Σύγκρουση αναπόφευκτη

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Νομίζω ότι φτάσαμε πλέον εκεί όπου, ούτως ή άλλως, θα φτάναμε: σε μια γενικευμένη σύγκρουση με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα.Εξέλιξη μάλλον φυσιολογική.Στο ελαττωματικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας, ο συνδικαλισμός ήταν ίσως η πιο σαθρή πλευρά του. Ευλόγως η όποια προσπάθεια αναδιάρθρωσης του συστήματος θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους συνδικαλιστές που τον εκφράζουν.

Λέω συνδικαλιστές και όχι συνδικάτα. Σε μια συντεταγμένη, δημοκρατική κοινωνία τα συνδικάτα είναι και χρήσιμα και απαραίτητα. Οι συνδικαλιστές, εξαρτάται.

Ιδίως το είδος συνδικαλιστών που εξέθρεψε η Μεταπολίτευση: κάτι ανάμεσα σε κομματάρχες, αγωνιστές και νταραβεριτζήδες. Με οξύτατη αίσθηση του προσωπικού, του κομματικού και του συντεχνιακού συμφέροντος. Με ελάχιστη φροντίδα για το δημόσιο.

Η δράση τους είχε πάντα δύο πλευρές αλλά ένα αποτέλεσμα.

Με τη διπλή τραγιάσκα του συνδικαλιστή και του κομματικού, επιστράτευαν κομματικούς στρατούς στις κοινωνικές συγκρούσεις και κοινωνικούς στρατούς στις κομματικές. Λομπίστες διπλής χρήσεως. Ετσι εξασφάλιζαν μια προνομιακή διαμεσολάβηση στο γενικό πελατειακό παζάρι - αυτό ακριβώς που ουδείς τους αναγνωρίζει πλέον.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η σημερινή σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και μάλλον καθυστερημένη.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές μοιάζουν σαν χαμένοι. Συνηθισμένοι σε μια μορφή «συγκυβέρνησης» με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε να δεχθούν ότι εκ των πραγμάτων η «συγκυβέρνηση» καταλύθηκε. Οτι τα πράγματα εξελίσσονται ερήμην τους. Και ότι ο τόπος γυρίζει σελίδα.

Κάπως έτσι, οδηγούνται από υπερβολή σε υπερβολή και από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Οι διεκδικήσεις και οι πιέσεις τους δεν κρύβουν μόνο οργή για την κυβερνητική πολιτική και απόγνωση για τον παραγκωνισμό τους. Κρύβουν και απελπισία: όταν ο παραδοσιακός ρόλος τους καταλύεται, ποιος ρόλος τους μένει;

Και όπως πάντα, οι απελπισμένοι άνθρωποι οδηγούνται σε κινήσεις απελπισίας.

Ακούω πλέον συνδικαλιστές στις τηλεοράσεις να ζητούν ανοιχτά «την ανατροπή της κυβέρνησης». Και είναι προφανές ότι μέσα από μια πλειοδοσία αγωνιστικότητας και βερμπαλισμού κάτι τέτοιο επιδιώκουν - όσο μπορείς κανείς να βαφτίσει «επιδιώξεις» τα θυμικά ανακλαστικά… Λένε, περίπου, στους πρώην συντρόφους τους: «Μας ρίχνετε; Θα σας ρίξουμε!».

Αίτημα παράλογο. Στη δημοκρατία, οι κυβερνήσεις έρχονται και φεύγουν μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα. Οχι κατόπιν εντολών της ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Ωστόσο και περιττό. Διότι όποια κυβέρνηση και αν βρουν απέναντί τους, τα πράγματα δεν θα είναι διαφορετικά. Καλώς ή κακώς, το παιχνίδι έχει αλλάξει όποιοι παίκτες και να καθήσουν γύρω από το τραπέζι.

Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι τα αδιέξοδα, την απόγνωση, ακόμη και την απελπισία τους. Μόνο που αρχίζουν να κοστίζουν κομματάκι ακριβά στην κοινωνία.