του Αλέξη Παπαχελά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Εβλεπα τα πλάνα με τον πρωθυπουργό στην Κρήτη. Και ομολογώ ότι είχα διττά συναισθήματα. Ενα κομμάτι μου ήθελε να χαρεί, γιατί ο κ. Τσίπρας έσπειρε πολλές από τις θύελλες που ο ίδιος θερίζει. Δεν το χάιδεψε απλώς το κτήνος του λαϊκισμού. Το τάισε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωσή του. Δικοί του άνθρωποι, δική του κουλτούρα ήταν όλο αυτό που είδαμε. Πριν από μερικά χρόνια θα εγκαλούσε ο ίδιος τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή τολμούσε να κάνει μια σύσκεψη πίσω από κλειστές πόρτες. Θα τον εγκαλούσε ότι είναι προδότης και αυταρχικός.
Τώρα είναι αυτός που θέλει να κλείσουν οι πόρτες...
Ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα του ακραίου λαϊκισμού, το οποίο γεννήθηκε μέσα από την αντιμνημονιακή σταυροφορία. Βρήκε τους πιο παράταιρους εταίρους σε αυτήν την καμπάνια, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά, από τους θερμοκέφαλους του εθνικισμού έως τους αριστεριστές - αναρχικούς. Τώρα, πολλοί από τους συνοδοιπόρους, όσοι δεν βολεύτηκαν ή έμειναν αγνοί «Ταλιμπάν», τον εμφανίζουν σαν Λογοθετόπουλο. Ως διάδοχο, δηλαδή, ενός άλλου «κατοχικού» πρωθυπουργού. Η τρέλα έκανε τον κύκλο της και το κτήνος, όπως πάντα, δαγκώνει το χέρι εκείνου που το τάιζε.
Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως «δεν πρέπει να χύνετε άλλο εύφλεκτο υλικό στην ελληνική κοινωνία. Μην τροφοδοτείτε το μίσος και τον διχασμό». Μας απαντούσαν οι ιεροκήρυκες του μίσους, που όπως συμβαίνει πάντοτε ήταν απλοί πλασιέ που πουλούσαν ό,τι τραβούσε η αγορά: «Τι φοβάστε; Μήπως είστε γερμανοτσολιάδες και φοβάστε;». Προειδοποιούσαμε πως η δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας και ο πλήρης εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου θα έχουν πολύ μεγάλο κόστος για τον τόπο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέλυσαν το εν πολλοίς άρρωστο παλαιό μιντιακό σύστημα, αλλά το αντικατέστησαν με κάτι πολύ άρρωστο και επικίνδυνο.
Ο κοινός νους και η μετριοπάθεια είναι είδος υπό διωγμόν σε αυτό το νέο πεδίο «ενημέρωσης» και αντιπαράθεσης. Οι οπαδοί τους δέχονται «μπούλινγκ» από τους ακραίους, οι οποίοι έχουν τον τρόπο τους να ισοπεδώνουν τα πάντα.
Δεν φανταζόμασταν ποτέ, βέβαια, ότι θα φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, στα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, π.χ., μετά την ασθένεια του Θάνου Πλεύρη. Ούτε είχαμε, επίσης, φαντασθεί ότι όσα βιώναμε στη χώρα μας από το 2010 θα τα βλέπαμε να ταλανίζουν σήμερα τη Δύση και να απασχολούν αναλυτές και ακαδημαϊκούς.
Ξαναπάμε όμως στον κ. Τσίπρα, που από θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα. Είναι πολύ κοντόφθαλμο να χαίρεται κανείς με τα παθήματά του. Το κτήνος του λαϊκισμού δεν θα πεθάνει εύκολα. Το παγκόσμιο περιβάλλον το ευνοεί, καθώς ακούει τις ιαχές των επελαυνόντων ομόσταυλών του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η κρίση δεν τελειώνει και θέλει να μασήσει και άλλους πρωθυπουργούς. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά με ποιον τρόπο θα αντιδράσουμε στον εκχυδαϊσμό και στις ακρότητες που μας κατακλύζουν. Φθάνει η ώρα να αναρωτηθούμε αν, τελικά, η χώρα είναι κυβερνήσιμη ή όχι, ακόμη και αν κυβερνήτης είναι ο... Θεός ο ίδιος.
Εβλεπα τα πλάνα με τον πρωθυπουργό στην Κρήτη. Και ομολογώ ότι είχα διττά συναισθήματα. Ενα κομμάτι μου ήθελε να χαρεί, γιατί ο κ. Τσίπρας έσπειρε πολλές από τις θύελλες που ο ίδιος θερίζει. Δεν το χάιδεψε απλώς το κτήνος του λαϊκισμού. Το τάισε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γιγάντωσή του. Δικοί του άνθρωποι, δική του κουλτούρα ήταν όλο αυτό που είδαμε. Πριν από μερικά χρόνια θα εγκαλούσε ο ίδιος τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή τολμούσε να κάνει μια σύσκεψη πίσω από κλειστές πόρτες. Θα τον εγκαλούσε ότι είναι προδότης και αυταρχικός.
