αξιοπρέπειας. Κατάφερα να κρατήσω την πολιτική μου πίστη ως άυλο ηθικό κεφάλαιο που θα με προστάτευε απ’ τις Σειρήνες της μετάλλαξης σε όργανο κακόηχης ενορχήστρωσης και άφησα τον καιρό να βάλει τα πράγματα ξανά στη θέση τους. Ο καιρός, αυτός ο ανένταχτος σοφός που επουλώνει πληγές, που βλέπει πιο ευδιάκριτα από απόσταση το παρελθόν και που μας αφήνει το απόσταγμά του σε γνώση για να φιλτράρουμε τα έργα και τις μέρες μας στη συνέχεια. Αυτή η συνέχεια λοιπόν που αποτελεί για τον καθένα μας το μεγάλο στοίχημα στις επιλογές μας, θα ορίσει πόσο διορθωθήκαμε από τα λάθη μας, πόσα διδαχθήκαμε από τις περιπέτειες που μας έβαλλε αυτή η αμφίσημη κυβερνητική εξουσία και ποιά συμπεράσματα οδηγούν σ’ έναν στέρεο πολιτικό προσδιορισμό που δεν θα έχει απλά μέλλον αλλά θα εγγυάται το μέλλον. Παρακολουθώ εδώ κι αρκετό χρόνο-μετά τη διαδοχή της- τις αγωνιώδεις προσπάθειες της κ. Γεννηματά να κρατήσει όρθιο ότι απόμεινε από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σε πολιτικό επίπεδο, σε στελεχιακό δυναμικό, σε ποσοστό αναγνώρισης της κοινής γνώμης και με εξέπληξε η αποφασιστικότητά της σ’ αυτά τα «πέτρινα χρόνια» του ΠΑΣΟΚ. Μια περίοδος που δεν αντέχει σε πολίτικο-ιδεολογικές αναλύσεις και θα ήταν λάθος να ψάχνεις πολιτικά αντίβαρα σ’ έναν αντιμνημονιακό συρμό που παράσερνε με σπασμένα τα φρένα όχι μόνο κόμματα και κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά και ξανάγραφε σε μια δική του γλώσσα τη νεώτερη ιστορία μας. Ναι, κάθε συζήτηση αμφισβήτησής της θα ήταν άδικη, άκαιρη και θα υπονόμευε κάθε προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος και λόγος με τις άλλες πολιτικές ομάδες που ανήκουν στο Δημοκρατικό χώρο. Μέχρι εδώ όλα καλά. Και η εξωστρέφεια που διέκρινε το Κίνημα. Και οι ανοιχτές πόρτες των συνεργασιών. Και οι πρόσχαρες επανεντάξεις που βεβαιώνουν με τον πιο καθαρό τρόπο την προσπάθεια αναγέννησης της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Όμως… Όμως όλα αυτά σε επίπεδο συναισθημάτων και τεχνικής οργάνωσης που περισσότερο δηλώνει τη μετοχοποίηση του χώρου παρά καθορίζει το πλαίσιο της ανάπτυξής του. Προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να προκύψει σε πολιτικό σχηματισμό, από μια αόριστη γενικότητα Δημοκρατικής- ανωμοτί- δήλωσης και χάνομαι στο ΧΑΟΣ της Συμπαράταξης. Αναζητώ τον Πολίτη ως μέρος και την κοινωνία ως θέση που ορίζουν το οξυγόνο της πολιτικής έννοιας και σκοντάφτω στη διαμάχη του τρόπου διεξαγωγής της ψηφοφορίας για την Προεδρία. Ψάχνω για καταστατικές αρχές που θα υπαγορεύουν έναν οδικό χάρτη κοινής πολιτικής συγκρότησης-άσε την ιδεολογία-και πέφτω πάνω σε πρόθυμους διεκδικητές του Προεδρικού Θώκου. Δεν λέω καλή η συμμετοχή προσωπικοτήτων για την Προεδρία, αν μη τι άλλο προσφέρουν πέρα από τις επιρροές τους και μία ευρύτερη αίγλη. Αλλά το ζητούμενο είναι το όνομα του μνηστήρα μιας πολύφερνης νύφης ή η πολιτική προίκα της που θα αριθμεί τον Λαό του μεγάλου Δημοκρατικού χώρου; Και για να μην παρεξηγηθώ με τον όρο του μνηστήρα σε συνειρμούς που παραπέμπουν σ’ αυτούς της Πηνελόπης- Ευρύμαχο, Αντίνομο, Αμφίνομο, Αγέλαο και πάει λέγοντας. Θέλω να πω, πως σέβομαι και εκτιμώ την προσπάθειά τους, απλά μου φαίνεται περίεργο να βγάλουμε μηχανοδηγό σ’ ένα τραίνο που αγνοούμε τους επιβάτες του και έχουμε αδιευκρίνιστο προορισμό. Μήπως, λέω μήπως, ξεκινάμε λίγο ανάποδα και αντί για προτάσεις στην κοινωνία προχωράμε σε προτάσεις προσωπικοτήτων; Αντί να διεγείρουμε τον Πολίτη στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του καθιστώντας τον Ενεργό και συνειδητοποιημένο του δίνουμε ένα μονομάχο να παλέψει για λογαριασμό του; Μήπως, λέω μήπως, πρέπει πρώτα να αφυπνισθεί ο κόσμος από τον λήθαργο της υποταγής του ζητώντας του να βάλλει και την δική του πλάτη στην προσπάθειας που ξεκινάει; Μήπως, λέω μήπως, το ερώτημα δεν έπρεπε να είναι για τον Πρόεδρο, αλλά για τον Πολίτη με μια απλή ερώτηση που θα ζύμωνε τη συμμετοχή του, ΔΙΣΥ και ΣΥ; Μαγκλάρας Βασίλης Magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου