Ηλιθιότητα ή ασθένεια;

Του Θεόδωρου Π. Λιανού*
Μετά το κινηματογραφικό «Αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες» του απερίγραπτου Γιάνη (με ένα ν) Βαρουφάκη, μετά την καλή κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου που έβγαλε τους παράνομους μετανάστες στην Ομόνοια να λιαστούν λιγάκι...
Μετά τον μεταμοντέρνο Αριστείδη Μπαλτά με την παρέμβαση του οποίου η αριστεία  έγινε ρετσινιά, μετά τις κωμικο-νομικές αποφάσεις της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου και του Νίκου Φίλη, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι στερούνται σχετικών γνώσεων εγνωμοδότησαν ότι οι καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων δεν είναι αδίκημα, μετά την εξήγηση του Κώστα Ζουράρι, νέας κυβερνητικής οπώρας, ότι οι φυλακίσεις αντιφρονούντων  στην Κούβα είναι αποτέλεσμα της άμεσης δημοκρατίας με την οποία ευτυχεί η χώρα αυτή...

Μετά τη δήλωση του πατριώτη Νίκου Παρασκεύπουλου ότι αν πάμε στην Πλατεία Συντάγματος και κάψουμε μερικές ελληνικές σημαίες, αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται αδίκημα και τη διαφωτιστική εξήγηση του υπουργού Γιάννη Τσιρώνη ότι άλλη η σημαία που έχουμε στο σπίτι και άλλη αυτή στα δημόσια κτίρια (δηλαδή, άλλο το Ευαγγέλιο στο σπίτι και άλλο αυτό της εκκλησίας)...
Μετά λοιπόν από όλα αυτά έρχεται η νέα πελώρια μπούρδα του αχαλίνωτου Ζουράρι ότι «μόνο κάποια νησιά μας ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει…».
Οι δηλώσεις Ζουράρι προκαλούν οργή και θλίψη. Θλίψη για το αξιοθρήνητη κατάσταση ενός υπουργού και οργή για το τι ζημιά μπορεί να προκαλέσει ένα άτομο σαν αυτόν.
Πρόκειται περί ηλιθιότητας; Μάλλον όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ηλίθιοι στον κόσμο.  Δεν είναι υπεκφυγή. Έχω γράψει ένα ολόκληρο δοκίμιο για την ηλιθιότητα και το συμφέρον  όπου υποστηρίζω ότι η εξέλιξη της κοινωνίας  βασίζεται στα συμφέροντα και όχι στην ηλιθιότητα. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις και ότι πιθανόν να έχουμε πέσει σ’ αυτήν την εξαίρεση. Ίσως, αλλά δεν το πιστεύω. Είτε πρόκειται περί συμφερόντων, η σκέψη των οποίων με τρομάζει, είτε πρόκειται περί ασθενειών. Κλίνω προς την δεύτερη ερμηνεία.
Οι σεξολόγοι υποστηρίζουν ότι  οι άνθρωποι έχουν στον εγκέφαλό τους ένα κέντρο ομιλίας το οποίο ενεργοποιείται όταν κάνουν  έρωτα. Η εμπειρική παρατήρηση στηρίζει αυτή την γνώμη. Αν λοιπόν αυτό είναι αλήθεια, ίσως να υπάρχει και ένα κέντρο ακατάσχετης μπουρδολογίας το οποίο ενεργοποιείται όταν κάποιος γίνει πολιτικός και κυρίως όταν γίνει υπουργός . Βέβαια, μπορεί να σκεφτείτε  ότι δεν μπουρδολογούν όλοι οι υπουργοί, ακόμη και του ΣΥΡΙΖΑ. Σωστά, αλλά ούτε όλοι οι άνθρωποι μιλούν όταν κάνουν έρωτα.
Το ερώτημα που αβιάστως προκύπτει είναι γιατί όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι στον ΣΥΡΙΖΑ: Και άλλες κυβερνήσεις είχαν όμοια ή παρόμοια φαινόμενα (Βλέπε π.χ. Γιάννο Παπαντωνίου του ΠΑΣΟΚ με εκείνο το αξέχαστο «για τον σοσιαλισμό δουλεύουμε όλοι», αν θυμάμαι καλά), αλλά τέτοια συσσώρευση αχαλίνωτης μπουρδολογίας είναι πρωτοφανής.
Τέτοια περιφρόνηση προς  το κοινό αίσθημα των Ελλήνων δεν έχει εκδηλωθεί ποτέ όσο θυμάμαι. Γιατί όλοι αυτοί υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια δύναμη συγκεντρώνει γύρω της όλο αυτό το αλλόκοτο σύνολο; Αυτό είναι πράγματι ένα δύσκολο ερώτημα για το οποίο δυστυχώς δεν έχω απάντηση.
……………………………………………………………………………
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

iefimerida.gr