Τώρα είναι αυτός που θέλει να κλείσουν οι πόρτες...
Ο κ. Τσίπρας καβάλησε το κύμα του ακραίου λαϊκισμού, το οποίο γεννήθηκε μέσα από την αντιμνημονιακή σταυροφορία. Βρήκε τους πιο παράταιρους εταίρους σε αυτήν την καμπάνια, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά, από τους θερμοκέφαλους του εθνικισμού έως τους αριστεριστές - αναρχικούς. Τώρα, πολλοί από τους συνοδοιπόρους, όσοι δεν βολεύτηκαν ή έμειναν αγνοί «Ταλιμπάν», τον εμφανίζουν σαν Λογοθετόπουλο. Ως διάδοχο, δηλαδή, ενός άλλου «κατοχικού» πρωθυπουργού. Η τρέλα έκανε τον κύκλο της και το κτήνος, όπως πάντα, δαγκώνει το χέρι εκείνου που το τάιζε.
Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως «δεν πρέπει να χύνετε άλλο εύφλεκτο υλικό στην ελληνική κοινωνία. Μην τροφοδοτείτε το μίσος και τον διχασμό». Μας απαντούσαν οι ιεροκήρυκες του μίσους, που όπως συμβαίνει πάντοτε ήταν απλοί πλασιέ που πουλούσαν ό,τι τραβούσε η αγορά: «Τι φοβάστε; Μήπως είστε γερμανοτσολιάδες και φοβάστε;». Προειδοποιούσαμε πως η δημοφιλία των θεωριών συνωμοσίας και ο πλήρης εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου θα έχουν πολύ μεγάλο κόστος για τον τόπο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέλυσαν το εν πολλοίς άρρωστο παλαιό μιντιακό σύστημα, αλλά το αντικατέστησαν με κάτι πολύ άρρωστο και επικίνδυνο.
Ο κοινός νους και η μετριοπάθεια είναι είδος υπό διωγμόν σε αυτό το νέο πεδίο «ενημέρωσης» και αντιπαράθεσης. Οι οπαδοί τους δέχονται «μπούλινγκ» από τους ακραίους, οι οποίοι έχουν τον τρόπο τους να ισοπεδώνουν τα πάντα.
Δεν φανταζόμασταν ποτέ, βέβαια, ότι θα φτάσουμε στη σημερινή κατάντια, στα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν, π.χ., μετά την ασθένεια του Θάνου Πλεύρη. Ούτε είχαμε, επίσης, φαντασθεί ότι όσα βιώναμε στη χώρα μας από το 2010 θα τα βλέπαμε να ταλανίζουν σήμερα τη Δύση και να απασχολούν αναλυτές και ακαδημαϊκούς.
Ξαναπάμε όμως στον κ. Τσίπρα, που από θύτης μεταμορφώνεται σε θύμα. Είναι πολύ κοντόφθαλμο να χαίρεται κανείς με τα παθήματά του. Το κτήνος του λαϊκισμού δεν θα πεθάνει εύκολα. Το παγκόσμιο περιβάλλον το ευνοεί, καθώς ακούει τις ιαχές των επελαυνόντων ομόσταυλών του στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η κρίση δεν τελειώνει και θέλει να μασήσει και άλλους πρωθυπουργούς. Πρέπει να σκεφθούμε σοβαρά με ποιον τρόπο θα αντιδράσουμε στον εκχυδαϊσμό και στις ακρότητες που μας κατακλύζουν. Φθάνει η ώρα να αναρωτηθούμε αν, τελικά, η χώρα είναι κυβερνήσιμη ή όχι, ακόμη και αν κυβερνήτης είναι ο... Θεός ο ίδιος.
3 σχόλια:
Οι γερμανοτσολιαδες ειναι εδω.
επίπεδο σοβαρότητας, εγκυρότητας και κυρίως ικανότητας πρόβλεψης των εξελίξεων
«Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ», ήταν ο τίτλος άρθρου του σοβαρού και έγκυρου πολιτικού αναλυτή Αλέξη Παπαχελά, στην εξίσου σοβαρή και έγκυρη εφημερίδα «Καθημερινή», στις 11 Μαρτίου 2011. Βέβαια, το ΛΑΟΣ δεν ανέβαινε, καθώς μόλις ένα χρόνο αργότερα δεν μπήκε καν στη Βουλή, αλλά ποιος θα θυμόταν τον Μάιο 2012 τι έγραφε ο Παπαχελάς στην «Καθημερινή» τον Μάρτιο 2011…
Τον εξυμνούσαν τότε τον Καρατζαφέρη. Γιατί ήταν ένας υπεύθυνος πολιτικός, που ψήφισε το Μνημόνιο, που επένδυσε στη συναίνεση, που μίλησε ξάστερα και τσεκουράτα, για να θυμηθούμε και τον ομογάλακτό του Μάκη Βορίδη.
