Ο «κυρίαρχος λαός» δεν είναι ανεύθυνος

Του Στάμου Ζούλα. Καθημερινή

Η προ ημερών ομιλία του κ. Τσίπρα στη Δραπετσώνα, με τα οκτώ κεφάλαια (!) παροχών, δεν αποτελεί πρόκληση προς τα άλλα κόμματα, αλλά στρέφεται αποκλειστικά προς εμάς. Εμείς καλούμεθα να την κρίνουμε και να την αξιολογήσουμε. Δηλαδή να την αποδεχθούμε, ως εφικτή και ανακουφιστική ή να την απορρίψουμε, ως ανέφικτη και καταστροφική. Στην κρίση μας δε αυτή δεν έχουμε τα περιθώρια και την πολυτέλεια να σκεφθούμε, όπως στο παρελθόν, ωφελιμιστικά. Να κάνουμε τη σκέψη «βρε και τα μισά να κάνει, καλά θα είναι».

Ή με την πονηριά πως θα υποχρεώσει και τα άλλα κόμματα, κυρίως τα συγκυβερνώντα, να ανταγωνιστούν τον ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο της παροχολογίας. Και με τον τρόπο αυτόν η δική μας ευθύνη, για όσα πρόκειται να συμβούν έως (και κυρίως μετά) τις εκλογές, να μεταβιβαστεί «στους πολιτικούς που μας κυβερνούν». Σε αυτό το σενάριο συμπράξαμε κατά την τελευταία 30ετία, λιγότερο ή περισσότερο, όλοι μας. Και όλοι μας γνωρίζουμε, κυρίως δε
βιώνουμε, τις συνέπειες της στάσης μας αυτής.
Θα προσπαθήσω να γίνω σαφέστερος. Πρωτίστως, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται υπέρμαχος της ολικής ή μερικής διαγραφής όλων των δανείων. Υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής είσπραξης χρεών προς το κράτος, τις τράπεζες και προς τρίτους. (Με εξαίρεση τα «πολύ υψηλά εισοδήματα»). Ετσι, εμφανίζεται ως ένας νέος Σπάρτακος, επικεφαλής μιας μεγάλης στρατιάς δεινοπαθούντων, αλλά όχι και παντελώς αναξιοπαθούντων, συνελλήλων. Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Η υπερχρέωση των περισσοτέρων ελληνικών νοικοκυριών δεν συντελέσθηκε αφότου ξέσπασε η κρίση. Δεν απέβλεπε στα απαραίτητα προς το ζην, ούτε για την ανακούφιση όσων ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας. Αλλωστε, οι τράπεζες δεν παρείχαν, ούτε, φυσικά, χορηγούν σήμερα τέτοιου είδους δάνεια. Τα χρέη δημιουργήθηκαν προ της κρίσης και στην εποχή της αστακομακαρονάδας. Οταν οι τράπεζες μας προέτρεπαν αδίστακτα στον αμέριμνο βίο και στον ευδαιμονισμό. Οταν μας προσέφεραν ασύστολα εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και «ευκολίες» 72 μηνιαίων δόσεων (έξι χρόνια) για την αγορά πολυτελών και μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων, με τα οποία κατακλύσθηκαν αστικά κέντρα και επαρχία. (Ασφαλώς οι δεκάδες χιλιάδες τέτοιων αυτοκινήτων, που παραμένουν τώρα στα αζήτητα στις μάντρες, δεν ανήκουν στα «πολύ υψηλά εισοδήματα», τα οποία αρνείται να «προστατέψει» ο κ. Τσίπρας). Και για την ιστορία. Ο υπογράφων είχε επισημάνει από τη θέση αυτή, προ 10ετίας και πλέον, τον ρόλο μαστροπού των ελληνικών τραπεζών προς τον οικονομικά έκλυτο βίο. Οι επισημάνσεις αυτές, καθώς και οι πιλάτειες απαντήσεις του τότε διοικητού της «εποπτεύουσας» Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Ν. Γκαργκάνα, είναι καταχωρισμένες στην «Κ»…
Αναμφίβολα, οι τράπεζες οφείλουν να καταβάλουν μέγα και επώδυνο τίμημα για την τακτική τους αυτή. Ταυτόχρονα, όμως και εμείς έχουμε χρέος να μεταμεληθούμε και να συνετιστούμε. Ομως, με τη δραπετσώνεια ομιλία του ο κ. Τσίπρας κάθε άλλο παρά μας προτρέπει για κάτι τέτοιο, Αντίθετα, επιχειρεί να μας δικαιώσει και να μας επιβραβεύσει, υποσχόμενος ακόμη καλύτερες μέρες ευδαιμονισμού. Ετσι, ακριβώς, διαμορφώνεται η δική μας ευθύνη για την απόρριψη ή την αποδοχή των «προσφορών» του κ. Τσίπρα. Ας προσθέσουμε, τέλος, το εξής: Το Σύνταγμα αναγνωρίζει τη «λαϊκή κυριαρχία». Αυτή, όμως, είναι παντελώς ασύμβατη, αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνη, όταν ταυτίζεται με τη λαϊκή ανευθυνότητα...