Το κήρυγμα της Κυριακής Μετά την Ύψωση - 17 Σεπτεμβρίου 2017 -

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

(Μρ. η΄ 34 – θ΄ 1)

 «Ὅστις  θέλει ὀπίσω  μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω
ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ,  καὶ ἀκολουθείτω μοι».
 Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοὶ  ἀδελφοί, δὲν ἦταν κοσμικὸς ἄρχοντας οὔτε σοφὸς δάσκαλος μὲ τήν   κοσμικὴ ἔννοια. Ἦταν καὶ εἶναι ὁ Μοναδικὸς Μέγας Διδάσκαλος. Εἶναι ὁ  Λυτρωτὴς καὶ Θεός. Δὲν δίδαξε στοὺς ἀνθρώπους κοινωνικὰ συστήματα, ἀλλὰ ὅσα δίδαξε ἦταν ὁ  Αἰώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ πλήρης καὶ τέλεια ἀλήθεια. Γι’ αὐτὸ ὅταν μιλάει γιὰ τήν ἐφαρμογὴ τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας  σὲ ἐκείνους  ποὺ θέλουν νὰ εἶναι μαθηταὶ Του, εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματικὸς καὶ σὲ ὅσα λέει δὲν χωράει συμβιβασμός.

Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα,  σὲ ἕνα καὶ μόνο στίχο,   ὁ Κύριος, καθορίζει τὶς προϋποθέσεις ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν ἐξασφαλίση ὅσοι θέλουν νὰ εἶναι πιστὰ παιδιὰ Του. Στὴν ἀρχὴ τοποθετεῖ μὲ ἔμφαση τό θέμα τῆς ἐλεύθερης θελήσεως, κηρύσσει πλήρη ἐλευθερία γιὰ τήν ἀποδοχὴ ἢ ἀπόρριψη τοῦ Εὐαγγελίου. «Ὅστις θέλει», λέει,  νά μὲ ἀκολουθήση πρέπει νὰ ἀγωνισθῆ πολὺ γιὰ νὰ ἐκπληρώση ὁρισμένες  προϋποθέσεις, τὶς ὁποῖες ἀπαιτεῖ ἡ ἰδιότητα τοῦ δικοῦ Του μαθητή.
Ἔτσι, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα ὁ Κύριος, μᾶς ζητᾶ νὰ ἀρνηθοῦμε τόν ἑαυτὸ μας. Ὅμως αὐτὸ στοὺς πολλούς ἀνθρώπους φαίνεται σὰν λόγος παράδοξος. Πῶς εἶναι δυνατόν, λένε, νὰ ἀρνηθῆ κανεὶς τόν ἑαυτὸ του; Πῶς ἄραγε τό θέτει ὁ Χριστός; Ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας σημαίνει πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ὅτι ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ πάψη νὰ ὁρίζη σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς του τόν ἑαυτὸ του. Νὰ ἀποφασίση ἐλεύθερα καὶ ἀποτελεσματικὰ τήν ἀποβολὴ τῶν παθὼν  του, νὰ ἀπομακρυνθῆ τελείως ἀπὸ τόν παλαιὸ ἄνθρωπο.
Νὰ ξερριζώση ἀπὸ μέσα του τόν ἐγωϊσμὸ του καὶ τήν αὐταρέσκεια. Νὰ κάνη συνεχῶς ἀγώνα γιὰ νὰ καταπολεμᾶ τά πάθη του ποὺ εἶναι τόσα πολλά. Νὰ καταπολεμήση δηλαδὴ τήν πονηριά, τό μίσος, τήν ἐχθρότητα, τή μνησικακία τό φθόνο τήν ἀπάτη,   τήν συκοφαντία, τό σαρκικὸ φρόνημα διότι ὅλα ἐτοῦτα μᾶς αἰχμαλωτίζουν  καὶ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τήν σωτηρία μας. Γιὰ τόν λόγο αὐτὸ ὁ θεῖος Διδάσκαλος ζητάει ἀπὸ μᾶς αὐτὴ τήν ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, τήν καταπάτηση τοῦ κακοῦ «ἐγὼ» καὶ  τόν ἀνακαινισμὸ τῆς ψυχῆς  μας,  γιὰ νὰ μποροῦμε μετὰ ἐλεύθεροι νὰ τόν ἀκολουθήσουμε.
