Ελληνίδα

της "δικής μας" Κασσάνδρας Δημοπούλου από το pheme.gr

Σας δίνω τον λόγο μου ότι από εδώ και πέρα, θα έχω θετική σκέψη για όλα. Για την παγκόσμια οικονομία, για το περιβάλλον, για την κρίση, για τις σχέσεις, για τον εαυτό μου και για τους άλλους. Όχι επειδή ανακάλυψα την ανατολική φιλοσοφία, ούτε επειδή διάβασα το Γιάλομ, δεν ανήκω σε καμία θρησκεία και σε κανένα κόμμα. Από καθαρή αντίδραση. Αντιδραστική ήμουν και θα είμαι. Όλοι μου το προσάπτουν και είναι αλήθεια. Αυτή λοιπόν είναι η εποχή μου. Όλα είναι αρνητικά, δύσκολα, σκοτεινά, μπερδεμένα; Φανταστικό! Οι τέλειες συνθήκες για έναν αντιδραστικό άνθρωπο.

Θέλω να ξεχωρίζω, το παραδέχομαι. Όσο ζούσα στην Ελλάδα, δηλαδή μέχρι τα 17 μου, ξεχώριζα . Ήμουνα ένα κορίτσι με αγορίστικα μαλλιά που κυκλοφορούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ντυμένο στα μαύρα, φορτωμένο με ένα αλλόκοτο και άγνωστο όργανο, τη “μπασοβιόλα” (λαϊκή λέξη για το “βιολοντσέλλο”). Βαριόμουνα την μοναξιά μου, δυσανασχετούσα με την ψευτο-συντηρητική, αμόρφωτη, γελοία στάση των νεοελλήνων του '80 που, μπροστά στη θεά ενός καπέλου, έσκαγαν στα γέλια, λες κι έβλεπαν κάποιον με δυο κεφάλια κι έσκαγα με την στενομυαλιά τους, καταριόμουνα το γεγονός ότι γεννήθηκα Ελληνίδα.

Ήθελα να φύγω, να πάω αλλού, εκεί που με καταλαβαίνουν. Έφυγα λοιπόν τρέχοντας, αφήνοντας πίσω μου πανηλίθιους που ασχολιόντουσαν με πανελλαδικές, δηλώνοντας ότι θα γίνουν αστροναύτες.

Η ελληνική ταυτότητα που είχα αντιδραστικά απαρνηθεί μου ζητήθηκε σχεδόν καταναγκαστικά από τους «ξένους». Έτσι έφτιαξα γρήγορα μία πλαστή.

Καταρχάς, δανείστηκα από τους προγόνους μου ένα άλλο όνομα, έξτρα ελληνικό, που μπροστά του υποκλίνονταν όλοι και αναγνώριζαν την απευθείας σύνδεση μου με τη γενέτειρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το χρησιμοποίησα αδέξια στην αρχή, αλλά με μεγάλη τέχνη αργότερα, εκμεταλλευόμενη όλο και περισσότερο την δύναμη που αντλούσε από το δέος των “ξένων” προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, το όνειρό τους για ανέμελες διακοπές στα ελληνικά νησιά και την προτίμησή τους στα μεσογειακά, μελαχρινά, χαρισματικά πλάσματα.

Με την ταυτότητα-φάντασμα και μέσα από τη δική τους ιδέα για την Ελλάδα, έγινα άξιος εκπρόσωπος μιας μνημειακής κουλτούρας, μιας χώρας καρτ -ποστάλ, ιδανικής, αξιοσέβαστης και  πανέμορφης. Τελικά, το πίστεψα κιόλας κι έτσι έγινα  «Η Ελληνίδα».

Αντιδρώντας συστηματικά στη γερμανική νοοτροπία, που θέλει τους ανθρώπους της ξανθούς, νευρωτικά απελευθερωμένους και χωρίς χιούμορ, μια αόριστη, αλλά πραγματικά δυνατή αίσθηση της ελληνικής μου ταυτότητας ξύπνησε και συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει η μοιραία ώρα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ο έμφυτος, καλοπροαίρετος, αλλά πολύ ύπουλος συνειδητός ρατσισμός μιας κοινωνίας με ένοχο ρατσιστικό παρελθόν δεν με άφησε ποτέ να αφομοιωθώ, με το να απαιτεί να επιδεικνύω ναρκισσιστικά σχεδόν κάθε στιγμή την εθνικότητα που απαρνήθηκα και που τόσο ήθελα να ξεχάσω και μου έδειξε ευγενικά το δρόμο της επιστροφής. Auf wiedersehen!

Eπέστρεψα στην Ελλάδα, πιστεύοντας ότι η 13χρονη Οδύσσειά μου στο εξωτερικό τελείωσε. Τσακισμένη από θεούς και δαίμονες που επικαλέστηκα για να με βοηθήσουν, γύρισα. Βρήκα μια χώρα άγνωστη,  συγχυσμένη, διεφθαρμένη, αιμομικτική σε πνεύμα, βουτηγμένη στη βρωμιά, την απατεωνιά και τον αρνητισμό. Κανένας δεν με θυμότανε πια, εγώ είχα αλλάξει. Έμεινα 3 χρόνια. Αντιδρούσα στην ανισορροπία των συνηθειών των κακομαθημένων παιδιών του χρυσού '90. Είσαι πολύ Γερμανίδα, μου λέγανε.

Και μετά ήρθε η κρίση. Οι Γερμανοί άρχισαν να με λυπούνται που γύρισα. Οι Έλληνες με ζηλεύανε που μπορούσα να φεύγω τόσο εύκολα. Έτσι έφυγα ξανά, αυτή τη φορά για το Λονδίνο. Όπως ο Οδυσσέας του Καβάφη, ξέρω πια ότι αυτό που αγαπάω είναι το ταξίδι και όχι η Ιθάκη. Δεν με νοιάζει τόσο πού θα με βγάλει το πλοίο μου. Γιατί έτσι είναι η φύση μου. Η ελληνική, αντιδραστική φύση μου. Ω, τι ωραία! Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ευχαριστώ όχι που γεννήθηκα Ελληνίδα, αλλά που έγινα.