Το «µέτωπο του Ζαλόγγου»

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Βασικό ζήτηµα αρχής: αποκλείεται ποτέ να βρούµε τη λύση αν δεν συµφωνήσουµε ποιο είναι το πρόβληµα. Και, αν µου επιτραπεί το ευφυολόγηµα, το πρόβληµα είναι ότι το πρόβληµα έχει αρχίσει να µπερδεύεται. Ερωτώ λοιπόν. Τι αντιµετωπίζει η χώρα; Πρόβληµα χρεοκοπίας ή πρόβληµα κυριαρχίας; Κι αν κάποιος θεωρεί ότι συντρέχουν και τα δύο, θα πρέπει να µας ξεκαθαρίσει ποιο από τα δύο καθορίζει το άλλο. Η χρεοκοπία είναι αυτή που οδήγησε στην απώλεια κυριαρχίας ή το αντίστροφο;

Τα ερωτήµατα δεν είναι ρητορικά. ∆ιότι τον τελευταίο καιρό καλλιεργείται (σκοπίµως, πιστεύω…) µια πολιτική σύγχυση.
Ως τώρα ξέραµε ότι η χώρα αντιµετωπίζει πρόβληµα χρεοκοπίας, δεν µπορεί να πληρώσει µισθούς και συντάξεις, κινδυνεύει να µας µείνει στα χέρια. Το πρόβληµα είναι τόσο προφανές, αυτονόητο και επικίνδυνο ώστε ολόκληρη η υφήλιος να ασχολείται εδώ και µήνες µε την αφεντιά µας.

Αλλά ξαφνικά ένας συρφετός επιτηδείων µετέθεσε τη συζήτηση από τη χρεοκοπία στην κυριαρχία. Ανακάλυψε παρεµπιπτόντως ακόµη και πρόβληµα…
ξενικής κατοχής! Λες και η εθνική ύπαρξή µας δεν απειλείται από τον κίνδυνο της οικονοµικής κατάρρευσης αλλά από τον Ράιχενµπαχ.

Ο συρφετός αυτός είναι τόσο ευρύς όσο και ανοµοιογενής. Τόσο γραφικός όσο και επικίνδυνος.

Καθαρές κουβέντες: απειλεί τη χώρα στο όνοµα της σωτηρίας της και προτρέπει στην εθνική καταστροφή µέσα από ασκήσεις εθνικής κυριαρχίας.

Είναι ο δρόµος για τον Ζάλογγο. Καλούµαστε να πηδήξουµε όλοι στον γκρεµό για να αποδείξουµε ότι κανείς δεν µπορεί να µας εµποδίσει.

Το ζήτηµα είναι ότι αυτά τα έχουµε ξαναδεί. Τέτοιου τύπου ασκήσεις κυριαρχίας η Ελλάδα τις έχει ζήσει στο παρελθόν µε τεράστιο κόστος.

Τις έζησε το 1897, όταν «η εθνική µας τύφλωση» οδήγησε σε µια πολεµική καταστροφή ύστερα από µια οικονοµική πτώχευση. Θέλοντας να αποδείξουµε ότι «δεν παίρνουµε χαµπάρι» από τις υποδείξεις του διεθνούς παράγοντα, πήραµε τα πόδια µας στην πλάτη και οι Τούρκοι έφθασαν στη Λαµία!

Τις έζησε το 1920, όταν πάλι «η εθνική υπερηφάνεια» έδιωξε τον «ξενόφερτο Βενιζέλο» για να φέρει πίσω τον «ανεπιθύµητο Βασιλιά» και να δείξει στις ∆υνάµεις ότι δεν γουστάρει υποδείξεις. Ετσι άνοιξε τον δρόµο στην καταστροφή του 1922.

Και ξέρετε κάτι; Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι εθνεγέρτες που πρώτοι την κάνουν «γυριστή».

«Αν δεν µπορούµε να αντισταθούµε επιτυχώς, να αντισταθούµε όσο δυνάµεθα» είναι η εξευτελιστική φράση του ∆ηµητρίου Γούναρη – αυτής της µοιραίας και τραγικής φιγούρας της ελληνικής πολιτικής… Αντιθέτως, όταν ο Κ. Σηµίτης γλίτωσε έναν πόλεµο στα Ιµια, τον κατηγόρησαν ότι ευχαρίστησε «την κυβέρνηση των ΗΠΑ» επειδή βοήθησε στην αποτροπή της σύγκρουσης. Η άσκηση κυριαρχίας επέβαλλε να χάσουµε πέντε-έξι νησιά αλλά πολεµώντας και βρίζοντας τους Αµερικανούς.

Εδώ βρισκόµαστε τώρα. Η χώρα αντιµετωπίζει άµεσα την οικονοµική κατάρρευση και τη συνακόλουθη πολιτική εκτροπή, αλλά την ίδια στιγµή διάφοροι αυτόκλητοι Βελουχιώτηδες πρωταγωνιστούν στη φαρσοκωµωδία «Το Νέο ΕΑΜ». Λες και ένα ΕΑΜ µπορεί να αποτελεί υπόθεση κάποιων ζόµπι του πολιτικού παρελθόντος και µερικών εµποράκων της εθνικής αξιοπρέπειας.

Το πρόβληµα είναι όµως ότι το «µέτωπο του Ζαλόγγου» δεν σταµατάει στη γραφική εκδοχή µερικών καφενόβιων υπερηλίκων που ξαναθυµήθηκαν τον Τσολάκογλου. Αποδεικνύεται βολικό πανωφόρι για κάθε φτηνή επιδίωξη και κάθε άνοµο συµφέρον.

Πρυτάνεις που πασχίζουν για τη θεσούλα τους, δικαστικοί που λόγω µισθολογίου ανακάλυψαν ότι δυσκολεύονται να εφαρµόζουν νόµους «µειωµένης κυριαρχίας», συνδικαλιστές που χάνουν την πελατεία και τα προνόµιά τους, ξεπεσµένα συµφέροντα που ξέµειναν από φράγκα και επιρροή. Ολοι αυτοί ξαφνικά σήκωσαν τη σηµαία της πατρίδας.

Ακόµη και η επίσηµη Ν∆ σχολίασε τη συµφωνία της Πέµπτης από τη σκοπιά της «εθνικής κυριαρχίας», λες και το ζητούµενο είναι όχι πώς θα γλιτώσουµε τη χρεοκοπία αλλά πώς θα βαστήξουµε το Ρούπελ.

Αν αυτό λέγεται «εθνική πολιτική», τότε πολύ φοβούµαι ότι είχε δίκιο ο Γούναρης. «Να αντισταθούµε όσο µας παίρνει». Και µετά να ανέβουµε όλοι µαζί στον Ζάλογγο. ∆ιότι δεν υπάρχει υπέρτερη άσκηση κυριαρχίας από την αυτοκαταστροφή. Ο αυτόχειρας, βλέπετε, ασκεί στον απόλυτο βαθµό το δικαίωµα ελέγχου της ύπαρξής του. Αποφασίζει αναπολόγητα για το µείζον, τη ζωή και τον θάνατο.

Ετσι αποδεικνύεται απολύτως κυρίαρχος του εαυτού του. Και εντελώς νεκρός.