι πρέπει να ξέρεις από τι στόματα πέρασαν».
Για την ακρίβεια τη μία ακρότητα μετά την άλλη. Και δεν μιλάμε μόνο για τις τοποθετήσεις του μετά τον Δεκέμβρη του 2008 που τον κατέβασαν από τα υψηλά του 15% και 20% των γκάλοπ, σε πραγματικά ποσοστά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μιλάμε για σημερινές πατάτες.
Προ ημερών ο Αλέξης είπε ότι αν δεν είχε παραδώσει η Αριστερά τα όπλα στη Βάρκιζα, η χώρα θα είχε ακολουθήσει άλλες διαδρομές. Αυτό ούτε στον Περισσό δεν το λένε πια. Αλλά ας πούμε ότι το λέει για να προσεγγίσει ένα συγκεκριμένο αριστερό κοινό. Το άλλο όμως που είπε προχθές μόνο στην πιο μελανή Ακροδεξιά μπορεί να απευθύνεται. Οτι δηλαδή ο Παπανδρέου, πουλώντας δημόσια περιουσία, διαπράττει το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας».
Κατ' αρχήν, ο Παπανδρέου αν πουλήσει δημόσια περιουσία απλώς θα εφαρμόσει νόμους που ψήφισε η ελληνική Βουλή, θα υλοποιήσει διεθνείς συμφωνίες της Ελληνικής Δημοκρατίας και θα περιορίσει κάπως αυτό το ρημάδι το χρέος. Για το αντίθετο βαρύνεται: ότι δεν το κάνει. Αλλά πέραν αυτού συνιστά ελαφρότητα και θυσία στον βωμό των πιο ακραίων στοιχείων να χρησιμοποιεί επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος αβασάνιστα τον όρο «εσχάτη προδοσία». Δεν εκτοξεύονται έτσι αυτά. Δεν ανήκαν ποτέ στο φραστικό οπλοστάσιο της Αριστεράς - αντίθετα χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της. Κανείς πολιτικός ηγέτης στη Μεταπολίτευση δεν χρησιμοποίησε τέτοιες διατυπώσεις. Το πολύ να αντάλλασσαν κάτι περί «μειοδοτικής στάσης» μεταξύ τους. Ο Αλέξης υιοθετεί απερίσκεπτα ένα πεζοδρομιακό σύνθημα φασίζοντος αντικοινοβουλευτισμού - που αποφεύγει ώς και το ΛΑΟΣ. Κάποιος να τους εξηγήσει ότι στις μέρες μας ο λόγος της Αριστεράς δεν αποδίδει αν δεν λαμβάνει υπόψη του αυτό που έλεγε ο θεατρικός συγγραφέας Ντένις Πότερ: «Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι πρέπει να ξέρεις από τι στόματα πέρασαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου