Πως περιγράφει, η δημοτική σύμβουλος του δήμου Κοζάνης, Βασιλική-Ραφαέλα Βακουφτσή, την εμπειρία της με τους πρόσφυγες, όλες αυτές τις μέρες, στο Κλειστό Γυμναστήριο της Λευκόβρυσης

Από το Kozan.gr
Στο κλειστό της Λευκόβρυσης από τη Δευτέρα έως σήμερα -και ποιος ξέρει για πόσες ακόμα μέρες- είδαμε πολλά και μάθαμε ακόμα περισσότερα. Μαθήματα ζωής. Το βασικότερο είναι ότι είδαμε ανθρώπους που βιώνουν το δράμα του ξεριζωμού.  Παιδιά, μωρά, έγκυες γυναίκες, τραυματίες, άνθρωποι με σοβαρα προβλήματα υγείας.

Είδαμε γονείς να ψάχνουν για ένα ζεστό ρούχο για τα παιδιά τους, ένα μπιμπερό με γάλα για το λίγων μηνών βρέφος τους. Ανθρώπους να ξεκινάνε με τα πόδια για το ταξίδι τους για εναν καλύτερο τόπο, μακριά από τα πεδία μαχών του πολέμου.
Ενός πολέμου δίχως τέλος. Ανθρώπους που στα μάτια τους διακρίνεις μια ερώτηση μονάχα, “τι μας περιμένει αύριο;”, με διακριτή την έκφραση αξιοπρέπειας στα πρόσωπα τους. >
Οι ήρωες της ιστορίας είναι οι εθελοντές.. Τοπικοί άρχοντες που δε δίστασαν στιγμή να ετοιμάσουν συσσίτιο, να ξεφορτώσουν φορτηγά με τρόφιμα.. Εθελοντικές ομάδες που αφιερώνουν ώρες πολλές στην οργάνωση των αποθηκών, τη διανομή ειδών.. Η ελληνική ομάδα διάσωσης μαζί με τους γιατρούς φροντίζουν τους πρόσφυγες, τους παρέχουν τις πρώτες βοήθειες αλλά και περίθαλψη.. Εθελοντές από όλη την περιοχή που έβαλαν για λίγο στην άκρη τις ζωες του και είναι εδώ να συνδράμουν στην προσπάθεια.

>
Μέσα από αυτή την ιστορία ανακαλύπτουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας. Βλέπουμε τα λάθη μας και τα διορθώνουμε. Κι όταν κάποτε αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν, θα είναι σε έναν άλλον τόπο και θα χτίζουν ξανά τη ζωή τους, τα βλέμματα τους θα μας ακολουθούν και θα μας συνοδεύουν για να μας θυμίζουν όσα ζήσαμε στο κλειστό της Λευκόβρυσης.

Δεν είναι σίγουρα εύκολο όλο αυτό, αλλά ήταν χρέος μας, δε μπορούσαμε να αφήσουμε ανθρώπους στον δρόμο. Για αυτό θα είμαστε εκεί. Μέρα και νύχτα. Για όσο χρειαστεί. Με αγάπη κι ευχές για καλή τύχη στο ταξίδι.