Άρρωστα µυαλά

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Θέλετε να µιλήσουµε µε αριθµούς; Να µιλήσουµε, λοιπόν.  – Η Ελλάδα πήρε πέρυσι ένα πρώτο δάνειο 110 δισ. ευρώ από την Ευρώπη και το ∆ΝΤ.
– Θα πάρει τώρα ένα δεύτερο δάνειο 100 δισ., συµπεριλαµβανοµένων των χρηµάτων για την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών...
– Και θα της χαρίσουν άλλα περίπου 100 δισ. ευρώ από παλαιότερα δάνεια.

Μιλάµε για ένα συνολικό πακέτο στήριξης ύψους 310 δισ. ευρώ – περίπου το 140% του ΑΕΠ. Νοµίζω ότι ποτέ άλλοτε ο πλανήτης δεν φέρθηκε τόσο γενναιόδωρα σε µια χώρα 11 εκατοµµυρίων κατοίκων.

Προφανώς µια τέτοια στήριξη έχει και κόστος και αντιπαροχές. Περιέχει δεσµεύσεις και υποχρεώσεις.

∆εν µας αρέσει; Μας ενοχλεί; Κοστίζει; Να το δεχτώ.
Ενδεχοµένως κάποιοι να διαφωνούν ή να δυσφορούν µε το αντίτιµο.

Ασφαλώς υπάρχουν ορισµένοι που θαπροτιµούσαν να χρεοκοπήσει η χώρα και να φύγει από το ευρώ για να ωφεληθούν οι ίδιοι – οικονοµικά ή/και πολιτικά...

Αλλά όποια ένσταση και αν διατυπωθεί, οι αριθµοί είναι αµείλικτοι – και µόνο κάποια αρρωστηµένα µυαλά µπορούν να τους προσπερνούν...

Εφεξής (και αν δεν βάλουµε τα χεράκια µας να βγάλουµε τα µατάκια µας) η γενική πορεία του τόπου διαθέτει έναν σοβαρό οδικό χάρτη.

Μου έκαναν, λοιπόν, εντύπωση οι αντιδράσεις.

∆εν θα σταθώ στα µέσα ενηµέρωσης, διότι εκεί η βλακεία είναι συνήθως προϊόν απλής ασχετοσύνης ή βαρύτατης ιδιοτέλειας. Θα σταθώ όµως στα κόµµατα.

Αντί να κοιτάξουν τη συνολική εικόνα, αντί να δουν τι προέκυψε ή δεν προέκυψε για τον τόπο, εξαντλούν τον προβληµατισµό τους στο ερώτηµα: ∆ικαιούται ή δεν δικαιούται η κυβέρνηση να πανηγυρίζει;

Οµολογώ ότι έχω δει πολλά στην πολιτική, αλλά η άτιµη καταφέρνει πάντα να µε εκπλήσσει. Ακόµη και µια συµφωνία που µπορεί να έσωσε την Ευρώπη, το ευρώ και κατ’ επέκταση τη χώρα µας αποτιµάται µε εσωτερικούς πολιτικούς όρους. Πραγµατικά άρρωστα µυαλά.

∆ιότι στο ερώτηµα που ετέθη από όλες τις πλευρές µόνο µία απάντηση υπάρχει: Τρεις σκασίλες έχω αν η κυβέρνηση δικαιούται ή δεν δικαιούται να πανηγυρίζει!

Και αν οι Πασόκοι και οι Νεοδηµοκράτες, οι αριστερούληδες και οι δεξιούληδες µπορούσαν να δουν λίγο πιο µακριά από τη µύτη τους, στην ίδια απάντηση θα κατέληγαν.

Ο λόγος είναι εξαιρετικά απλός. Επειδή πάνω από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, τον Σαµαρά και τον Καρατζαφέρη, τον Τσίπρα και την Αλέκα, τους καβγάδες τους, τις ιδεοληψίες τους και τις µωροφιλοδοξίες τους υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό.

Ο τόπος και τα παιδιά µας.