Η
Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη περικοπή χρέους στη ιστορία και το PSI, τον
Οκτώβριο του 2011, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του
Γιώργου Παπανδρέου.
Με σχέδιο και μελετημένη διαπραγματευτική στρατηγική.
Τότε σύσσωμη η αντιπολίτευση, μιλούσε για καταστροφή αντί να συνδράμει στην εθνική προσπάθεια.
Από τότε χάθηκαν πέντε πολύτιμα χρόνια και οι θυσίες των Ελλήνων προσφέρθηκαν στο βωμό μικροπολιτικών επιδιώξεων.
Όλα
σκιάστηκαν από τα σενάρια συνωμοσίας και υποτάχθηκαν στην επιλογή
κάποιων να προτάξουν αντί της εθνικής προσπάθειας, την αναρρίχηση στην
εξουσία, τη διαχείριση και τη νομή της στο όνομα συμφερόντων και
παρεών.
Σήμερα,
μετά τις αποφάσεις του Eurogroup, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πανηγυρίζει,
για κάποιες θετικές μεν πλην ανεπαρκείς εξελίξεις και κάποιοι άλλοι,
όπως η δεξιά, επιχειρούν να καρπωθούν επιτυχίες, όπως αυτή του PSI, που
δεν τους ανήκουν και μάλιστα, τότε πετροβολούσαν, από κοινού με τον
ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.
Η λέξη ντροπή, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους.
Αν
κάτι επιβεβαίωσε το χθεσινό Eurogroup, είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται
άμεσα συνεννόηση των πολιτικών και παραγωγικών δυνάμεων του τόπου και
σχέδιο, που θα διαμορφώσει τους όρους και τις προϋποθέσεις για:
Την επιστροφή στην ανάπτυξη, αλλά απαλλαγμένη από τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος, και,
Την
αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, με πολιτικές που να εμπεδώνουν
αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, να αντιμετωπίζουν αδικίες και
ανισότητες.
Οι χθεσινές αποφάσεις του Eurogroup για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα, δεν αρκούν για να ανταποκριθούν σε αυτήν την εθνική ανάγκη.
Η
απουσία σχεδίου, εκ μέρους της ελληνικής πλευράς και η συνεχιζόμενη
άγονη πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της χώρας, οδήγησαν στην
επικράτηση συντηρητικών αντιλήψεων συνεχιζόμενης λιτότητας από τους
εταίρους και όχι απάντηση στις πραγματικές ανάγκες της χώρας.
Και οι βαρύνουσας σημασίας αποφάσεις παραπέμπονται για το μέλλον.
Αυτό, σημαίνει, απλά, ότι οι Έλληνες θα κληθούν να πληρώσουν μεγαλύτερο τίμημα.
Στο
χθεσινό Eurogroup έγιναν δειλά θετικά αλλά και αντιφατικά βήματα για τα
ελληνικά θέματα, ενώ σε εκκρεμότητα παραμένει η στάση του ΔΝΤ σε σχέση
με το πρόγραμμα.
-
Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, η επιμήκυνση της αποπληρωμής ομολόγων, η μετατροπή του κυμαινόμενου επιτοκίου σε σταθερό και η κατάργηση των προστίμων επί επιτοκίων, είναι μέτρα θετικά, αλλά ανεπαρκή από μόνα τους να σηματοδοτήσουν αλλαγή κλίματος και να να οδηγήσουν σε αναπτυξιακή τροχιά τη χώρα.
- Τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, θα έρθουν μετά το τέλος του προγράμματος το 2018 και την αξιολόγησή του.
- Ονομαστική μείωση χρέους δεν προβλέπεται πουθενά.
- Ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% παραμένει και επεκτείνεται χρονικά. Και ο στόχος αυτός, δεν μπορεί να αποτρέψει πολιτικές λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας.
-
Το κλείσιμο της αξιολόγησης και οι εκκρεμότητες αυτής μεταφέρονται για το 2017.
Το ερώτημα κατόπιν όλων αυτών προκύπτει αβίαστα:
Για πόσο ακόμη μπορούμε να δίνουμε χώρο στην παρακμιακή αντίληψη άσκησης της πολιτικής;
Υπάρχει διέξοδος;
Υπάρχει, ακόμη και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Με μια άλλη πολιτική πρόταση, δημοκρατική, προοδευτική.
Το έχουμε κάνει και το γνωρίζουμε.
Είναι η πολιτική που υπηρετεί το Εθνικό συμφέρον, που χτίζει συμμαχίες, που κάνει τη φωνή και τη θέση της χώρας δυνατή.
Είναι
η πολιτική που επιλέγει συγκρούσεις και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις,
μεταφέροντας το βάρος των μέτρων από τους πολίτες στον πόλεμο κατά της
διαφθοράς, που βάζει τέλος στο πελατειακό κράτος.
Η δεξιά και η αριστερή συντήρηση, για να υπάρχουν θέλουν τις κοινωνίες διαλυμένες, διχασμένες.
Οι δημοκράτες πολίτες, έχουν τη δύναμη να βάλουν τέλος σε αυτήν την πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου