¨Το σχέδιο Καλλικράτης¨ ως μία νέα πρόκληση για την Νεοελληνική Κοινωνία

του Γιώργου Καραγιώργου, 

Γεωπόνου- Γεωργοοικονομολόγου  ΑΤΕΒΑΝΚ 

Υποψήφιος Ενωτικής Κίνησης Δήμου Σερβίων –Βελβεντού

Με επικεφαλής τον Κωνσταντόπουλο Βασίλη

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση των τελευταίων χρόνων αποτέλεσε μία συστημική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, οι συνέπειες της οποίας θα έχουν πολλαπλές επιδράσεις στην οικονομική  συμπεριφορά των κοινωνιών μας.

Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε στην Ελλάδα μία πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση (τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα και συγχρόνως υψηλό ποσοστό δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ) η οποία δεν άργησε να μετατραπεί σε κρίση εμπιστοσύνης των αγορών και δανειστών μας με συνέπεια να οδηγηθούμε σε κρίση δανεισμού και στην συνέχεια στην αναγκαστική βοήθεια του ΔΝΤ με  ταπεινωτικές για πολλούς συνέπειες.

Ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι τόσο να διαγνώσει τα αίτια και τα λάθη τα οποία  μας οδήγησαν στην κρίση όσο το να «ανοίξει» μία νέα συζήτηση «κριτικού προσανατολισμού» για το τι μέλει γενέσθαι στην νεοελληνική μας οικονομία και  κοινωνία.

Πιστεύω ότι ένα από τα πιο σταθερά χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα αλλά και του   Έλληνα σε όλη την ιστορική του πορεία ήταν η   «μακρόθεν θεώρηση» η ικανότητα του να βλέπει μακριά είτε μέσα στο χρόνο (δημιουργώντας πανίσχυρες πολιτισμικές δομές) είτε μέσα στο χώρο (δημιουργώντας ακμαίες οικονομίες και εμπορικές συναλλαγές).

Οι προκλήσεις του μέλλοντος  μέσα στις συνθήκες που δημιουργεί το  πλανητικό  μας χωριό αργά ή γρήγορα θα μας  θέσουν ενώπιον του πιο δύσκολου ίσως «αντιπάλου» του εαυτού μας και σε αυτή την περίπτωση δεν θα αρκούσε να φορτώνουμε τις ευθύνες, είτε στους πολιτικούς και το πολιτικό μας σύστημα, είτε στις κοινωνικές και ταξικές μας δομές , είτε στην κρατική μας ανεπάρκεια και στην κακή νοοτροπία.

Δεν θα αρκούσε για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά είναι «θεωρήσεις» του παρελθόντος, ανώφελες συζητήσεις μέσα σε ένα επιταχυνόμενο παρόν.

Η εποχή μας περιμένει  από εμάς νέες στοχεύσεις οι οποίες θα δημιουργούν το  «χρόνο» και  το  «χώρο» του μέλλοντος.

Για πολλά χρόνια υπήρξαμε τα χαϊδεμένα παιδιά μιας ανέλεγχτης ιστορικότητας , με όλα τα χαρακτηριστικά μιας κοινοτικής, μη εξατομικευμένης κοινωνίας στην  οποία κανένας δεν αναλάμβανε  την Ευθύνη. (Δες γραφειοκρατία, κομματοκρατία, ωχαδερφισμός, κα)

Πάντα  υπήρχε -και θα συνέχιζε να υπάρχει μια και ο χρόνος ήταν «κυκλικός», πίσω από την ατομική ευθύνη  ένα  κοινοτικό- συλλογικό άλλοθι (Εκκλησία, κόμμα, κράτος βαλκανικής  «μοναστηριακής» έμπνευσης και κοπής κλπ).

Ποιο είναι το κρίσιμο όμως χαρακτηριστικό μιας τέτοιας κοινωνίας ;

Πιστεύω με βεβαιότητα  ότι είναι η στάση της απέναντι στις Αλλαγές και όχι τόσο στην «Αλλαγή» για να μην υπάρξει παρεξήγηση με ιστορικά προεκλογικά συνθήματα τα οποία μπορεί να  είχαν την σωστή  κατεύθυνση  αναπτύχθηκαν όμως μέσα σε μια κοινωνία της οποίας το παρελθόν την εμπόδιζε να στοχεύσει…

Τις αλλαγές (με εξαίρεση αυτών της καταναλωτικής ευμάρειας  και κοινωνικής προβολής ) τις περισσότερες φορές τις αρνηθήκαμε κυρίως γιατί δεν μπορούσαμε να τις διαχειριστούμε.

  Η διαχείριση των αλλαγών μέσα σε έναν κόσμο που μεταβάλετε συνεχώς, μέσα σε έναν χρόνο που επιταχύνει είναι η νέα πρόκληση την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε από κοινού ως νεοελληνική κοινωνία απαλλασσόμενοι προσεχτικά και με σχέδιο από όλα τα βαρίδια τα οποία μας εμπόδιζαν να έχουμε μια κυρίαρχη παρουσία και συμμετοχή στο ιστορικό παρόν και τα οποία μας οδήγησαν στον νεοελληνικό τραγέλαφο του Μνημονίου και του ΔΝΤ.

΄Ισως  από  μία άποψη (εκτός της οικονομικής και του κινδύνου της χρεοκοπίας) να  ήταν απαραίτητες  οι  επεμβάσεις γιατί λειτούργησαν ως εξωτερικοί καθρέφτες μια παρακμιακής κοινωνίας η οποία βυθιζόταν σταδιακά στην αδράνεια αρνούμενη την ιστορικότητα και την γραμμικότητα της Ευθύνης.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον δεν μπορώ να δω την περίπτωση του «Καλλικράτη» διαφορετικά από μία νέα πρόκληση να δομήσουμε μία νέα σχέση με τις επερχόμενες αλλαγές των κοινωνιών μας.

Χωρίς να θέλω να μπω σε  αναλυτικές λεπτομέρειες και μόνο το γεγονός ότι ο Καλλικράτης  έρχεται να διορθώσει κάποια λάθη του Καποδίστρια είναι μια θετική εξέλιξη. Θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τα λάθη και τα σωστά κατά  την περίοδο της εφαρμογής.

Αυτό που πρέπει να μείνει είναι κυρίως ότι οφείλουμε να δούμε τον  «Καλλικράτη» ως μία πρόκληση αλλαγών  για την νεοελληνική κοινωνία, στοχευόμενων αλλαγών, μετρήσιμου αποτελέσματος, οι οποίες θα μας εντάξουν γρηγορότερα (κόβοντας δρόμο μέσα από δημιουργικά μονοπάτια ) στην ιστορικότητα της πλανητικής εποχής και όχι  αλλαγών οι οποίες θα χαΐδέψουν τα αυτιά της συλλογικής μας αδράνειας.

Καταθέτοντας  και ενεργοποιώντας όλα τα θετικά μας χαρακτηριστικά ως κοινωνία σε ένα σχέδιο, όπως αυτό του Καλλικράτη, πολλές φορές ακόμα και αν το σχέδιο βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση, δημιουργεί αποτέλεσμα, περισσότερο γιατί η διαχείριση των αλλαγών μέσω αυτού του σχεδίου  είναι αυτή που  στο τέλος  θα  επιφέρει την απαραίτητη  κοινωνική και οικονομική δυναμική.