Και ο παράδρομος έχει τη δική του ιστορία

Tου Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΝΕΡΙΝΗ

Η αρχική χάραξη της Εθνικής Οδού δεν είχε διόδια στην Πελασγία, ούτε προστατευτικές μπάρες να ρίξει ο κ. Απόστολος Γκλέτσος. Προέβλεπε μια υποθαλάσσια σήραγγα από τον Αγιο Κωνσταντίνο ώς τη Μαγνησία, κάτι που θα γλίτωνε 70 χιλιόμετρα δρόμου και 45 λεπτά οδήγησης στους οδηγούς συν τα σημαντικά οφέλη στην εθνική οικονομία (εξοικονόμηση καυσίμων, λιγότερη ρύπανση κ. λπ.).

Ομως, με αγώνες κατακτώνται τα δικαιώματά μας. Ακόμη και το δικαίωμα να περνάει η Εθνική Οδός έξω από το σπίτι μας. Ετσι, και η κινητοποίηση των κατοίκων της Λαμίας, της Στυλίδας και άλλων φορέων της ευρύτερης περιοχής δικαιώθηκε. Η ζεύξη του Μαλιακού εγκαταλείφθηκε το 2001. Τον Οκτώβριο του 2002 ο τότε δήμαρχος Λαμίας κ. Γιώργος Κοτρωνιάς περηφανευόταν ότι: «Αποφύγαμε την απομόνωση της Λαμίας, αφού μετά από αγώνες και ακολουθώντας μια διαφορετική στρατηγική από αυτήν των δικαστικών αγώνων, καταφέραμε να ματαιώσουμε τη Ζεύξη του Μαλιακού. Πώς; Δώσαμε προτεραιότητα στις περιβαλλοντικές βλάβες που θα είχε. Πήγαμε το θέμα στην Ε. Ε. Στηριχθήκαμε σ’ έναν υπέροχο άνθρωπο, τον ευρωβουλευτή της Ν. Δ. τον κ. Αντώνη Τρακατέλλη. Είδα την επίτροπο Περιβάλλοντος κ. Wallstrom. Κλείσαμε δύο φορές τον δρόμο. Το αποτέλεσμα των περιβαλλοντικών όρων ήταν να ανέβει πολύ το κόστος του έργου, με αποτέλεσμα τη ματαίωση της Ζεύξης.»

Οπως ισχυρίστηκε και ο κ. Τρακατέλλης στην Ευρωβουλή «ο Μαλιακός Κόλπος και ο υδροβιότοπος του Σπερχειού ποταμού έχουν προταθεί ως προστατευόμενες περιοχές του προγράμματος NATURA 2000, πράγμα που αντιφάσκει με την πρόθεση τέλεσης ενός έργου, οι επιπτώσεις του οποίου απειλούν το οικοσύστημα της περιοχής και την εξαφάνιση κάθε είδους εναλίας ζωής».

Η διαπλάτυνση, που δεν προβλεπόταν στον αρχικό σχεδιασμό, έγινε πρόχειρα και χωρίς παράδρομους σε πρώτη φάση. Η πίεση να τελειώνει το έργο γρήγορα ήταν μεγάλη, διότι το φονικό πέταλο του Μαλιακού στοίχιζε κάθε χρόνο ζωές. Οι κάτοικοι της περιοχής έκλειναν τον δρόμο συχνά - πυκνά διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση του δρόμου και τον φόρο αίματος που πλήρωνε όλη η Ελλάδα. Προχώρησε η κεντρική αρτηρία (πλην δύο τμημάτων έξω από τη Λαμία) και απέμενε η κατασκευή των παράδρομων. Η δημοπράτηση αυτών των παράδρομων έγινε, οι εκτάσεις απαλλοτριώθηκαν, αλλά οι θιγόμενοι προσέφυγαν στο εφετείο το οποίο πέρα από την αναγκαία καθυστέρηση για να εκδικαστεί η υπόθεση εξαπλασίασε την αποζημίωση από 200.000 σε 1,3 εκατ. ευρώ. Τελικά τα χρήματα βρέθηκαν και ελπίζουμε κάποια στιγμή να προχωρήσει ο παράδρομος.

Σε όλα αυτά προστέθηκε και η περίεργη σύμβαση Σουφλιά το 2007 για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης της Εθνικής Οδού σε κάποιους εργολάβους, όπως και η αβελτηρία του υπουργείου Υποδομών και της κοινοπραξίας που εκμεταλλεύεται τον δρόμο να ανανεώσουν τις κάρτες ελεύθερης διέλευσης των κατοίκων για το 2011, για να καταλήξουμε στο σόου Γκλέτσου με τα εκσκαπτικά μηχανήματα.

Το μόνο σίγουρο σήμερα είναι ότι η «επανάσταση του τσάμπα», που πρώτο κήρυξε το ΚΚΕ, θα συνεχιστεί. Ετσι κι αλλιώς, παλαιόθεν νόμος είναι το δίκιο και του εποχούμενου...