Η Κυβέρνηση παίζει εν ου παικτοίς με την αυτοδιοίκηση

Παρέμβαση του Πάρι Κουκουλόπουλου στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ (Γιάννενα 30/11/2017)
Ανταποκρίθηκα στην τιμητική πρόσκληση του Προέδρου της ΚΕΔΕ γιατί αυτό επέβαλαν   τόσο η αυτοδιοικητική μου συνείδηση, όσο και οι δεσμοί μου με το θεσμό και τους ανθρώπους του.

Πιστεύω αταλάντευτα εδώ και χρόνια ότι ο δρόμος για το ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΡΑΤΟΣ στην πατρίδα μας ανοίγει μόνο μια μεγάλη ανατροπή υπέρ της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης.

Στο διάβα του χρόνου η προσήλωση μου σε αυτή τη θέση ενισχύθηκε και εμπεδώθηκε αποτελώντας σήμερα εδραία πεποίθησή μου.

Είναι αλήθεια ότι στα χρόνια τις κρίσης οι υποθέσεις της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης ανήκουν στους μεγάλους χαμένους της περιόδου των μνημονίων.

Δεν αναφέρομαι στον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, ούτε στις ηρωικές προσπάθειες των Δήμων στο μέτωπο της κοινωνικής συνοχής, το πρόσημο εδώ είναι αναμφίβολα θετικό.

Το Κράτος μας έγινε πολύ πιο συγκεντρωτικό από κάθε άποψη αυτά τα χρόνια γιατί η ίδια η φύση του ελληνικού προβλήματος επέβαλε την κεντρική διαχείρισή του.

Από το 2010 μέχρι και σήμερα η χώρα βαδίζει στους ρυθμούς του EG, τα υπουργεία στους ρυθμούς του Υπ. Οικονομικών και η αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζεται  ως τμήμα της Γενικής Κυβέρνησης.

Όσο επιβεβλημένη ήταν μια τέτοια εξέλιξη άλλο τόσο ήταν και αχρείαστη, γιατί πολύ απλά ο ασφυκτικά συγκεντρωτικός χαρακτήρας του κράτους είναι μια από τις βασικές αιτίες που γέννησαν την κρίση στην Ελλάδα, αν όχι η βασικότερη.

Με αυτή την οπτική, σήμερα που ανοίγει η συζήτηση για την Ελλάδα μετά και πέρα από τα μνημόνια, οι αποφάσεις για το αύριο της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης επέχουν κεντρική θέση στην πολιτική ατζέντα της χώρας, αν θέλουμε να χτυπήσουμε στη ρίζα τους τις αιτίες της κρίσης.

Η Κυβέρνηση από την πλευρά της προτείνει μια νέα πραγματικότητα στην αυτοδιοίκηση με όχημα τον εκλογικό νόμο για τους Δήμους.

Ουσιαστικά προτείνεται η θεσμοθέτηση Δημάρχου που μπορεί να είναι πλειοψηφία στο λαό, αλλά μειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο.

Κάτι τέτοιο απαιτεί και προϋποθέτει αλλαγή εκ βάθρων του Κώδικα Δήμων και εχω υποχρέωση να καταθέσω από την εμπειρία μου οτι η τελευταία αλλαγή του Κώδικα το 2006 μας πήρε 2,5 χρόνια και μάλιστα για αλλαγές ήσσονος σημασίας σε σχέση με αυτό που υποτίθεται ότι δρομολογείται τώρα.

Η Κυβέρνηση παίζει εν ου παικτοίς με την αυτοδιοίκηση, κοινώς παλιμπαιδίζει.

Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρά ζητήματα σχετικά με τις θρυλούμενες αλλαγές.

Σε καμία χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου δεν συναντάμε μια τέτοια ρύθμιση. Είτε με συστήματα απλής αναλογικής, είτε με πλειοψηφικά παντού ο Δήμαρχος προκύπτει έμμεσα ή άμεσα από την απόλυτη πλειοψηφία των πολιτών-εκλογέων και διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου.

Σε όλες τις ώριμες δημοκρατίες του κόσμου η σταθερότητα σε τοπικό επίπεδο ορίζεται υψηλότερα από το αντίστοιχο κυβερνητικό. Η δεδηλωμένη στη Βουλή σε όλα τα εκλογικά συστήματα επιτυγχάνεται σε ένα όριο περί το 40-42%,ενώ σε τοπικό επίπεδο αντίστοιχα επιδιώκεται στο 50%+1.

Πρόκειται για μείζονα θεσμική ρύθμιση καθολικής ισχύος για πολύ συγκεκριμένους λόγους που έχουν σχέση με τη φύση των τοπικών υποθέσεων.

Ας υποθέσουμε ότι σε ένα δήμο υπάρχουν δύο αντιδιαμετρικές προτάσεις (Α & Β) για την επέκταση του σχεδίου πόλης και Δήμαρχος εκλέγεται κάποιος που δεσμεύεται για τη λύση Α, ενώ η πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων έχει δεσμευτεί στη λύση Β.

Σε μια κορυφαία τοπική υπόθεση το αποτέλεσμα είναι τραγέλαφος για μια ολόκληρη δημοτική περίοδο, τουλάχιστον.

Οι θεμελιώδεις αρχές που ρυθμίζουν τη σταθερότητα και την αποτελεσματικότητα σε τοπικό επίπεδο παραβιάστηκαν άλλη μια φορά το 2005 με τη θέσπιση του 42% χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα. Τότε είχε προβληθεί ως επιχείρημα το κόστος των δύο γύρων, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη ρύθμιση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ που επέβαλε την ταυτόχρονη διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών με τις ευρωεκλογές.

Η ίδια η πραγματικότητα απέδειξε ότι όλες αυτές οι απόπειρες ήταν λάθος και το λάθος βρίσκεται στη σχέση εξωτερικότητας με την οποία προσεγγίζονται τα ζητήματα της αποκέντρωσης και της αυτοδιοίκησης από τους υπουργούς και τις κυβερνήσεις.

Κυρίες και κύριοι σύνεδροι όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα.

Η αυτοδιοίκηση και η αποκέντρωση δεν είναι πεδίο άσκησης υπουργών ούτε και βιβλιάριο για να κολλάνε ένσημα καριέρας.

Η αποκέντρωση και η αυτοδιοίκηση αποτελούν ζωτικές ανάγκες για την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία των πολιτών.

Χρειάζεται ένα νέο κύμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων με κεντρική ιδέα την οικοδόμηση του κράτους πρόνοιας στο πλησιέστερο στον πολίτη επίπεδο δηλαδή στους δήμους.

Για πολλά χρόνια τις επιβεβλημένες αλλαγές τις απαιτούσαμε και ορθά στο όνομα της σύγκλισης μας με την Ευρώπη ,όρος που ισχύει και σήμερα.

Σήμερα έχουμε έναν επιπρόσθετο και υπέρτερο λόγο να παλέψουμε γι αυτές τις αλλαγές, που δεν είναι άλλος από την πρωτοφανή κρίση που έπληξε την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια οδηγώντας σε μια πρωτοφανή έκρηξη των ανισοτήτων και σε ένα δράμα με τη νέα γενιά.

Το χρωστάμε στις ιδέες μας και τους αγώνες μας, το χρωστάμε στους συμπολίτες μας και στη νέα γενιά. Είμαστε πολλοί και πρέπει ενωμένοι να παλέψουμε για αυτές τις αλλαγές

                 ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