Τα ελλείμματα στη συναίνεση

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Α​​κούμε παντού ότι η συναίνεση είναι καλό πράγμα. Αυτή αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, έναν από τους θεμέλιους λίθους της εθνικής μας αφήγησης, αφού από το σχολείο μαθαίνουμε ότι «όποτε οι Ελληνες ομονοούσαν... κ.λπ.». Η αλήθεια όμως είναι πως συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει για όλα, και επειδή σε κάθε κοινωνία τα συμφέροντα είναι διαφορετικά, θα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα. Γι’ αυτό, εξάλλου, εφευρέθηκε η Δημοκρατία. Είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι οι αναγκαίες συγκρούσεις δεν θα υπερβαίνουν ένα αποδεκτό όριο. Θα συζητούμε και στο τέλος θα κάνουμε ό,τι θέλουν οι πιο πολλοί, ασχέτως αν βρεθήκαμε στη μειοψηφία. Η αναγκαία συναίνεση σε μια Δημοκρατία δεν αφορά τα αποτελέσματά της, αλλά τη διαδικασία της. Ολοι σεβόμαστε τους κανόνες και στο τέλος κάνουμε ό,τι αποφασίσει η πλειοψηφία, υπακούμε, δηλαδή, στους νόμους.

Αυτό ήταν η πρώτη μορφή συναίνεσης που έλειψε από τη χώρα στα χρόνια της κρίσης. Το αίτημα για «ανυπακοή στους νόμους», αυτούς που είναι το αποτέλεσμα της δημοκρατικής διαδικασίας, εξέθρεψε φασιστικού τύπου συμπεριφορές. Ακούστηκαν χιλιάδες ανοησίες, με καθέναν να βαφτίζει «Δημοκρατία» ό,τι ήθελε, και δι’ αυτού του τρόπου να ακυρώνεται η έστω ελλειμματική Δημοκρατία που έχουμε.

Και αν σε αυτό το έλλειμμα δημοκρατικής συναίνεσης πρωταγωνίστησε ο ΣΥΡΙΖΑ, στο άλλο μεγάλο έλλειμμα τα νταούλια βαρούσε η Νέα Δημοκρατία, πρωτίστως του κ. Κώστα Καραμανλή. Τι κι αν η Eurostat πιστοποίησε ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15,6%· υψηλότερο ακόμη και από το 12% που προϋπολόγισε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος. Τα «τρολ» του «νεοκαραμανλισμού» επέμεναν ότι όλα έβαιναν καλώς κατά τα μοιραία έτη 2008-2009 και οι πρώτοι τρεις μήνες της νέας διακυβέρνησης έριξαν την Ελλάδα στα βράχια. Αυτό ήταν η πρώτη ύλη για τις θεωρίες συνωμοσίας των Αγανακτισμένων και απέτρεψε την εθνική αυτογνωσία για τα αίτια της κρίσης. Αυτό το έλλειμμα συναίνεσης για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει ακόμη ταλανίζει τη χώρα.

Υπάρχει και ένα τρίτο είδος αναγκαίας συναίνεσης, των πολιτικών αρχηγών αυτή τη φορά, που θα ονομάζαμε «υπόγεια» ή «κρυφή» συναίνεση. Είναι αυτό που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ονόμαζε «πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Παρά τη ρητορική αντιπαλότητα, οι πολιτικοί (πρώην και νυν) οφείλουν να βρίσκονται, να συζητούν και να συμφωνούν σε κάποια πολύ βασικά. Δυστυχώς και η συναίνεση αυτού του τύπου έλειψε τα προηγούμενα χρόνια. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς δεν ήθελε να συναντήσει τον κ. Αλέξη Τσίπρα και ο νυν πρωθυπουργός δεν φαίνεται να συζητάει με κανέναν (πλην του κ. Κ. Καραμανλή) για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.

Καλώς ή κακώς, όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν εμπειρίες και γνωριμίες πολύτιμες για κάθε κυβερνήτη, πόσο δε μάλλον για έναν νεοσσό που μόλις βγήκε από τα σύνορα της χώρας. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον πρωθυπουργό. Ισχύει και για τους υπουργούς και για πολιτικά στελέχη, η άγνοια των οποίων για όλα τα θέματα είναι απύθμενη.

Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν αναφερόμαστε στους ΑΝΕΛ που είναι αγιάτρευτη περίπτωση) με την τακτική του έκαψε όλες τις γέφυρες συνεννόησης με ανθρώπους που είχαν προηγούμενη εμπειρία· πολύτιμη στους νυν κυβερνώντες. Δεν υπήρξε άνθρωπος που να μη συκοφαντήσουν. Για όλους –μα, για όλους;–, από τους πρώην πρωθυπουργούς μέχρι πρώην υπουργούς και μέχρι τον κεντρικό τραπεζίτη, είχαν μια κακή κουβέντα να πουν. Η επηρμένη (ή μήπως φοβισμένη;) στάση έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ περιχαρακωμένο στη γωνία. Και τώρα το πληρώνει. Μικρό το κακό, αλλά δυστυχώς το πληρώνει και η χώρα...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