Η απάτη του ιδανικού

του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πριν από δέκα χρόνια, όταν η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου έφερε στη Βουλή  το σχέδιο νόμου του υπουργείου Εσωτερικών με τίτλο «Ενίσχυση της διαφάνειας-Πρόγραμμα Δι@ύγεια», ο τότε πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέξης Τσίπρας έκανε μια ιστορική –για το κοντόφθαλμό της– ομιλία. «Εχετε καμιά αμφιβολία ότι παραπλεύρως με αυτή την ανάρτηση και δημοσιοποίηση θα υπήρχε

και δημοσιοποίηση στο Διαδίκτυο των εκατομμυρίων ευρώ σε μίζες που διακινήθηκαν στα κόμματα εξουσίας; Δηλαδή δίπλα σε κάθε ανάθεση με τον τίτλο του έργου θα υπήρχε και ένα παράρτημα που θα έλεγε, ένα 3%, ένα 2%, ένα 4% πήγε στους εκάστοτε υπουργούς; (…) Αυτό είναι το ερώτημα. Είναι απλό το ερώτημα. Θα αναρτώνται και οι μίζες στο Διαδίκτυο; Ή απλά οι αποφάσεις;» (Βουλή 30.6.2010).

Τελικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε τη μεγάλη αυτή μεταρρύθμιση, χρησιμοποιώντας την «απάτη του ιδανικού», ή αλλιώς του «όλα ή τίποτα». Εθεσε τον πήχυ τόσο ψηλά –για την ακρίβεια τον έβαλε στα ουράνια: «θα αναρτώνται και οι μίζες στο Διαδίκτυο;»– που κάθε κυβέρνηση θα τον περνούσε από κάτω.

Η απάτη του ιδανικού είναι ένα βασικό εργαλείο στο οπλοστάσιο της «Προόδου». Ο,τι και να γίνει, ακυρώνεται, επειδή πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο που θα μπορούσε να είχε γίνει. Ακόμη και το κράτος πρόνοιας συκοφαντήθηκε, διότι –όπως είναι φυσικό– ωχριά μπροστά στον «έναν άλλο κόσμο», δηλαδή στους ουτοπικούς παραδείσους που δεν θα υπάρχουν εργάτες κι αφεντικά και όλοι θα ζουν ευτυχισμένοι διαβάζοντας και ψαρεύοντας.

Την ίδια τακτική ακολουθεί και στα ελληνοτουρκικά ο ΣΥΡΙΖΑ. «Για ακόμα μία φορά ο κ. Μητσοτάκης φεύγει από ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με άδεια χέρια», έγραψε στο Facebook ο κ. Τσίπρας (2.10.2020). «Οχι μόνο πέρασε κάτω από τον πήχυ, αλλά δεν τον έφτασε καν. Ούτε κυρώσεις στην Τουρκία, ούτε καν ένας μηχανισμός που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί αν ξεκινήσουν ξανά οι προκλήσεις». 
Τι κι αν η Τουρκία έγινε βασικό θέμα του Συμβουλίου Κορυφής και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέπονται πλέον σε αμιγώς ευρωτουρκικό πρόβλημα; Εκτός αυτού, οι κυρώσεις έχουν μπει στην ατζέντα. Επικρέμανται, αν και –για να είμαστε δίκαιοι– αυτό δεν το πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης. Το κατάφερε πρωτίστως με την αλλοπρόσαλλη προκλητικότητά του ο κ. Ερντογάν.

Καλώς ή κακώς, οι κυρώσεις είναι σαν το βέτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Χρησιμεύουν περισσότερο όταν δεν ασκούνται. Η απειλή είναι το καλύτερο μήνυμα. Εκτός αυτού, μπορεί η οικονομία της γείτονος να πηγαίνει χάλια, αλλά έχει ακόμη περιθώρια να απορροφήσει –έστω ένα διάστημα– τις όποιες κυρώσεις της Ε.Ε., ενώ ταυτοχρόνως ο Ερντογάν θα κάνει φασαρία. Αν όμως συνεχιστεί η κατρακύλα της τουρκικής λίρας –και δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει το αντίθετο– η αξία αυτής της απειλής μεγαλώνει μέρα με την ημέρα…