To κήρυγμα της Κυριακής 24 Δεκεμβρίου Προ της Χριστού Γεννήσεως

ΚΥΡΙΑΚΗ

ΠΡΟ  ΤΗΣ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Μτθ. α΄, 1-25)

Κυριακὴ «πρὸ  τῆς Χριστοῦ γεννήσεως» ἡ σημερινὴ καὶ γι’ αὐτὸ, σύμφωνα μὲ τὸ συναξάριο τῆς ἡμέρας, θυμόμαστε λειτουργικὰ ὅλους τους προπάτορες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὅσους εὐαρέστησαν τὸ Θεὸ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι καὶ τὸν Ἰωσὴφ τὸ μνήστορα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ ἀκούσαμε πρὶν λίγο εἶναι τὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἀρχίζει μὲ τὴ χαρακτηριστικὴ φράση: «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαβίδ, υἱοῦ  Ἀβραάμ». Εἶναι ὁ γενεαλογικὸς κατάλογος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ καταγράφει τὶς γενεὲς τῶν ἀνθρώπων ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ μέχρι τὸ Δαβίδ, τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ φτάνοντας ἕως τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ.
Εἶναι μία ἐπιλεκτικὴ γενεαλογία, ποὺ τελειώνει μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἰωσὴφ «τοῦ ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἢς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός». Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς παραθέτοντας τὴ γενεαλογία τοῦ Ἰησοῦ θέλει νὰ μᾶς δείξει πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβὶδ ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, ὅπως τὸ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός. Ἡ ἀναφορά, συνεπῶς, στὸ γενεαλογικὸ δέντρο τοῦ Χριστοῦ ἐπισημαίνει τὴν ἱστορικότητα τοῦ προσώπου του, τὴν ἀνθρώπινη φύση του, τονίζοντας ἔτσι τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἐνῶ, ὅμως, τὸ προοίμιο τοῦ εὐαγγελίου ἀποδεικνύει τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἡ συνέχεια ὑπογραμμίζει τὴ θεότητά του. Ἀφοῦ παρατεθεῖ ἡ γενεαλογία τοῦ Ἰησοῦ, κατόπιν γίνεται λεπτομερὴς ἀναφορὰ στὰ περιστατικὰ τῆς ἐνανθρώπησής του ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου.
Στὴ δεύτερη αὐτὴ ἑνότητα ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος σπεύδει εὐθὺς ἀμέσως νὰ τονίσει ὅτι, πρὶν τὸ ζεῦγος συγκατοικήσει, ἡ Μαρία βρέθηκε ἔγκυος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ ἱερὸς συγγραφέας, στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι πολὺ σύντομος. Θεωρεῖ ἀρκετὸ νὰ μᾶς πεῖ πὼς ἡ κυοφορία τῆς παρθένου Μαρίας ἦταν «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου». Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὴν περικοπὴ λέει τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Τίποτα περισσότερο δὲν ξέρω παρὰ μόνο πὼς ὅτι ἔγινε ἔγινε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἔχω μάθει νὰ τιμῶ σιωπηλὰ τὴ γέννησή του, χωρὶς φιλοπερίεργες ἔρευνες κι ἀνώφελες συζητήσεις. Γιατί σ’ ὅτι ἀφορᾶ τὸ Θεό, δὲν πρέπει νὰ στέκεται κανεὶς στὴ φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ νὰ πιστεύει στὴ δύναμη ἐκείνου ποὺ κατευθύνει τὰ πάντα. Τί φυσικότερο ἀπ’ τὸ νὰ γεννήσει μία παντρεμένη γυναίκα; Ἀλλὰ καὶ τί πιὸ παράδοξο ἀπ’ τὸ νὰ γεννήσει παιδὶ μία παρθένος χωρὶς ἄνδρα, καὶ πάλι παρθένος νὰ μείνει; Γι’ αὐτό, λοιπόν, μποροῦμε νὰ ἐρευνοῦμε ὅ,τι γίνεται σύμφωνα μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους. Ὅ,τι ὅμως συμβαίνει μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, νὰ τὸ σεβόμαστε σιωπηλά. Ὄχι γιατί εἶναι ἐπικίνδυνο, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι ἀνερμήνευτο».
Τὴ θεότητα, ὅμως, τοῦ Μεσσία ὑπογραμμίζουν καὶ τὰ ὀνόματα ποὺ λαμβάνει τὸ βρέφος. Στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ ὄνομα δὲν εἶναι μία συμβατικὴ ὑπόθεση, κάτι δηλαδὴ ποὺ τὸ δίνουμε σ’ ἕναν ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ τὸν ξεχωρίζουμε ἁπλῶς ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Τὸ νὰ δώσουμε ὄνομα στὴν Ἁγία Γραφὴ σημαίνει νὰ περιγράψουμε ποιὸς εἶναι, τί δραστηριότητα ἔχει σὲ σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει στὸν κόσμο καὶ τὰ ὀνόματα τοῦ Μεσσία, ποὺ φανερώνουν τὸ ἕνα τὴ φυσική του ἰδιότητα καὶ τὸ ἄλλο τὸ ἔργο του. Ὀχτακόσια χρόνια πρὶν γεννηθεῖ ὁ Χριστός, ὁ προφήτης Ἠσαΐας τὸν ὀνομάζει «Ἐμμανουὴλ» ποὺ σημαίνει: ὁ Θεὸς μαζί μας. Τὸ «Ἐμμανουὴλ» δὲν φανερώνει ἁπλῶς τὴν εὔνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὴν αὐτοπρόσωπη παρουσία τοῦ ἀνάμεσά τους. Τὸ «Ἐμμανουὴλ» δὲν εἶναι μία ἀνάμνηση καὶ μία ἑορταστικὴ ἐπέτειος, ἀλλὰ ἡ συνεχὴς παρουσία μεταξὺ μας τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε τὸ «παιδίον Ἰησοῦς» μένει μαζί μας στὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ὅλες τὶς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων, ὅπως ὁ ἴδιος τὸ βεβαίωσε στοὺς Ἀποστόλους του μετὰ τὴν Ἀνάσταση.
Ποιὸ εἶναι, ὅμως, τὸ ἔργο τοῦ Ἐμμανουήλ; Τὸ φανερώνει ὁ ἄγγελος στὸν Ἰωσήφ: «καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν». Μέσα στὸ ὄνομα ὑπάρχει τὸ ἔργο καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ παιδιοῦ ποὺ θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ τὴν παρθένο Μαρία. Τὸ Ἰησοῦς, ὄνομα ἑβραϊκό, στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει σωτήρας. Τὸ ἔργο, λοιπόν, τοῦ Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι πὼς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους ὄχι ἀπὸ τὰ ἄλλα τους δεινά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποὺ εἶναι ἡ αἰτία καὶ ἡ ρίζα ὅλων τῶν δεινῶν. Αὐτή, ἐξάλλου, εἶναι μία μαρτυρία ἀπὸ τὸν οὐρανό, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός, γιατί μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ σώζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἐπιπροσθέτως ἐδῶ φαίνεται ὁ καθαρὰ πνευματικὸς χαρακτήρας τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἔργο θεϊκό.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ, τὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς γέννησης τοῦ Ἰησοῦ καλούμαστε νὰ ἑορτάσουμε καὶ κατὰ τὸ παρὸν ἔτος. «Ψυχαῖς καθαραῖς καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσιν» ἂς ὑποδεχθοῦμε τὸν Ἐμμανουήλ. Εἶναι ὁ Θεὸς μαζί μας, εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἂς γιορτάσουμε, λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέσα στὴν ἀληθινὴ χαρὰ τῆς παρουσίας καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

π. Μ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως