Το κύρυγμα της Κυριακής ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ – 23 Οκτωβρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 27-39)

Οἱ Γαδαρηνοί, τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, βρίσκονται μπροστὰ σὲ ἕνα θαυμαστὸ γεγονός. Πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θεράπευσε ἕναν δαιμονιζόμενο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος βασανιζόταν ἀπὸ τὰ δαιμόνια ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια.

Παρόλο ποὺ οἱ συμπατριῶτες του τόν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ τόν φύλαγαν, αὐτὸς ἔσπαζε τά δεσμὰ του καὶ περιφερόταν στὶς ἐρημιὲς καὶ κατοικοῦσε στὰ μνήματα, σκορπίζοντας σὲ ὅλους τόν τρόμο.

Ὁ Ἰησοῦς ὅμως τόν θεράπευσε μὲ ἕναν καὶ μόνο λόγο Του καὶ νὰ τώρα ὁ πρώην δαιμονισμένος, ντυμένος μὲ ροῦχα καὶ ἔχοντας ἠρεμήσει, κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀκούει τό λόγο Του.

Μαθαίνοντας οἱ Γαδαρηνοὶ γιὰ τό θαῦμα, ἔσπευσαν ὅλοι νὰ δοῦν τό γεγονὸς ἀπὸ κοντά, ὄχι τόσο γιὰ νὰ δοῦν τόν θεραπευμένο συμπατριώτη τους καὶ νὰ χαροῦν μαζὶ του δοξάζοντας τόν Θεό, ἀλλὰ περισσότερο γιὰ νὰ μάθουν τὶ ἀκριβῶς συνέβη καὶ πνίγηκαν στὴ λίμνη τά κοπάδια τῶν χοίρων ποὺ διατηροῦσαν στὴν πόλη τους.

Ὅταν ἔμαθαν ἀπὸ τούς βοσκοὺς μὲ ποιὸ τρόπο σώθηκε ὁ δαιμονισμένος καὶ πὼς καταστράφηκε ἡ περιουσία τους: «ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο». Παρακάλεσαν τόν Ἰησοῦ ὁλόκληρος ὁ πληθυσμὸς ἀκόμη καὶ ἀπὸ τά περίχωρα τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν νὰ φύγη ἀπ’ αὐτούς, γιατὶ τούς εἶχε πιάσει μεγάλος φόβος.

Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς περιγράφει πολὺ ζωντανὰ τήν πραγματοποίηση τοῦ σημερινοῦ θαύματος καὶ μᾶς τονίζει ἰδιαίτερα τή στάση τῶν Γαδαρηνῶν, οἱ ὁποῖοι τυφλωμένοι ἀπὸ τό ὑλιστικὸ τους φρόνημα καὶ συμφέρον δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τό νόημα τῶν γεγονότων. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ οὔτε βλέπουν τήν ἐκπληκτικὴ δύναμη ποὺ κατέχει. Ζαλισμένοι ἀπὸ τό θυμὸ γιὰ τή ζημιὰ ποὺ ἔπαθαν βιάζονται νὰ Τόν διώξουν, τούς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Ποιὸς ξέρει τὶ ἄλλο μπορεῖ νὰ τούς συμβῆ;

Δὲν χρειάζονται ἀλλαγὲς καὶ ἐπεμβάσεις στὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Ἂς φύγη καλύτερα τό συντομώτερο.

Δὲν τολμοῦν νὰ τόν διώξουν διὰ τῆς βίας, δὲν Τόν θέλουν ἀλλὰ συγχρόνως καὶ φοβοῦνται. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς Τόν παρακαλοῦν νὰ φύγη: «ἠρώτησαν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν». Μὲ καλὸ τρόπο Τοῦ ζητοῦν νὰ ἀποχωρήση. Πόσο δραματικὸ εἶναι αὐτὸ τό σημεῖο! Τόν φοβοῦνται, Τόν θαυμάζουν, διαισθάνονται ὅτι εἶναι κάποιο πρόσωπο ἐξαιρετικὰ σημαντικό. Ἀδιαφοροῦν ὅμως νὰ Τόν γνωρίσουν καὶ προσπαθοῦν νὰ Τόν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τήν περιοχή τους.

