Ποιμαντορική εγκύκλιος επί τω Άγιο Πάσχα του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης

Πρός τόν εὐσεβῆ κλῆρον, τούς ἐντιμοτάτους ἄρχοντας

τούς ἐνδοξοτάτους καί γενναιοτάτους ἀξιωματικούς

τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καί τῶν σωμάτων ἀσφαλείας,

τούς δικαιοτάτους δικαστικούς λειτουργούς,

τούς ἐλλογιμοτάτους λειτουργούς πασῶν τῶν βαθμίδων τῆς ἐκπαιδεύσεως

καί τόν εὐλαβῆ καί φιλάγιον λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος· ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ...»

Μέ αὐτούς τούς θείους καί ἱερούς λόγους ἡ ἁγιωτάτη μας Ἐκκλησία διασαλπίζει καί συνεγείρει τίς καρδιές τῶν πιστῶν διά τοῦ μεγάλου καί ἀνεπανάληπτου γεγονότος τῆς ἑορτῆς τοῦ ΠΑΣΧΑ.

Τί εἶναι τό Πάσχα ἀδελφοί; Μήπως εἶναι ἕνα γεγονός ἱστορικό, πολιτιστικό, ἤ φιλοσοφικό, ἀπόρροια τῆς ἀνθρώπινης σκέψης καί τοῦ ὀρθοῦ λόγου; ΟΧΙ.

Βεβαίως, ὡς γεγονός εἶναι μέν ἐντεταγμένο χωροχρονικά μέσα στήν Ἱστορία, στήν πόλη τῆς Ἰερουσαλήμ, βασιλευόντος τοῦ Ποντίου Πιλάτου, «Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου...», ἀλλά κυρίως εἶναι γεγονός μέ μεταφυσικές διαστάσεις. Γεγονός τό ὁποῖον ἀφορᾶ τόν ἄνθρωπον, ὡς εἰκόνα Θεοῦ, ὡς ἐμφύσημα τοῦ Θεοῦ. Τόν ἄνθρωπον ὡς τήν κορωνίδα τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καί πληρεξουσίου Του ἐφ΄ ὅλης τῆς ἐπί γῆς δημιουργίας Του.

Οἱ διαχρονικοί ὑλιστές καί μηδενιστές καί ὁ ἄθεος Γαλλικός διαφωτισμός πρωτοπόρος τοῦ ὁποίου ὑπῆρξεν ὁ δικός μας σοφιστής, ὁ Πρωταγόρας ὁ Ἀβδηρίτης, μέ τήν διδαχήν του «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος», θέλουν τόν ἄνθρωπον ὡς παρουσίαν εἴτε ἐκ τυχαίου γεγονότος, εἴτε προϊόν ἤ παράγωγον ἐξελικτικόν, τῆς Δαρβινικῆς σκέψεως καί διδαχῆς, ἐκ τοῦ πιθήκου.

Ἡ ἀλήθεια ὅμως ἡ ὁποῖα, «ὑπερέχει πάντα νοῦν...», εἶναι διαχρονική καί πορεύεται σταθερά, ἀφήνοντας πίσω ὅλους ὅσοι τήν περιφρονοῦν.  Μᾶλλον περιφρονοῦν τήν ἀξίαν τους, αὐτοκαταργοῦνται καί αὐτοαναιροῦνται ὡς πνευματικές ἀξίες, τῆς μοναδικῆς ἀξίας, πού εἶναι ὁ Θεός καί Δημιουργός Τους.

Γιατί ἦλθε τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἰησοῦς, ὡς ἄνθρωπος ἐπί τῆς Γῆς; Γιατί ἐσαρκώθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί τῆς Παρθένου Μαρίας; Διότι ὁ ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἔκαναν κακήν χρῆσιν τῆς ἐλευθερίας των, θέλησαν, τῇ συνεργίᾳ τοῦ Διαβόλου, νά γίνουν Θεοί χωρίς τόν Θεόν, παρέβησαν τήν ἐντολήν Του, ἔγιναν ἀνυπάκοοι καί ἀντίθεοι, ἔπεσαν, ἔγιναν ἕνα μέ τόν διάβολον καί τήν ἁμαρτία. Αὐτοβούλως καί ἠθέλημένα ἐγκατέλειψαν τόν Θεόν Τους, τήν Χάριν Του καί τήν Εὐλογίαν Του, αὐτοεξορίσθηκαν τοῦ Παραδείσου τῆς ἐνθέου χαρᾶς καί εὐφροσύνης, στερήθηκαν τῶν δώρων τοῦ Θεοῦ. Ἀπέθαναν πνευματικά! Ἔγιναν συγκάτοικοι τοῦ Ἄδου μέ ἀρχηγόν, τόν ἀρχηγόν τῆς ἀνταρσίας τόν Διάβολον.

