Ακυβέρνητη πολιτεία

Νομίζω ότι τίποτα δεν συμβολίζει καλύτερα τη σημερινή κατάσταση της χώρας από τις εικόνες των εξαντλημένων προσφύγων που περιπλανώνται στους δρόμους και στις πλατείες της.

Η διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες ξέρουν πού θέλουν να πάνε. Η χώρα, όχι.

Επί της ουσίας, η κυβέρνηση έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Φωνάζει, αντιδικεί, καταγγέλλει, στηλιτεύει, διώκει, αλλά πέραν της φασαρίας ουδέν. Φασαρία όμως κάνουν και οι τενεκέδες. Από τις κυβερνήσεις περιμένεις να κάνουν πολιτική.   

Δεν πιστεύω να υποψιάζεται κανείς ποια ακριβώς είναι η πολιτική της κυβέρνησης στο Προσφυγικό πέρα από το να τσακώνεται με κάποιους «άλλους». Ή «να σώζει την αξιοπρέπεια της Ευρώπης» - κατά την αυτάρεσκη διαπίστωση των ιδίων...

Πότε μαζεύει τους πρόσφυγες, πότε τους αφήνει, πότε τους φυλάει, πότε τους διώχνει, πότε τους φέρνει από τα νησιά, πότε τους κρατάει στα νησιά - η πολιτική της μεταβάλλεται σε ημερήσια σχεδόν βάση!..  

Τη μία θέλει τη Frontex, την άλλη το ΝΑΤΟ και πάντα φορτώνει το φταίξιμο στους προηγούμενους (την Τουρκία) που τους αφήνουν να περνούν ή στους επόμενους (την Αυστρία και τους υπόλοιπους) που δεν τους αφήνουν να περάσουν.

Πολύ φοβούμαι ότι η επίσημη πολιτική της Ελλάδας στο Προσφυγικό είναι απλώς η τρικυμία εν κρανίω.

Και δεν είναι μόνο το Προσφυγικό. Διότι εκεί, άντε να δεχτούμε τις αντικειμενικές δυσκολίες του προβλήματος και τις αντικειμενικά περιορισμένες δυνατότητες της χώρας.

Το ίδιο φαινόμενο, όμως, χαοτικής ακυβερνησίας εκδηλώνεται σε όλους σχεδόν τους τομείς της κυβερνητικής δράσης.

Αύριο τελειώνει ο Φεβρουάριος και είναι κυριολεκτικά στον αέρα η αξιολόγηση του προγράμματος - η οποία θα έπρεπε να έχει κλείσει από τον Νοέμβριο...

Το δημοσιονομικό παραμένει μετέωρο και αδιευκρίνιστο. Κανείς δεν μπορεί να πει σήμερα αν θα χρειαστούν ή δεν θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα. Η κυβέρνηση δεν γνωρίζει ούτε καν τι πρέπει να γίνει με τις αποδείξεις του 2016, τη στιγμή που έχουν ήδη περάσει οι πρώτοι δυο μήνες του φορολογικού έτους.

Το Ασφαλιστικό συμπυκνώνεται στις «ιδέες Κατρούγκαλου», οι οποίες άλλωστε μεταβάλλονται συνεχώς. Το μόνο σταθερό χαρακτηριστικό τους είναι δεν γίνονται αποδεκτές ούτε από τους μέσα ούτε από τους έξω.

Και η αντίδραση της κυβέρνησης ποια είναι; Θα πάρει, λέει, ο Πρωθυπουργός τον Ομπάμα να του πει να πει στο ΔΝΤ να μας κάνει κανένα σκόντο!..

Αφού πρώτα μας διεμήνυσε ότι «κατόπιν ενεργειών του» εξασφάλισε από τη Μέρκελ και τον Ολάντ την ταχεία ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Σκέψου δηλαδή και να μην είχε ενεργήσει αρμοδίως - merry Christmas and a happy New Year!    

Η αλήθεια όμως είναι πικρή.

Διότι αν αφήσουμε στην άκρη τα παραμύθια και τα κολοκύθια, αν παραμερίσουμε τις παπαρολογίες και τις γελοιότητες με τις λίστες, η μόνη βεβαιότητα που προκύπτει είναι πως η χώρα παρουσιάζει σήμερα μια εικόνα εντελώς ακυβέρνητης πολιτείας.

Την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί απλώς να ελέγξει άγαρμπα και κακότεχνα. Αλλοτε με καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς κι άλλοτε με φοβέρες για τα κορόιδα.

Κι αυτό προφανώς δεν θα διαρκέσει. Καμία πολιτεία δεν μπορεί να επιβιώσει σε κατάσταση διαρκούς ακυβερνησίας.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα πρέπει να αναζητηθεί κάποια λύση ώστε να επανέλθει η χώρα σε στοιχειώδη κανονικότητα και να πάψει να ζει σε συνθήκες παροξυσμού.  

Υπόψη ότι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει λύση χωρίς κόστος - είναι το τίμημα των δημοκρατικών επιλογών... Μένει να δούμε όμως τι θα επιλέξουν τελικά οι υπεύθυνες (ελπίζω) πολιτικές δυνάμεις.

Μια λύση με κριτήριο το μικρότερο κόστος ή μια λύση με τεκμήριο τη μεγαλύτερη προοπτική;

Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