Με ψυχραιμία και ανθρωπιά

του Σταύρου Τζήμα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Τον δήμαρχο Κοζάνης δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Δεν τον είχα δει ούτε στα κανάλια ωρυόμενο για προβλήματα του δήμου του, αλλά και του έθνους, ή να καταγγέλλει πάσης φύσεως εξωτερικούς «εχθρούς» και ντόπιους υποτελείς τους. Εμαθα γι’ αυτόν με αφορμή την πρωτοβουλία του να φιλοξενήσει πρόσφυγες στο «βασίλειό» του. Τον λένε Λευτέρη Ιωαννίδη και δεν δίστασε, με το που έγινε γνωστό ότι μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες είχαν εγκλωβιστεί στα διόδια του Πολυμύλου, στην Εγνατία Οδό, να ανοίξει αμέσως το ανενεργό γυμναστήριο του δήμου και να τους φιλοξενήσει. Ολα έγιναν μέσα σε δυο-τρεις ώρες: αντιδήμαρχοι και δημοτικοί υπάλληλοι με τη βοήθεια πολιτών, έφεραν τρόφιμα, κουβέρτες, είδη υγιεινής και ό,τι άλλο χρειάζονταν οι άνθρωποι για μια σύντομη παραμονή στη διαδρομή προς τα σύνορα.
Οταν έφυγαν οι πρώτοι πρόσφυγες, ήρθαν άλλοι και όταν και εκείνοι θα φύγουν, το γυμναστήριο θα είναι ανοιχτό για τους επόμενους. Ούτε κραυγές ούτε κατάρες από δημότες για το ότι ο δήμαρχος τούς έφερε τον «διάβολο» στην πόρτα τους. Με ψυχραιμία και ανθρωπιά οι πολίτες, ακόμα και εκείνοι που ζουν γύρω από το αυτοσχέδιο «κέντρο προσωρινής φιλοξενίας», συνέδραμαν την πρωτοβουλία και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για την καθημερινή παρουσία των συνανθρώπων τους στα ψιλικατζίδικα, τις ψησταριές, τα καφέ και τα παγκάκια της γειτονιάς.

Είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα δεν θα είχαν εξελιχθεί έτσι εάν ο δήμαρχος είχε πιάσει τις τηλεοπτικές «ντάπιες» και καλούσε «στ’ άρματα» για να «προφυλάξει» τους δημότες από «μολυσματικές ασθένειες» που δήθεν κουβαλούν οι πρόσφυγες, ή να αποτρέψει κλοπές, βιασμούς και γενικότερα «ρυπογόνες καταστάσεις» στην εκλογική του επικράτεια! Υπήρξαν και άλλοι δήμαρχοι που λειτούργησαν σε αυτό το πνεύμα. Ο Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, ο Σίμος Δανιηλίδης στον Δήμο Νεάπολης-Συκεών, οι δήμαρχοι Περάματος στην Αττική, Τρικκαίων, ίσως να είναι και περισσότεροι, που δεν δίστασαν να πάνε κόντρα στο (δυστυχώς διογκούμενο) ρεύμα της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας, αλλά και της... ψηφοθηρίας. Δεν ξέρω εάν όλοι αυτοί άνοιξαν την «αγκαλιά» στους πρόσφυγες ωθούμενοι μόνο από ανθρωπισμό ή σκέφτηκαν το πολύ απλό: αφού όλα δείχνουν –και αυτό γίνεται τελικά– ότι δεν θα αποφύγουμε την παρουσία τόσων ανθρώπων στον τόπο μας, είναι καλύτερα να μείνουν όσο θα μείνουν σε οργανωμένα καταλύματα όπου θα καλύπτονται οι στοιχειώδεις ανάγκες τους, παρά να περιφέρονται πεινασμένοι στους δρόμους και να διανυκτερεύουν στα πάρκα και τις πλατείες. Στον αντίποδα κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στα κάγκελα, αντί να προετοιμάσουν τις κοινωνίες τους και κάποιες (υπο)δομές του δήμου τους για τη διαχείριση μιας επερχόμενης δύσκολης κατάστασης, ορατής ήδη στον ορίζοντα. Το σύνθημά τους ήταν «μακριά από εμάς κι ας πάνε όπου θέλουν». Τώρα που ο «εχθρός» τους χτύπησε την πόρτα, σπεύδουν να κρυφτούν από εκείνους τους οποίους οι ίδιοι ξεσήκωναν.