Γιατί ο Καρατζαφέρης ήταν πράγματι ειλικρινής όταν έλεγε -σύμφωνα με απόσπασμα δήλωσής του που παρέθετε τότε ο Παπαχελάς- «όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, τι κάνεις; Δεν πουλάς και τα ασημικά σου για να αγοράσεις όπλα και να τα βγάλεις πέρα; Ε, λοιπόν, πόλεμο έχουμε και τώρα».
Προφανώς, ο ηγέτης του ΛΑΟΣ ήξερε τι συνέβαινε. Και ως νοικοκύρης φρόντισε εγκαίρως να ανταποκριθεί στις πολεμικές ανάγκες της περιόδου. Η διερεύνηση ποσού 1,6 εκατομμυρίου ευρώ που ανήκει στον ίδιο και στον γιο του ανατέθηκε ήδη σε ορκωτούς λογιστές από την Επιτροπή «Πόθεν Έσχες» της Βουλής.
Το έμαθε και η «Καθημερινή», το ξέρει και ο Αλέξης Παπαχελάς, με τις σοβαρές και έγκυρες αναλύσεις…
Παραθέτουμε πλήρες το σχετικό άρθρο του 2011, για να θαυμάσει ο αναγνώστης επίπεδο σοβαρότητας, εγκυρότητας και κυρίως ικανότητας πρόβλεψης των εξελίξεων:
«Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ένα κόμμα που κερδίζει σε δημοτικότητα και απήχηση είναι ο ΛΑΟΣ. Μπορεί να απωθεί πολλούς η ιδέα αισθητικά, ιδεολογικά, αξιακά ή δεν ξέρω πώς αλλιώς, αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει ένα «φαινόμενο ΛΑΟΣ». Εχει λοιπόν ενδιαφέρον να δει κανείς τι κάνει σωστά ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Κατ” αρχάς ψήφισε το Μνημόνιο αγνοώντας τον μεγάλο κίνδυνο να χάσει ένα σημαντικό κομμάτι από την πελατεία του, μεγάλο τμήμα της οποίας έχει βιώσει στο πετσί της τις συνέπειες της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν λογάριασε το ρίσκο της απώλειας ψήφων, αλλά πόνταρε στο ότι θα κερδίσει περισσότερες από μια υπεύθυνη στάση.
Ο κ. Καρατζαφέρης έχει επενδύσει επίσης στη συναίνεση. Είναι ο πρώτος που μίλησε για την ανάγκη μιας οικουμενικής κυβέρνησης και ο οποίος επαναλαμβάνει μονότονα ότι το πράγμα «δεν βγαίνει έτσι όπως πάει». Η συναίνεση είναι προφανές πως δεν του έκανε κακό…
Υπάρχει όμως και ένα ακόμη στοιχείο, αυτό του κοινού νου ο οποίος δεν περισσεύει στη χώρα μας. Οταν όλοι έβγαιναν στις τηλεοράσεις και θρηνούσαν για τα 50 δισ. ευρώ της δημόσιας περιουσίας, ο κ. Καρατζαφέρης βγήκε και μίλησε απλά και χωρίς πολλά πολλά: «Οταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, τι κάνεις; Δεν πουλάς και τα ασημικά σου για να αγοράσεις όπλα και να τα βγάλεις πέρα; Ε, λοιπόν, πόλεμο έχουμε και τώρα». Απλές κουβέντες που δεν μπλέκονται σε περισπούδαστες αναλύσεις και βγάζουν νόημα.
Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ έπιασε όμως και τον σφυγμό της κοινής γνώμης σε ένα κρίσιμο θέμα, αυτό του «νόμου και της τάξης». Η αριστερόστροφη πολιτική ορθότης που μας επεβλήθη για πολλά χρόνια δεν επέτρεπε να τεθούν τέτοια ζητήματα. Ο κ. Καρατζαφέρης τα έθεσε πολύ πριν τα ανακαλύψει το ΠΑΣΟΚ ή, βεβαίως, και η Νέα Δημοκρατία. Αν σε αυτά προσθέσετε και μερικές αξιοπρεπείς παρουσίες από πλευράς πολιτικού λόγου στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο έχετε τα συστατικά μιας επιτυχημένης πολιτικής συνταγής. Να τα ξαναθυμηθούμε; Συναίνεση, υπεύθυνη στάση όταν κρίνονται καίρια θέματα, κοινός νους και όχι ξύλινος κομματικός λόγος και νέα επαρκή πρόσωπα. Μήπως είναι αυτά τα συστατικά που περιμένει κάποιος από ένα αστικό κόμμα αντιπολίτευσης και τα οποία προφανώς δεν έχει η Νέα Δημοκρατία;»
@ Οι ταγματαλήτες είναι εδώ και ακονίζουν μαχαίρια.
Δημοσίευση σχολίου