Το φιάσκο

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Κανονικά, θα έπρεπε σήμερα να γράφω για τον Στιβ Τζομπς - τον μεγάλο αυτό «οραματιστή της τεχνολογίας», για να υιοθετήσω τον τρέχοντα χαρακτηρισμό... Αλλά σε αυτήν τη χώρα, ακόμη κι αν θέλεις να αγιάσεις, δεν σε αφήνουν.

Και δεν σε αφήνουν όταν, μετά τον Ψωμιάδη, η Δικαιοσύνη προτίθεται να αφήσει ελεύθερους και τους βασικούς κατηγορούμενους του Επαναστατικού Αγώνα επειδή έληξε το δεκαοκτάμηνο της προφυλάκισής τους.

Μάλιστα! Αφού έκαναν μια οκταετία να τους συλλάβουν κι αφού μέσα στην οκταετία αυτή συνέχισαν ανενόχλητοι την τρομοκρατική δράση τους, αφού δηλώνουν υπερήφανοι, αμετανόητοι κι έτοιμοι να ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησαν, η Δικαιοσύνη θα τους αφήσει ελεύθερους να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.

Και λέω «η Δικαιοσύνη» διότι στην προκειμένη περίπτωση δεν φταίει κανείς άλλος. Η ανάκριση της υπόθεσης ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο 2010. Αλλά οι κατηγορούμενοι δεν έφτασαν στο ακροατήριο παρά έντεκα μήνες αργότερα!

Αδιανόητο; Αδιανόητο. Φιάσκο; Φιάσκο.

Σημειώστε ότι ο εισαγγελέας χρειάστηκε πέντε μήνες(!) έως τον Μάρτιο 2011 για να καταλήξει στην πρότασή του.

Οτι άλλοι πέντε μήνες(!) έως τον Ιούλιο 2011 χρειάστηκαν για να εκδοθεί το παραπεμπτικό βούλευμα.

Κι ότι η δίκη ορίστηκε για μετά τέσσερις μήνες(!) - άρχισε στις 4 Οκτωβρίου και αμέσως διεκόπη(!) για τις 24 του ίδιου μήνα... Εν τω μεταξύ, οι τρεις βασικοί κατηγορούμενοι θα έχουν αποφυλακιστεί.

Λυπάμαι, αλλά αν αυτό λέγεται «απονομή δικαιοσύνης», τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Διότι στην προκειμένη περίπτωση δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.

Είτε οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι και μια ανεκδιήγητη διαδικασία κράτησε αθώους ανθρώπους για τόσους μήνες στη φυλακή.

Είτε οι κατηγορούμενοι είναι ένοχοι και η ίδια διαδικασία θα αφήσει τους ενόχους να κυκλοφορούν ελεύθεροι ή και να ξαναεξαφανιστούν, όπως έκανε ο Ψωμιάδης...

Δεν ξέρω αν η φυσική ηγεσία της Δικαιοσύνης, οι πολιτικοί προϊστάμενοί της αλλά και οι εκπρόσωποι των δικαστών έχουν συναίσθηση του πλήγματος που υφίσταται η εικόνα του δικαστικού σώματος από υποθέσεις σαν αυτές του Ψωμιάδη ή του Επαναστατικού Αγώνα.

Πόση καλή προαίρεση πρέπει άραγε να επιστρατεύσει ένας κοινός πολίτης για να πειστεί ότι όλα αυτά είναι συμπτωματικά και όχι στημένα; Και πόσοι κοινοί πολίτες με τόση καλή προαίρεση μπορεί να βρεθούν;

Θα μου πείτε ότι το κύρος της Δικαιοσύνης αποτελεί θεμελιώδη αξία μιας δημοκρατικής κοινωνίας κι ενός κράτους δικαίου. Πολύ σωστά. Αλλά αν το κύρος αυτό δεν το υπερασπιστούν πρωτίστως και εμπράκτως οι ίδιοι οι δικαστικοί, ποιος θα το κάνει;

Ο Ψωμιάδης ή ο Μαζιώτης;