Ὅμως, ἀδελφοὶ μου, αὐτὴ ἡ παράδοξη αἴτηση δὲν ἔγινε μόνο μιὰ φόρα σὲ ἐκεῖνο τό ἀκρογιάλι τῆς Γεννησαρὲτ. Ἐπαναλήφθηκε ἀμέτρητες φόρες καὶ ἐπαναλαμβάνεται καὶ σήμερα στὰ βάθη πολλῶν ἀνθρώπινων ψύχων. Καὶ στὶς μέρες μας πολλοὶ ἀπὸ μᾶς διώχνουμε τόν Χριστὸ ἀπὸ τήν περιοχὴ τῆς ζωῆς μας, διότι ἡ παρουσία Του ἐμποδίζει κάποιες πράξεις μας καὶ δουλειές μας. Μᾶς μπερδεύει καὶ ἐνοχλεῖ τή συνείδηση μας. Κι αὐτὸ γίνεται ὅταν οἱ πράξεις μας εἶναι ὕποπτες, ὅταν οἱ ἐπιδιώξεις μας εἶναι ἀντικανονικὲς καὶ τά σχεδία μας παράνομα, ἢ καὶ ἀκόμη ὅταν ὁ πόθος γιὰ δόξα καὶ γιὰ πλοῦτο μᾶς κυριεύει. Τότε ἀκριβῶς διώχνουμε τόν Χριστὸ ἀπὸ τή ζωὴ μας, διότι Αὐτὸς ζητᾶ τιμιότητα, εὐθύτητα, ἁγνότητα, διότι Αὐτὸς εἶναι τό φῶς τό ὁλόλαμπρο καὶ δυνατό. Οἱ ἀμφίβολες ὅμως δουλειὲς χρειάζονται ἡμίφως καὶ σκοτάδι. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τολμοῦμε νὰ τά βάλουμε ἀνοιχτὰ μαζὶ Του, Τόν παρακαλοῦμε νὰ παραμερίση. Δέν τόν βρίζουμε, δὲν παρουσιαζόμαστε φανατικοὶ ἐχθροὶ Του, κάθε ἄλλο, τηροῦμε καὶ τά προσχήματα. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὰ πράγματα ποὺ πρέπει νὰ γίνουν, ποὺ τά ζητᾶ ἡ ἐποχὴ μας καὶ ἡ κοινωνικὴ μας θέση, διώχνουμε τόν Χριστό, διότι ἡ παρουσία Του εἶναι ἐνοχλητικὴ καὶ ἀποτελεῖ ἔλεγχο.

Κοντὰ ὅμως μὲ ἐμᾶς ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νὰ φύγη ὁ Χριστός, χωρὶς καλὰ–καλὰ νὰ ξέρουν τό γιατί, ἁπλὰ διότι αὐτὸ κάνουν οἱ πολλοί. Στὴ διήγησή του ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς σημειώνει ὅτι «ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν» παρεκάλεσαν τόν Κύριο νὰ ἀπέλθη. Ἀσφαλῶς μέσα σέ αὐτὸ τό

πλῆθος, ἐκτὸς ἀπὸ τούς κατόχους τῶν χοίρων, οἱ ὁποῖοι ζημιώθηκαν καὶ ἦταν οἱ ὑποκινητές τοῦ διαβήματος, θὰ ὑπῆρχαν καὶ ἀρκετοὶ ποὺ ἔσμιξαν τή φωνὴ τους μὲ τούς ἄλλους ἀπὸ ἀβουλία καὶ ἀδυναμία χαρακτῆρος, χωρὶς καλὰ–καλὰ νὰ ξέρουν τό γιατί. Ἀφοῦ τό ἤθελαν καὶ τό ἔλεγαν οἱ πολλοί, τό προτιμοῦσαν καὶ αὐτοί. Ἂν πρότεινε ἡ πλειοψηφία κάτι ἄλλο, δέν θά εἶχαν ἴσως ἀντίρρηση νὰ συμφωνήσουν.

Αὐτὸ συμβαίνει συχνὰ στὶς μᾶζες τῶν ἀνθρώπων. Πολλοὶ κάνουν κάτι, μέσα σέ μιὰ ὁμαδικὴ ψυχολογία, παρασυρόμενοι ἀπὸ τό ρεῦμα ποὺ συνήθως δημιουργοῦν μερικοί.

Πόσο συχνά, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ ἐξετάζουμε, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τόν Κύριο νὰ ἀποχωρήση ἀπὸ τά σύνορα τῆς ζωῆς τους, χωρὶς νὰ ἀναλογισθοῦν τό γιατί, χωρὶς νὰ καλοσκεφτοῦν ποιὸν διώχνουν. Ἀφοῦ τό κάνει τό ἕνα ἢ τό ἄλλο πολιτικὸ ἢ φιλοσοφικὸ σύστημα ἢ ἐφ’ ὅσον τό λέει ἡ λεγόμενη κουλτούρα τῆς ἐποχῆς μας, τούς μιμοῦνται καὶ αὐτοί. Δὲν ἐνδιαφέρονται νὰ δοῦν τόν Χριστὸ ἀπὸ κοντά, νὰ ἐξετάσουν, νὰ μάθουν ἀκριβῶς τί εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ἐκκλησιὰ Του, τί θέλει, τί ὑπόσχεται. Περιορίζονται σέ κάτι μέσες ἄκρες, ποὺ ψιθυρίζουν ὁρισμένοι χωρὶς καμμία εὐθύνη. Δὲν φροντίζουν νὰ σχηματίσουν δικὲς τους πεποιθήσεις, νὰ Τόν γνωρίσουν προσωπικά. Ἀδιαφοροῦν καὶ δὲν πολυσκοτίζονται οἱ ἄνθρωποι νὰ μάθουν ἀκριβῶς τήν ἀλήθεια. Ἔχουν τόσες ἄλλες δουλειὲς καὶ ἔννοιες στὸ κεφάλι τους! Χωρὶς νὰ μισοῦν τὸν Χριστὸ τὸν διώχνουν, κι αὐτὸ διότι ὑπακούουν σὲ μιὰ τυφλὴ παρόρμηση τοῦ ἑαυτοῦ τους – ἢ μᾶλλον τοῦ διαβόλου – «ἐρωτοῦν αὐτὸν ἀπελθεῖν» ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς ψυχῆς τους.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἄς ἐξετάσουμε κι ἐμεῖς μὲ εἰλικρίνεια τόν ἑαυτὸ μας. Ὅταν ὁ Χριστὸς πλησιάζει στὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας γιὰ νὰ μᾶς ὑποδείξη κάτι, νὰ μᾶς ἐλέγξη γιὰ κάτι, νὰ μᾶς τονίση ὅτι ἡ ἀγάπη μας πρέπει νὰ ἀγκαλιάζη ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἢ ὅταν ἐπιχειρεῖ νὰ μπῆ πιὸ βαθιὰ στὴν περιοχὴ τῆς ψυχῆς μας, μήπως Τοῦ κλείνουμε τόν δρόμο, ἀπὸ φόβο τάχα ὅτι κινδυνεύουμε νὰ μᾶς ποῦν θρησκόληπτους; Μήπως μὲ τρόπο κι ἐμεῖς «ἐρωτῶμεν αὐτὸν ἀπελθεῖν ἀφ’ ἡμῶν»;

Ὁ Χριστὸς, ὅταν δέν Τὸν θέλουν, φεύγει. Ὅταν εἶδε τίς διαθέσεις τῶν Γαδαρηνῶν, «ἐμβὰς εἰς τό πλοῖον ὑπέστρεψε». Πότε δὲν μένει διὰ τῆς βίας κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Σέβεται ὅσο κανεὶς ἄλλος τήν προσωπικὴ μας ἐλευθερία. Ἂς μὴ διώχνουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τόν σωτῆρα μας καὶ Λυτρωτὴ μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ διότι μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ μᾶς σώση. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως