Συνέντευξη της Χρύσας Ρώπα στον «Χρόνο»: «Θεωρώ την τηλεόραση πάρεργο» – Μιλά για το ΔΗΠΕΘΕ, τον Λευτέρη Γιοβανίδη, το θέατρο και την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

της Κατερίνας Κοζιάκη από το ΧΡΟΝΟ Κοζάνης
Η Χρύσα Ρώπα, μια σημαντική ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου, έφτασε στην Κοζάνη την περασμένη Τρίτη με αφορμή τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη που κάνει πρεμιέρα στις 16 Νοεμβρίου στην Κοζάνη στην ανακαινισμένη Αίθουσα Τέχνης».
Δεν ήξερε ότι η Κοζάνη έχει θέατρο, αλλά φαίνεται αποφασισμένη να περάσει το χειμώνα της εδώ, ενώ δηλώνει μεγάλη φαν του Λευτέρη Γιοβανίδη.
Την συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί της για όλα αυτά και πολλά άλλα.

Ποια είναι η εντύπωσή σας από τις πρόβες στην ανακαινισμένη αίθουσα Τέχνης;
Αυτό που είδα με άφησε άφωνη. Δεν έχω εικόνα της προηγούμενης κατάστασης, αλλά αυτό που βλέπω τώρα είναι ένα θέατρο αξιώσεων, μια αίθουσα που θα ζήλευε και η Αθήνα.

Πως προέκυψε η σχέση με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και τον Λευτέρη Γιοβανίδη;

Τα τελευταία χρόνια ζούσα και εργαζόμουν στο Παρίσι και με αφορμή την πρόταση του Λευτέρη, φέτος επέστρεψα. Ο λόγος που επέλεξα αυτή τη συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης είναι ο ίδιος ο Λευτέρης. Τον γνωρίζω επαγγελματικά και η προσέγγισή του ήταν πραγματικά κάτι που με καταγοήτευσε και είπα ότι όπου θέλει ο Λευτέρης θα πάω. Επίσης, ήταν καθοριστικό και το γεγονός ότι θα παίξω την παραμάνα σε ένα σαιξπηρικό κείμενο.
Πως βλέπετε το ίδιο το έργο;
Το έργο είναι μια τόσο γνωστή υπόθεση. Ο τρόπος που θα το ανεβάσει ο Λευτέρης έχει ενδιαφέρον. Αυτό όλο στάθηκε αφορμή για μένα να πάρω τη βαλίτσα μου και να έρθω.
Πόσα χρόνια ήσασταν στο Παρίσι;
Τέσσερα και ήθελα να γυρίσω με μια καλή αφορμή όπως αυτή.
Συνεργαστήκατε ξανά με Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο;

Το ’86 συνεργάστηκα με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, αλλά τότε οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές,. Προφανώς υπήρχε περισσότερο χρήμα και δεν ένιωσα ότι είναι επαρχία όπου δεν υπάρχει  θέατρο με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο. Η πόλη είχε κανονικά το θέατρό της και τις παραστάσεις της.
Δεν ήξερα πάντως ότι υπήρχε ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, αλλά νομίζω ότι τώρα ο Λευτέρης θα το κάνει διάσημο.   Το θέατρο είναι ύψιστη μορφή ψυχαγωγίας. Δεν το συναγωνίζεται τίποτα.
Μια παράσταση που ξεκινά από την περιφέρεια μπορεί να κατακτήσει το κοινό πανελλαδικά;
Βέβαια. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να εμποδίσει το αποτέλεσμα. Εμείς εξάλλου θα κάνουμε μια μεγάλη περιοδεία με την παράσταση, στην Ελλάδα, στην Κροατία, πιθανόν στην Κύπρο.
Πως είναι η συνεργασία με τους Κροάτες;
Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι είναι πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί. Και είναι τόσο ενδιαφέρον να ακούς τη γλώσσα τους, που πραγματικά δεν θέλω να σκύψω να δω τι λένε στα ελληνικά. Απολαμβάνω τον ήχο, τον τόσο προσγειωμένο ήχο  που δεν έχει ζάχαρη και κερασάκια. Είναι μια γλώσσα μπρουτάλ που πατάει στη γη και ανθίζει. Τα παιδιά είναι υπέροχα.
Κάτι άλλο κάνετε αυτό τον καιρό;
Η παρουσία μου εδώ προϋποθέτει αποκλειστικότητα.
Είχατε ξανάρθει στην Κοζάνη;
Το ’86 με το Νίκο τον Καλογερόπουλο σε μια παράσταση. Ήταν χειμώνας έκανε πάρα πολύ κρύο. Ήταν λευκή η Κοζάνη. Δεν έχω κάνει άπειρες περιοδείες το καλοκαίρι, αλλά δεν έχω περάσει ποτέ από την Κοζάνη. Έχω περάσει από παντού σε Μακεδονία και Θράκη, αλλά στην Κοζάνη ποτέ. Δεν ξέρω γιατί δεν έρχονται από ‘δω οι θίασοι.
Πως αισθάνεστε με τη δημοσιότητα και την αναγνωρισιμότητα;
Εισπράττω πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί. Αυτή είναι η πεμπτουσία της τέχνης μου να επικοινωνώ. Πάνω ή κάτω από τη σκηνή. Είναι ευχάριστο να μπορείς να αγγίξεις τον κόσμο.

Τα χρόνια της κρίσης άλλαξε ο κόσμος, η συμπεριφορά του;
Φυσικά. Αυτό που άλλαξε είναι το οικονομικό που αποτελεί το θεμέλιο. Όλα από ‘κει και πέρα έγιναν εκπτωτικά.
Πόσο δυσκολεύει αυτό τη δουλειά σας;
Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια έλειπα οπότε δεν ξέρω. Πριν από αυτά, υπήρχε πάλι μια τετραετία που ήμουν εδώ και είχαν αρχίσει τα πράγματα να γίνονται δύσκολα, αλλά όχι όπως κατέληξαν. Και ακόμη δεν είδαμε το τέλος. Η  κατάσταση έχει φτάσει στην πάλη για την επιβίωση. Παλιά μιλούσαμε για καταναλωτισμό, για πολυτέλεια. Τώρα αυτά είναι ανάμνηση.
Για μας τους ηθοποιούς, βέβαια, πάντα ήταν δύσκολα. Η ανεργία μας χτυπάει την πόρτα σε κάθε σεζόν. Ζούμε αυτή την ανασφάλεια από την ώρα που μπαίνουμε στο επάγγελμα. Αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας.

Η σχέση με την τηλεόραση;
Δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση. Τέσσερις συνεργασίες όλες κι όλες. Θεωρώ την τηλεόραση πάρεργο. Δεν τη θεωρώ δουλειά. Αυτές τις δουλειές που έκανα, ωστόσο, τις αγάπησα. Δεν με βοήθησε η τηλεόραση πουθενά. Πρώτα βγήκα στο θέατρο στρογγυλοκάθισα και ύστερα ήρθε η τηλεόραση.
Πόσο απαιτητική είναι η δουλειά του ηθοποιού;
Οι πρόβες είναι πολύωρες, αλλά προϋποθέτει και άλλα πολλά πράγματα. Το θέατρο απαιτεί απόλυτη πειθαρχία. Πολλά καλείσαι να αφήσεις. Τις ώρες που οι άλλες διασκεδάζουν, εμείς δεν μπορούμε. Χριστούγεννα,  Πάσχα, γιορτές είμαστε πάνω στην σκηνή, υπηρετώντας την ψυχαγωγία. Πρέπει να είσαι σε καλή κατάσταση, φυσική και πνευματική. Υπάρχει ένα πλαίσιο απαγορεύσεων. Σου στερεί κάποια πράγματα. Κι αν είσαι και παθιασμένος, τότε τα πράγματα είναι πιο σκούρα.

Όταν ήμουν πιο μικρή νόμιζα ότι όλο αυτό ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι είναι το κέντρο του δικού μου κόσμου. Κατάλαβα, επίσης, ότι όλο αυτό είναι μια πλάνη, μια αυταπάτη και ότι δεν γυρίζει ο κόσμος γύρω μου.
Σε αποζημιώνει ωστόσο;
Δεν είναι ακριβοδίκαιη η σχέση θεάτρου- ηθοποιού. Μπορεί να δώσεις τα πάντα και να μην ανταποκριθεί το κοινό. Δεν σου χρωστάει το θέατρο, εσύ του χρωστάς. Και μην μπερδεύουμε το θέατρο με την αναγνωρισιμότητα. Δεν αρκεί.
Τι θέλετε να πείτε στο κοινό της Κοζάνης;
Μόνο με την παράσταση θα επικοινωνήσουμε. Η παράσταση θα μας φέρει κοντά.

Κατερίνα Κοζιάκη 

Χρόνος Κοζάνης