Είναι το σύνταγμα, ηλίθιοι

Γράφει ο Παναγιώτης Παπαγαπίου από το thecaller.gr   

Το έχω ξαναπεί και για αυτό ξεκινώ από αυτό. Είναι μια παρέα ανθρώπων (όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι) με σοβαρές ψυχικές διαταραχές που αν δε βρισκόντουσαν σε θέσεις εξουσίας, θα έπρεπε να συγκεντρώνουν τη συμπάθεια ή ακόμα και τη λύπησή μας, γιατί βαθιά μέσα τους υποφέρουν.Οι άνθρωποι που δεν είναι υγιείς ψυχικά «προδίδονται» από τις αντιδράσεις και τη γενικότερη συμπεριφορά τους. Αντιδρούν με οργή απέναντι σε όποιον τους αμφισβητεί ή δεν πάει σύμφωνα με τα «νερά τους», ενώ θα έπρεπε είτε να κατανοήσουν και να διορθώσουν τις λάθος επιλογές τους είτε να νιώσουν φόβο ή και πανικό, που τελικά εκτέθηκαν ως προς τα κίνητρα των πράξεών τους. Μια απόλυτα υγιής αντίδραση θα ήταν η συμμόρφωση και η παραδοχή του λάθους.

Πρώτοι έσυραν το χορό της παράκρουσης χθες, η Όλγα Γεροβασίλη και ο Παύλος Πολάκης. Ανώτερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης, που και οι δυό τους έχουν πρώτιστα, την ιδιότητα και τις σπουδές του Ιατρού. Όχι του δικηγόρου, του νομικού ή του δικαστικού.  Το εγχείρημα ή καλύτερα, το τόλμημα και μόνο της αμφισβήτησης της απόφασης ενός ύψιστου νομικού οργάνου από ιατρούς (!) δείχνει την παντελή απουσία λογικής στη σκέψη τους. Ξεπερνάει τα όρια της «απλής προσωπικής γνώμης» η αντίδρασή τους από τη στιγμή που γίνεται με το δημόσιο ρόλο που κατέχουν. Αποτελεί ύβρις (για άλλη μια φορά) το ότι απευθύνονται υποτιμητικά, προκλητικά και εν τέλει απειλητικά, απέναντι στο όργανο που εξασφαλίζει ότι μια Κυβέρνηση νομοθετεί σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας που κλήθηκε να υπηρετεί. Αμφισβητούν δηλαδή το Σύνταγμα το οποίο τους έδωσε το δικαίωμα να πολιτευτούν, να διεκδικήσουν και να λάβουν οι ίδιοι την εντολή να κυβερνήσουν.  Ίσως το Σύνταγμα να χρειάζεται αλλαγές αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη για απόλυτο σεβασμό στο όργανο που το διασφαλίζει ως θεσμό.

Άραγε πως θα τους φαινόταν – αν δεν ήταν ιατροί αλλά πχ. δικηγόροι – και ένα ιατρικό συμβούλιο αποφάσιζε πως η πρόταση ενός χειρούργου για ακρωτηριασμό (και των τεσσάρων) άκρων ενός ασθενούς που πάσχει από απλή γρίπη, είναι παράλογη σύμφωνα με τα ιατρικά δεδομένα;  Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει και εδώ.

Ο Ιατρός Πολάκης χθες έγραψε για κήρυξη πολέμου απέναντι προφανώς στους Συνταγματικούς θεσμούς. Πόλεμο απέναντι στο Σύνταγμα, κηρύσσουν μόνο οι δικτάτορες αγαπητέ μου Σφακιανέ.

Η ακτινοδιαγνώστρια Γεροβασίλη, έκανε χρήση ΜΟΝΟ ανακριβών δηλώσεων. Όποιος ακούσει ή διαβάσει τη δήλωσή της θα μείνει με το στόμα ανοιχτό από τον τρόπο που στοιχειοθετεί την οργισμένη αντίδρασή της :

«Παράνομο το τηλεοπτικό σκηνικό επί 27 χρόνια» – δεν ήταν παράνομο για να βγάζουν το νόμο αντισυνταγματικό. Το «νόμο σας» κυρία Γεροβασίλη έβγαλαν …παράνομο. Και όσοι βρίσκουν οριακή την 14 προς 11 απόφαση, ας γνωρίσουν ότι και οι 25 ανώτεροι δικαστικοί συμφώνησαν στην αντισυνταγματικότητα. Απλά οι 11 εξ αυτών, πρότειναν να δοθεί μια «ευκαιρία ανασχεδιασμού του νόμου» πριν τον ακυρώσουν οριστικά. Απόλυτη αποτυχία λοιπόν οδήγησε στην έκρηξη οργής.

«Δεν επιτρέπουν στην απόλυτη πλειοψηφία να κυβερνήσει» – Εκτός του ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει εκλεχθεί υποσχόμενη ακριβώς τα αντίθετα από ότι υλοποιεί, έχει εκλεχθεί με ένα ποσοστό που δεν αντιπροσωπεύει καν το 30% του Ελληνικού λαού σε πραγματικά ποσοστά. Έχει εκμεταλλευτεί ΉΔΗ την «ιδιαιτερότητα» του Συντάγματος (απέναντι στο οποίο βάλει συνεχώς) να δίνει πριμοδότηση σε αυτόν που συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα ποσοστά στις εκλογές και κυβερνά όντας στην ουσία μειοψηφία. Μια ιδιαιτερότητα, που όσο παράλογο και αν φαίνεται σε μερικούς, στοχεύει στο να μην αφήνει τη χώρα ακυβέρνητη.

Όμως θα ήταν παράλογο ή καταστροφικό, αν το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ προσέφερε πλήρη ελευθερία κινήσεων (με κίνδυνο παραδειγμάτων ασυδοσίας) σε μια «με αντίστοιχο τρόπο» εκλεγμένη κυβέρνηση. Το ΣτΕ είναι ο μηχανισμός ασφαλιστική δικλείδα για την προστασία της Δημοκρατίας, του Πολιτεύματος και κατ’επέκταση της ελευθερίας της κοινωνίας από φαινόμενα κυβερνητικής (κομματικής) ασυδοσίας. Και αυτή την προστασία είναι που μάχεται η κυρία Γεροβασίλη και οι όμοιοί της.

Τέλος, η συνεχής επίκληση της Αριστεράς ή του οφέλους του λαού, είναι το βασικό τους επιχείρημα. Δεν έχουν άλλο. Και είναι απλά ένα «επιχείρημα» και όχι ένα κίνητρο όπως θα έπρεπε. Το κίνητρο επαληθεύεται από τη συμπεριφορά, όχι από τα λόγια. Γιατί σε έναν λαό χωρισμένο αριστερά – δεξιά επί 60 χρόνια, αυτό πουλάει.  Πάντα πούλαγε σε έναν λαό συναισθηματικό και καταπιεσμένο, που έμαθε να περιμένει χέρι βοήθειας από την Ανατολή ή τη Δύση. Τα έχουμε ξαναπεί. Άλλο η «Αριστερά» ως σύστημα, άλλο το ποιος, και το πως εφαρμόζει αυτό το σύστημα. Απόλυτα ισοπεδωτική η «αντίπαλη επιχειρηματολογία» του τύπου «αυτή είναι η Αριστερά». Αυτό είναι ένα παράδειγμα κανιβαλισμού ενός πολιτικού συστήματος στο βωμό της παραμονής στην εξουσία. Δεν είναι το ίδιο το «πολιτικό σύστημα». Τα πολιτικά συστήματα είναι όπως τα συστήματα των προπονητών στον αθλητισμό. Εξαρτάται από το τι παίχτες έχεις στη διάθεσή σου αλλά και την …επαφή του προπονητή με την πραγματικότητα. Ειδικά όταν αυτός έχει επιλέξει τους ανίκανους «παίχτες».  Δεν κρίνεις το σύστημα «επίθεση» ή «άμυνα» ως καλό ή κακό. Κρίνεις το αποτέλεσμα. Όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό για την ομάδα και χάνεις συνέχεια, πρώτα από όλα αλλάζεις προπονητή και μετά τους παίχτες. Στην περίπτωσή μας, πρέπει να τα αλλάξουμε όλα άμεσα.