Πεθαίνοντας σ’ ένα παγκάκι...

* Άνθρωποι ενός... κατώτερου Θεού για τους οποίους δεν υπάρχουν –στη Λάρισα- υποδομές εξειδικευμένης στήριξής τους

Της Λένας Κισσάβου από το eleftheria.gr
Άστεγοι μέχρι και από τη Μολδαβία, συναντώνται στη Λάρισα, από όπου διέρχονται και διαμένουν όσο χρονικό διάστημα χρειασθεί, μέχρι να συγκεντρώσουν χρήματα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέχρι τον επόμενο σταθμό.
Συνήθως οι διερχόμενοι άστεγοι έχουν έναν προορισμό: Πρόκειται πιθανόν για ...
οικονομικούς μετανάστες, που αποφάσισαν να ταξιδέψουν για να βρουν τη γη της επαγγελίας και στους διάφορους σταθμούς τους, λόγω του ότι δεν έχουν χρήματα, διαμένουν κάτω από γέφυρες, σε πλατείες και όπου αλλού μπορούν να βρουν ένα καταφύγιο μέσα στην πόλη.

Απ’ την άλλη στη Λάρισα συναντούμε και τους... μόνιμους άστεγους, μια κατηγορία ανθρώπων που έκαναν την πόλη μας τελευταίο σταθμό τους και κάποιοι από αυτούς γνωστοί πλέον στην κοινωνία της, λόγω της χρόνιας διαμονής τους σε αυτή, στηρίζονται από ανθρώπους που τους προσφέρουν τρόφιμα για να ζήσουν.
Στην καθημερινή τους περιήγηση στην πόλη θα περάσουν από το κατάστημα ενός αρτοποιού, απ’ όπου ξέρουν ότι θα τους προσφέρει λίγο ψωμί και αντίστοιχα από διάφορους επαγγελματίες ή νοικοκυριά, που επί χρόνια κάνουν αθόρυβα κοινωνικό έργο.
Αυτές είναι μόνο δύο κατηγορίες άστεγων που συναντούμε στην πόλη μας, η οποία χρόνια τώρα, «φιλοξενεί» αυτό το κοινωνικό πρόβλημα –κάποιες φορές σε έξαρση- χωρίς όμως να έχει δώσει ακόμη τη λύση.
«Υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία μια στέγης που θα παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες για άστεγους και θα τους βοηθά ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ο καθένας τους...», υποστηρίζει ο κοινωνικός λειτουργός και υπεύθυνος της Κοινωνικής Υπηρεσίας του περιφερειακού τμήματος Λάρισας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κ. Χρήστος Λαμπρογιώργος, ο οποίος στο πλαίσιο της δράσης του, έχει ασχοληθεί με το θέμα αυτό.
Υποστηρίζει ότι θα πρέπει να υλοποιηθεί ένα ειδικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που θα προσφέρει σε αυτά τα άτομα κοινωνική πρόνοια και πιθανόν και μια δεύτερη ευκαιρία για να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Η κοινωνία καλείται σήμερα να δείξει το ανθρώπινο πρόσωπό της, ώστε να μην αφήσει να ξανασυμβεί το πρόσφατο περιστατικό με ένα μεσήλικα άστεγο που βρέθηκε νεκρός στο δρόμο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων σαν να ήταν ένα άτομο κατώτερου Θεού. Δυστυχώς όμως αυτό το πρόσωπο διακρίνεται και μόνο στην ευαισθησία ορισμένων πολιτών και στη δράση του περιφερειακού τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, με την Πολιτεία να λείπει από όλα αυτά.
Μάλιστα από τότε που έκλεισε (τέλη Δεκεμβρίου 2010) και ο ξενώνας του Δήμου Λαρισαίων, ο οποίος πρόσφερε σημαντική βοήθεια σε πολλά περιστατικά αστέγων, έστω και για μικρού χρονικού διαστήματος διαμονή χωρίς άλλες εξειδικευμένες υπηρεσίες, χάθηκε και η τελευταία στέγη φιλοξενίας τους.
Όσο αφορά αναλυτικότερα για τους άστεγους που συναντούμε στην πόλη μας, σύμφωνα με τον κ. Λαμπρογιώργο, οι περισσότεροι από αυτούς είναι ανήμποροι να ανατρέψουν την κατάστασή τους.
Κάποιοι από αυτούς ζουν μόνιμα ακόμη και δέκα χρόνια στην πόλη μας, ενώ οι περισσότεροι παραμένουν για μικρό χρονικό διάστημα, κυρίως οι νέοι σε ηλικία, μέχρι να συγκεντρώσουν ζητιανεύοντας λίγα χρήματα, όσο κοστίζει ένα εισιτήριο με προορισμό την Αθήνα ή τις αγροτικές περιοχές.
Κουβαλά ο καθένας τη δική του ιστορία, ενώ οι περισσότεροι έχουν κι άλλα προβλήματα, παθολογικά, εξαρτήσεις (αλκοόλ, ναρκωτικά), ψυχολογικά προβλήματα, κάποιοι έχουν αποφυλακιστεί και έχουν προβλήματα ένταξης στην κοινωνία κ.ά.
Εξ αυτών και συγκεκριμένα οι νέοι σε ηλικία συνήθως, συναντώνται περιστασιακά στην πόλη και έχουν φύγει από τα σπίτια τους και την οικογένειά τους για διαφόρους λόγους.
Ο κ. Λαμπρογιώργος, μας είπε αναλυτικότερα ότι «πίσω από αυτή την κατάληξή τους κρύβονται συνήθως κακές οικογενειακές σχέσεις και ανεργία».
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φαίνεται να έχουν αποδεχθεί αυτή τη ζωή και δεν έχουν το κουράγιο να την αλλάξουν.
Γενικά ο αριθμός των άστεγων στη Λάρισα ποτέ δεν είναι σταθερός.
Οι διερχόμενοι από την πόλη είναι οι περισσότεροι.
Η Λάρισα αποτελεί σταυροδρόμι στην περιπλάνησή τους για την επόμενη αναζήτησή τους σε μια άλλη πόλη, αλλά και σταθμό για να αναζητήσουν οι νεότεροι σε ηλικία δουλειά.
Παρατηρείται ότι έρχονται από μικρές επαρχιακές πόλεις και κάποιοι είναι άστεγοι στους δρόμους ακόμη και 20 με 30 χρόνια!
Τα σημεία που βρίσκουν καταφύγιο είναι συνήθως κάτω από γέφυρες, η ευρύτερη περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού, του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, πλατείες, παλιά αυτοκίνητα, έξω από εκκλησίες (όπου και ζητιανεύουν), σε εισόδους πολυκατοικιών τα βράδια κ.ά.
ΠΟΙΟΙ ΒΟΗΘΟΥΝ
Όπως προαναφέραμε τους άστεγους βοηθούν πολίτες της Λάρισας, η εκκλησία, κοινωνικές υπηρεσίες προκειμένου να τους προσφέρουν υλική υποστήριξη, ενώ η Κοινωνική Υπηρεσία του Ε.Ε.Σ. Λάρισας, εφαρμόζει κατά περιόδους διάφορα προγράμματα βοήθειας από το 1991 και παράλληλα βοηθά μεμονωμένα όσους άστεγους πηγαίνουν στα γραφεία της και ζητούν βοήθεια.