Κάτι κινείται

Του Νότη Παπαδόπουλου 

Κάτι φαίνεται να αλλάζει στο κράτος της πλάκας που ζούµε – χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι δεν βρισκόµαστε πολύ µακριά ακόµη από την υπόλοιπη προηγµένη Ευρώπη. Την Πέµπτητο πρωί πήγα στη γειτονιά µου να αγοράσω κάποια φάρµακα για τη γρίπη που µε ταλαιπωρεί. Τοπρώτο πράγµα που ζήτησε η φαρµακοποιός πριν εκτελέσει τη συνταγή ήταν το ΑΜΚΑ µου και το ΑΜΚΑ του γιατρούπου είχε συνταγογραφήσει τα φάρµακα. «Καλά, χωρίςτο ΑΜΚΑ δεν µπορώ να αγοράσω τα φάρµακα;» έκανα τον έξυπνο. «∆εν µπορείνα φύγειούτε χάπι από τοφαρµακείο χωρίς να υπάρξει προηγου µένως ηλεκτρονική συνταγογ ράφηση », µου απάντησε µεαυστηρότητα η συµπαθής φαρµακοποιός. «Μ’ αυτόντον τρόπο θαγλιτώσουµε από τα Ταµεία εκατοντάδες εκατοµµύρια που έµπαιναν στις τσέπες επιτηδείων».

Πριν προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη, µπήκαν στο φαρµακείο τρεις αστυνοµικοί µε µαύρες φόρµες. Νέα παιδιά,χωρίς κοιλιές και µε πλατιά χαµόγελα. «Καληµέρα σας. Περνάµε από τα µαγαζιά της περιοχής για να γνωριστούµε. Είµαστε η Οµάδα ∆ΙΑΣ που περιπολεί στη γειτονιά σας», είπε ο ένας που φορούσε στον λαιµό µια µαύρη µπαντάνα. «Ο,τι ύποπτο δείτε, ό,τι σας συµβεί, πάρτε το 100», πρόσθεσε µε σιγουριά και µας χαιρέτησε για να πάει στο διπλανό µαγαζί. Στον δρόµο ο τέταρτοςτης Οµάδας φρουρούσε τις δύο εντούρο µηχανές της Αστυνοµίας, χωρίς να καπνίζει ή να µιλά στο κινητό. Αρχισα να τσιµπιέµαι για να καταλάβω εάν είµαι στην Αθήνα ή τη... Γενεύη.

Την εικόνα της σύγχρονης Ευρώπης τη χάλασε ο καφετζής στον οποίο παρήγγειλα καπουτσίνο µε λίγο γάλα. Το γάλα ήταν σχεδόν κρύο, στο χάρτινο κύπελλο δεν προβλεπόταν καπάκι και η τιµή πώλησης έφτανε τα 2 ευρώ – χωρίς απόδειξη. Ε, τρία στα τρία δεν γίνεται. Αλλά κάτι κινείται...