Houston, we have a problem!

Πατάς το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ και το κουτί θεριεύει, σαν ηφαίστειο που ξυπνά απ΄ όνειρο βαθύ, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι. Οσμίζεσαι την κυριαρχία του δήθεν, του κιτς, της παρακμής, της σαπίλας, της ιδεολογικής και πολιτικής ξεφτίλας και τα νιώθεις να σε περιζώνουν, να σε απειλούν. Τα νιώθεις όλα αυτά, αλλά ακόμα κρατάς το τηλεκοντρόλ σφιχτά στα χέρια. Σκέφτεσαι "Houston, we have a problem".

   Προχωράς σε ένα βιαστικό μα αγχώδες ζάπινγκ, ένα αδιάφορο χάζεμα - ίσα ίσα για το feedback - και ξέρεις ότι το φαγητό που μόλις κατανάλωσες ξεκινάει την αντίστροφη πορεία, ανεβαίνοντας σιγά σιγά στο λαρύγγι σου. Μια καούρα, εν δυνάμει εκτόξευση εμετού. Τεχνητή απόγνωση υπερήλικων που στήνονται στις ουρές των ΑΤΜs, οικογενειάρχες που αδειάζουν ράφια σούπερ -μάρκετ, που αγοράζουν τα αλεύρια για να κοσκινίζουν σκουλήκια λίγο αργότερα. Εξώφυλλα προσποιητά, διεστραμμένοι τίτλοι εν αναφορά με την κατάσταση της χώρας, που κάνουν λόγο για "Φλερτ με την φτωχοποίηση", "Ώρα μηδέν", "Δραματικές ώρες", έχοντας γνωματεύσει με λίγα λόγια τον εκτροχιασμό της Ψωροκώσταινας. Ένα εκτροχιασμό που δεν μπορεί να συντελεστεί προτού αποφανθεί ο λαός.

   Δεν μιλάμε για προπαγάνδα, μιλάμε για κυριολεκτική τρομοκρατία. Έχουμε να κάνουμε με μια δράκα πλουτοκρατών, μια δράκα πουλημένων απατεώνων που προσδιορίζονται ως δημοσιογράφοι και παρουσιαστές, οι οποίοι παίζουν ξέγνοιαστα το παιχνίδι τους φτύνοντας τις τσίχλες που μασούσαν για να δροσίζουν την μπόχα του στόματός τους στον εγκέφαλο των ανθρώπων για να δυσχεράνουν περισσότερο τη διαδικασία σκέψης. Παραβιάζοντας τον Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, contra legem, στοχεύουν στην αδράνεια του λαού, έμπειροι και εκπαιδευμένοι καλά. Γίναμε οι υποτακτικοί τους, σε ένα μεταφορικό 50 shades of Grey μεταξύ τηλεόρασης και ημών - μας χτυπούν και μας αρέσει, το απολαμβάνουμε μιας και δεν κάνουμε κάτι.

    Κυράτσες και δεσποινίδες, με μαλλιά ξεβαμμένα από τα συνεχή ντεκαπάζ, στήθη σιλικονάτα, τραβηγμένα ζυγωματικά και λιωμένες μύτες από την κοκαίνη, κουστουμαρισμένα ζόμπι ενός άλλου αιώνα που κόπτονται για το μέλλον της Ψωροκώσταινας αγνοώντας τα τρία εγκεφαλικά επεισόδια και τη σκουριά στη γραβάτα τους. Διαφημίζουν υαλουρονικό, μιλάνε στην πλέμπα και της τάζουν Ευρώπες. 

   Μια συμμορία τοκογλύφων που έκαναν καριέρα σε πλάτες άλλων, εμφανιζόμενοι στα παράθυρα, Μεσσίες γαρ, για να μας δώσουν το καλό παράδειγμα. Το καλό παράδειγμα της στυγνής παραπληροφόρησης, της νομιμότητας που έχει η άθλια συμπεριφορά της εξορίας όσων θα ψηφίσουν "ΟΧΙ". Είναι τόσο δημοκρατικό, άλλωστε, η κάθε τυχάρπαστη δεσποινίδα να "κόβει" από τον αέρα ανθρώπους που αρνούνται τη μνημονιακή πολιτική, μόνο και μόνο επειδή αυτό στρέφεται εναντίον της συμφεροντολογικής αντίληψης του εργοδότη τους κι επειδή δέχονται, δήθεν, προσωπική επίθεση.

   Είναι ολοφάνερος ο στόχος των Μέσων και είναι καθαρά πολιτική μεθόδευση. Επιθυμούν να εκβιάσουν τον ελληνικό λαό με μια ολοκληρωτική καταστροφή, αν τυχόν υπερισχύσει το "ΟΧΙ". Επιθυμούν την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα, της μόνης ίσως κυβέρνησης των τελευταίων ετών που εργάστηκε τόσο σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον. Επιθυμούν την επάνοδο μιας Σαμαροβενιζελοποταμίσιας ιδεολογίας, με σως φασισμού από πλευράς Χρυσής Αυγής, που θα εντείνει την επικράτηση των μνημονίων και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, προκειμένου να συνεχιστούν οι υποτιθέμενες καλές σχέσεις με την κυρία Μέρκελ, τον κύριο Σόιμπλε και τα λοιπά καθάρματα, ενώ ταυτοχρόνως ο λαός θα ψωμολυσσά. Επιθυμούν να προκαλέσουν εθνικό διχασμό, καθώς τους βολεύει τόσο πολύ να φαγώνεται ο κόσμος και τα μέτρα να υπογράφονται εν μια νυκτί. Επιθυμούν τέλος να ακούνε ωραία λόγια από τους απατεώνες της Μεταπολίτευσης, τους λατρευτούς οικογενειοκράτες, τους Μητσοτάκηδες, τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέους, τον Βενιζέλο-Μπένι, τον Σαμαρά, όλους εκείνους που εδώ κι έναν αιώνα έχουν ξεπουλήσει την εθνική κυριαρχία μας κι έχουν φτάσει την κατάσταση σε ένα σημείο απελπιστικά απροχώρητο, στα βράχια, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν.

   Ερχόμαστε όλοι να πάρουμε θέση στο πιο σημαντικό μεταπολιτευτικά ζήτημα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα. Ο θεσμός του δημοψηφίσματος επιστρέφει και απαιτεί τη συμμετοχή όλων. Οι επιλογές είναι τρεις: ψηφίζεις "ΝΑΙ", αποδεχόμενος τη λεγόμενη ανικανότητα της κυβέρνησης και μη ρισκάροντας το να βγούμε από το ευρώ για να κερδίσουμε μια ελαφρώς καλύτερη συμφωνία. Ψηφίζεις "ΑΚΥΡΟ", ρίχνοντας μια όχι και τόσο περήφανη μούντζα -για χάρη του κομμουνιστικού κόμματος- τόσο στην πρόταση των εταίρων όσο και στην πρόταση της κυβέρνησης διεκδικώντας την ίδια στιγμή μιαν αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με δραματικές συνέπειες -μ' αυτή την επιλογή αυτοεξορίζεσαι. Ψηφίζεις "ΟΧΙ" εμπιστευόμενος τον Αλέξη Τσίπρα και τους εργατικούς συνεργάτες του, με γνώση όμως του ενδεχομένου εξόδου από το ευρώ. Το ενδεχόμενο τούτο βρίσκεται μόνο στο "ΟΧΙ", χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως η χώρα θα οδηγηθεί αυτομάτως εκτός ευρώ.

   Το εύλογο αποτέλεσμα της επικράτησης του "ΟΧΙ"  είναι η απευθείας προσαγωγή της κυβέρνησης σε νέες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, οι οποίες άμεσα καταλήγουν σε μία καλύτερη συμφωνία. Η ρευστότητα επανέρχεται, οι τράπεζες ανοίγουν σε μερικές μέρες και τα πάντα οδηγούν σε μια κατάσταση ίδια με αυτή της 30ης Ιουνίου. Το χείρον σενάριο της εξόδου από το ευρώ εξαρτάται μόνον από τη στάση των εταίρων. Αν οι αγαπητοί θεωρήσουν το "ΟΧΙ" της Ελλάδας σαν μια άρνηση της Ευρώπης, δεν θα προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εφόσον προτιμούν να σηκώσουν το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ παρά να συνεχίσουν τη διαπραγμάτευση με μία χώρα που εμφανώς δεν επιθυμεί την παραμονή της στην Ένωση. Υπόθεση όμως αποτελεί το παραπάνω και τον χειρότερο εφιάλτη όλων, καθώς θα επέλθει κούρεμα των καταθέσεων στις τράπεζες, στερεμένη ρευστότητα και επάνοδος μιας υποτιμημένης στις αγορές δραχμής. Όλεθρος, με μια λέξη.

     Το λάθος μας ήταν ότι αυτοπροσδιοριζόμασταν ως Ευρωπαίοι, ενώ δρούσαμε ως θύματα. Δεν κάνουν έτσι οι Ευρωπαίοι. Όταν είσαι υπόδουλος δεν μπορείς να θέλεις να είσαι και κυρίαρχος. Δεν είσαι Ευρωπαίος σε ένα πλαίσιο δουλικότητας και ανθρωποφαγίας. Δεν κάνει να είσαι πελάτης στην ίδια σου την επιχείρηση. Ο βαθιά πολιτισμένος άνθρωπος δεν εξουσιάζεται, δεν υποτάσσεται από σαπισμένους θεσμούς που τον εκμεταλλεύονται, από δήθεν εμπειρογνώμονες που αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας για να κρύψουν τα αίσχη και την ξετσιπωσιά τους. Ο απόπατος της ανθρώπινης κτηνωδίας παρελαύνει απροκάλυπτα και χωρίς ντροπή κι εσύ δεν θέλεις να δώσεις τη συγκατάθεσή σου σε αυτό. Δεν πρέπει.

   Είναι πρωτίστως ζήτημα ηθικής. Δεν πρέπει να σκύψεις ξανά το κεφάλι. Δεν θα χαριστείς σε κανέναν τεχνοκράτη που αψηφά τον ανθρώπινο παράγοντα και καταφεύγει στον εκβιασμό. Θα κλείσεις τα τρομοκάναλα και θα εμφανιστείς ως γνήσιος Έλληνας να παλέψεις, να διασφαλίσεις μια καλή προοπτική. Αργήσαμε, πράγματι, να πάρουμε τον έλεγχο στα χέρια μας, μα τώρα η στιγμή ήρθε και δεν είναι καιρός για αμφισημίες ή διχασμούς. Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο.

    Ελπίζοντας πως θα καταφέρουν οι γιαγιάδες και τα δεκαοχτάχρονα και όλοι οι ψηφοφόροι να αντιληφθούν τι στο διάτανο σημαίνουν τα «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» και «Preliminary Debt sustainability analysis» που ατυχώς αναγράφονται στο ψηφοδέλτιο ως θέματα διαπραγμάτευσης των δανειστών (χωρίς να έχουν καν στοιχειώδεις γνώσεις Αγγλικών κι Οικονομίας), η απόφαση του δημοψηφίσματος θα βοηθήσει στο να υγροποιήσει την πολιτική ομίχλη για να επανέλθει μια φαινομενική ξαστεριά. Ένα ξεκαθάρισμα σε μια υποκειμενική και αντικειμενική θολούρα. Οι μέρες είναι δυστυχισμένες κι ιστορικές κι ο δρόμος μακρύς. Καλό βόλι.

 Ματθαίος Λεωνίδας