Ὁ Θεός καί Πατέρας μας, ὡς πηγή ἁγιότητος, πραότητος, θυσιαστικῆς ἀγάπης, σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί πάσης ἀγαθοσύνης δέν ἦτο δυνατόν νά βλέπει τό πλάσμα Του τυραννούμενον ὑπό τοῦ διαβόλου. Ἐξαπέστειλεν τόν Υἱόν Αὐτοῦ, ἐν χρόνῳ καί συγκεκριμένῳ τόπῳ, δηλαδή ἐπί βασιλέως Ἠρώδου τῆς Παλαιστίνης καί ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. «ἵνα Σταυρωθῇ...», ΝΑΙ καλῶς τό ἀκοῦτε, «ἵνα Σταυρωθῇ». Ἐκεῖ στό Γολγοθᾶ διαδραματίζεται, «ὁλόκληρον τό Θεῖον δρᾶμα». Διά τοῦ Σταυροῦ καταλύεται καί καταργεῖται ἡ μονοκρατορία τοῦ Διαβόλου. Ἡ μία καί μοναδική λέξις τά λέγει ὅλα: Τό «τετέλεσται». Ἀφήνει τό πνεῦμα, κατεβαίνει, φέροντας Τόν Σταυρόν ἐπ΄ ὤμων, στόν Ἅδη, συντρίβει πύλας χαλκάς, «ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης. Τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης;», ἐρωτᾶ ὁ διάβολος, καί ἔρχεται ἡ ἀγγελική ἀπάντησις: «Κύριος τῶν δυνάμεων αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης». Τρέπεται σέ φυγή ὁ Διάβολος καί τά στρατεύματά του. Εἰσέρχεται, ἐν δόξῃ πολλῇ ὁ Σταυρωθείς Κύριος, καί ἀνασταίνει τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα καί ὅλους ὅσοι ἐδέχθησαν τό κήρυγμά Του, τό σωτηριώδες καί πνευματικόν. Κλείνει τόν Ἄδην, «ὁ Ἄδης ἰδών τόν Ἀρχηγόν τῆς Δόξης Ἰησοῦν, ἐπικράνθη καί γάρ κατηργήθῃ», ἀναφωνεῖ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος εἰς τόν Ἄδην εἶχεν προκηρύξει κατ΄ οἰκονομίαν θεϊκήν ὁ ἀποτμηθείς τήν κεφαλήν Τίμιος Πρόδρομος, «χαίρων εὐηγγελίσω καί τοῖς ἐν Ἄδη Θεόν φανερωθέντα ἐν σαρκί...».

Καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ὡς Θεός, αὐτεξουσίως ἀνέστη, καταργήσας τόν διάβολον, καταπατήσας τόν πνευματικόν θάνατον καί ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν τήν αἰώνιον. Μᾶς κατέλειπεν τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Γράφει θεολογικότατα, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, τοῦ Μεγάλου Κανόνος συγγραφεύς: «Τό Σῶμα καί Αἷμα, σταυρούμενος, ὑπέρ πάντων ἔθηκας Λόγε∙ τό μέν Σῶμα ἵνα ἀναπλάσης με, τό δέ Αἷμα ἵνα ἀποπλυνεῖς με∙ τό πνεῦμα παρέδωκας, ἵνα ἐμέ προσάξης, Χριστέ τῷ σῷ Γεννήτορι». Μᾶς κατέλιπε τό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ νά μᾶς διδάσκει ταπείνωσιν, τόν Ἰορδάνην γιά νά μᾶς ἀναγεννᾶ ἀπό τήν ἁμαρτίαν,  τό Θαβώριον τῆς Μεταμορφώσεώς Του Ὅρος, γιά νά μᾶς προτρέπει γιά τήν δική μας πνευματικήν μεταμόρφωσιν, τόν Γολγοθά, τόν Σταυρόν καί τόν Τάφον γιά νά σταυρώνουμε καί νά θάπτομεν τίς δικές μας ἁμαρτίες.  Τέλος μᾶς ἄνοιξε τόν Παράδεισον καί μᾶς κατέστησεν συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας Του καί  ἐξαπέστειλεν τό Ἅγιον Πνεῦμα γιά νά κατευθύνει τήν Ἐκκλησίαν Του ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του.

Νά, λοιπόν, διατί δέν εἶναι ἕνα ἁπλό γεγονός ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, ἀλλά τό γεγονός, τό «πάντα νοῦν ὑπερέχον» τό ἀσύλληπτον διά τῆς λογικῆς, βιούμενον ὅμως διά τῆς κατά Χριστόν ἐλευθερίας.

Εἶναι τό γεγονός τό ὁποῖον προσφέρει ἐσωτερικήν χαράν καί ἀγαλλίασιν, πνευματικήν καί ψυχικήν συγκρότησιν. Γεγονός τό ὁποῖον ἀναγεννᾶ τόν ὅλον ἄνθρωπον.

Χαρεῖτε, λοιπόν, καί εὐφρανθεῖτε πνευματικά, λουσθεῖτε ψυχικά καί καρδιακά μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Ἀσπασθεῖτε ἀλλήλους αὐτήν τήν ἡμέρα καί ὅλας τάς ἡμέρας τοῦ ἐπιγείου βίου μας, αὐτῆς τῆς ἡμέρας, ὡς μία ἡμέρα, πού μᾶς χάρισε ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου: «ἵνα εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ». Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας Ἀμήν.

Χριστός Ἀνέστη Ἀδελφοί μου!

          Μετά πασχαλίων εὐχῶν

Ὁ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης σας

† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