Ὅλα αὐτὰ σὰν θεωρία μᾶς φαίνονται εὔκολα.  Στὴν πράξη ὅμως εἶναι δύσκολα καὶ τήν ἀλήθεια αὐτὴ πρέπει νὰ τήν παραδεχθοῦμε,  διότι χρειάζεται μεγάλη θελήση νὰ τά ἐφαρμόσουμε. Αὐτὸ μᾶς τό βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁποῖος ἀγωνιζόταν συνεχῶς αὐτὸν τόν ἀγώνα καὶ μᾶς ἐκθέτει ὡς ἑξῆς τά πράγματα: «Εὐχαριστιέμαι πάρα  πολὺ στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά, ποὺ ἀποτελοῦν τόν ἐσωτερικὸ μου κόσμο, μὲ τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Βλέπω ὅμως μέσα μου νὰ  κυριαρχῆ ἄλλος νόμος, ὁ νόμος καὶ ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας,  ποὺ εἶναι ἀντίθετος καὶ μάχεται σὲ ὅσα ὁ νοῦς μου καὶ ἡ συνείδησή μου ἀναγνωρίζουν σὰν νόμο σωστό, καὶ μὲ κάνει δοῦλο στὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας ποὺ κυριαρχεῖ  στὰ μέλη  μου. ΄Ω!  πόσο δυστυχισμένος καὶ ἀξιολύπητος ἄνθρωπος εἶμαι! Ποιὸς θὰ ἐλευθερώση τό σῶμα μου ποὺ κυριεύθηκε ἀπὸ τήν ἁμαρτία καὶ ἔγινε ἕδρα καὶ ὄργανο τοῦ θανάτου;».
Ὅταν, ἀδελφοὶ μου,  ἕνας θεόπτης Παῦλος λέει αὐτὲς τὶς ἀγωνίες, διότι φοβᾶται τά πάθη καὶ τό ἐγὼ του τὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς οἱ ἐλάχιστοι;  Τό μόνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο, διότι μᾶς δίνει πλούσια τά μέσα ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ ἐξουδετερώνουμε τόν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ  νὰ ἀνανεώνουμε συνεχῶς τόν ἐσωτερικὸ μας κόσμο. Ὁ δρόμος καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι δύσκολος διότι οἱ παγίδες τοῦ διαβόλου εἶναι πολλὲς καὶ  ποικίλες. Ἐὰν ὅμως πραγματικὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ ἔχουμε πίστη  στὸν Χριστὸ δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε.
Ἀλλὰ τό νὰ ἀρνηθοῦμε ἁπλὰ καὶ μόνο τόν ἑαυτὸ μας δὲν σημαίνει τίποτε ἂν δὲν προσέξουμε τή συνέχεια  στὰ λόγια του Ἰησοῦ. Μᾶς μιλᾶ ὁ Κύριος γιὰ ἄρση σταυροῦ. Διότι ἂν δὲν σηκώσουμε τόν σταυρὸ μας ποὺ σημαίνει θυσία ἀπὸ ἀγάπη καὶ μόνο,   δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ τόν ἀκολουθήσουμε. Μιλᾶμε τόσες φόρες γιὰ σταυρό, χρησιμοποιοῦμε  αὐτὴ τή λέξη, συνήθως μεταφορικά,  γιὰ διαφορὰ πράγματα, ὥστε τελικὰ χάνουμε τό ἀρχικὸ νόημα καὶ μήνυμα της.
Ὁρισμένοι, μιὰ ἀπώλεια, μιὰ συμφορά,  μιὰ παρεξηγὴση, ἀκόμη καὶ μιὰ ἀδυναμία, σωματικὴ ἢ ψυχική, τήν  χαρακτηρίζουν σὰν σταυρό. Μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ τραγωδία, ἕνα  βάρος, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀπαραίτητα σταυρὸς μὲ τή χριστιανικὴ ἔννοια.  «Ἄρσις σταυροῦ» ποὺ ζητὰ τό Εὐαγγέλιο, δὲν σημαίνει ἁπλῶς νὰ ὑποφέρω στωϊκὰ ὅτι μοῦ συμβαίνει.  Ἀσφαλῶς καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι πολὺ σπουδαῖο, ἀλλὰ ὁ  δρόμος στὸν ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Ἰησοῦς, εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ μιὰ στωϊκὴ  ἀπάθεια. Στὴν περίπτωση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐλεύθερη, ἡ  συνειδητὴ ἀποδοχὴ τοῦ Σταυροῦ, γιὰ χάρη τῶν ἄλλων,  σὰν «λύτρον ἀντὶ πολλῶν», γιὰ τήν πραγματοποιήση μιᾶς θεϊκῆς Ἀγάπης.
Στὴ δικὴ μας περίπτωση τό «ἀράτω  τὸν σταυρὸν»  σημαίνει ἐπίσης ἐλεύθερη  ἐκλογή, ἀποδοχὴ μιᾶς ἀποστολῆς, ἑνὸς ἔργου, ποὺ τίποτε  δὲν   μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τό κάνουμε ἐκτὸς ἀπὸ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἄρσις σταυροῦ, θὰ πῆ ἐλεύθερη ἀπόφαση θυσίας γιὰ τούς ἄλλους, γιὰ τήν ὑπόθεση τῆς Βασιλείας καὶ τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν τόν σταυρὸ μᾶς λέει ὁ Κύριος νὰ πάρουμε καὶ νὰ τόν ἀκολουθήσουμε.
Μᾶς ζητᾶ νὰ εἴμαστε τηρητὲς τῶν ἐντολῶν Του καὶ μιμηταὶ στὸ παράδειγμα Του. Μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, μποροῦμε νὰ βροῦμε ὅλη τήν ἀλήθεια  ποὺ ἔφερε ὁ  Χριστὸς στὸν κόσμο,  καὶ τήν ὁποία, ἀνέλυσαν, ἀνέπτυξαν, ἐφήρμοσαν καὶ μᾶς παρέδωσαν  οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας φωτισμένοι ἀπὸ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Φῶς ἐκθαμβωτικὸ καὶ φῶς λυτρώσεως εἶναι γιὰ τόν κόσμο ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπὸ τόν ὁποῖο σὰν μοναδικὸ θαῦμα παρουσιάζεται μπροστὰ μας ἡ ζωὴ τοῦ Κυρίου πάνω  στὴ γῆ.
Ἀκολουθῶ τόν Χριστό,  σημαίνει, ὅτι πρῶτα ἀφήνω τά μάτια  μου καὶ τήν καρδιὰ  μου νὰ ζοῦν καὶ νὰ εὐφραίνονται μέσα στὴ γαλήνη τοῦ Εὐαγγελίου. Ὑστέρα ὅτι ἀγωνίζομαι μὲ τή δικὴ Του βοήθεια νὰ ἀντιγράψω,   ὅσο μπορῶ, τό δικὸ Του φωτεινὸ παράδειγμα, καὶ νὰ περπατήσω πάνω  στὰ χνάρια Του ποὺ ἄφησε στὴ γῆ. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐτυχία  ἀπὸ αὐτή. Κανένα ἀνθρώπινο κατόρθωμα δὲν συγκρίνεται μὲ τό νὰ καταφέρη ὁ  ἄνθρωπος νὰ ἀκολουθήση τόν Χριστὸ μὲ λόγια καὶ ἔργα.
Ἀδελφοὶ μου.
Ἐὰν θέλουμε νὰ γίνουμε μαθηταὶ τοῦ Κύριου καὶ νὰ τόν ἀκολουθήσουμε, ἂς προσπαθήσουμε νὰ διακόψουμε κάθε σχέση μὲ τήν ἁμαρτία καὶ τόν κακὸ ἑαυτὸ μας. Καὶ ἀφοῦ πάρουμε τήν ἀπόφαση νὰ ὑποστοῦμε γιὰ τόν Χριστό, ὄχι μόνο θλίψεις καὶ δοκιμασίες ἀλλὰ νὰ σηκώσουμε καὶ τόν Σταυρὸ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ θυσία, τότε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι βαδίζουμε σὲ μιὰ ζωὴ γεμάτη ἀπὸ χάρη Θεοῦ, ἐλευθερία καὶ αἰωνιότητα. Ἀμήν.

 Π.Ι.Β. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως