To κήρυγμα της Κυριακής 3 Μαρτίου - Κυριακή Απόκρεω

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΑΠΟΚΡΕΩ

 (Μτθ. κε΄ 31-46)

Διανύουμε, ἀδελφοί, τὴν πρώτη περίοδο τοῦ Τριωδίου, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν εἰσαγωγὴ στὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Ἡ πρώτη περίοδος περιλαμβάνει τέσσερις Κυριακές. Ἡ σημερινὴ εἶναι ἡ τρίτη στὴ σειρὰ καὶ ὀνομάζεται Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω. Σημαίνει ἀποχὴ ἀπὸ τὸ κρέας μέχρι τὸ Πάσχα.

Τὴν περασμένη Κυριακὴ τὸ Εὐαγγέλιο μίλησε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, ποὺ περιμένει καρτερικὰ ὅλους ἐμᾶς τὰ παιδιά Του. Σήμερά μας ἀποκαλύπτει πὼς ὁ Θεὸς εἶναι καὶ Κριτής. Πῶς ὁ Θεὸς εἶναι Ἀγάπη, εἶναι καὶ Δικαιοσύνη. Θὰ κρίνει τὸν κόσμο διὰ τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂν τὴν πρώτη φορᾶ ἦρθε ταπεινὸς στὴ γῆ, γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο, τὴ δεύτερη φορᾶ θὰ ἔρθει ‘’ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ, ἴνα κρίνη τὸν κόσμον’’. Ἡ κρίση Τοῦ δικαιώνεται ἀπὸ τὴ θυσία
Του γιὰ τὸν κόσμο. Θὰ μᾶς κρίνει, ἂν ἀφήσουμε νὰ μείνει ἀνενέργητη στὴ ζωή μας ἡ θυσία Του.
Ἡ κρίση θὰ εἶναι γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ γιὰ τὸν καθένα ἄνθρωπο ξεχωριστά, θὰ εἶναι κρίση καθολική. Τὸ Εὐαγγέλιο σήμερα ὑπογραμμίζει συνάμα καὶ τὸ κριτήριο, τὸ μέτρο τῆς κρίσης. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη. Μ’ αὐτὸ τὸ μέτρο χωρίζονται οἱ ἄδικοι ἀπὸ τοὺς δικαίους. Εἶναι ὁ παγκόσμιος νόμος τῆς ἀνθρωπιᾶς, ποὺ δὲν ἑξαιρεῖ κανέναν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν κρίση. Ἂν γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ θερμόμετρο τῆς χριστιανικότητας, εἶναι καὶ γιὰ τοὺς μὴ χριστιανοὺς ἡ ἀνθρωπιὰ σημάδι πὼς δὲν ἀχρειώθηκε ἀνεπανόρθωτα ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα τους. Ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ γύμνια, ἡ προσφυγιά, ἡ ἀρρώστια, ἡ φυλακὴ εἶναι πραγματικότητες καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ προφασιστεῖ, εἴτε εἶναι χριστιανὸς εἴτε ὄχι, νὰ τὰ ἀγνοήσει χωρὶς νὰ πάψει νὰ εἶναι ἄνθρωπος.
Στὴν περικοπὴ διατυπώνεται ἡ ἔκπληξη καὶ τῶν δικαίων καὶ τῶν ἀδίκων στὸ αἰτιολογικό της κρίσης. Οἱ δίκαιοι δὲν μποροῦν νὰ φανταστοῦν πὼς διακονοῦσαν τὸ Χριστὸ κάθε φορά, ποὺ ἀβίαστα καὶ αὐθόρμητα ἔδειχναν ἀγάπη στοὺς ἀδελφούς τους, τοὺς συνανθρώπους τους. Οἱ ἄδικοι, ποὺ δὲν εἶναι διακηρυγμένοι ἄθεοι, ἀφοῦ ἀναγνωρίζουν τὸν Χριστὸ σὰν ‘’Κύριο’’, δὲν μποροῦν νὰ φανταστοῦν πὼς ζοῦσαν σὰν ‘’ἂθεοι’’, ἀφοῦ δὲν θέλησαν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ νὰ δοῦν μὲ ἀγάπη τὴν ἀνάγκη τῶν συνανθρώπων τους. Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἡ ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο-ἀδερφὸ εἶναι ἡ πραγματικὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ διακονία Του. Αὐτὸ ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: ‘’Ἂν κάποιος πεῖ ‘’ἀγαπῶ τὸ Θεό’’, μισεῖ ὅμως τὸν ἀδερφό του, εἶναι ψεύτης. Γιατί, πραγματικά, αὐτὸς ποῦ δὲν ἀγαπάει τὸν ἀδερφό του, τὸν ὁποῖο βλέπει, πῶς μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸ Θεό, τὸν ὁποῖον δὲν βλέπει; Αὐτὴν τὴν ἐντολή, μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός: Ὅποιος ἀγαπάει τὸ Θεὸ πρέπει ν’ ἀγαπάει καὶ τὸν ἀδερφὸ του’’. (Ἀ’ Ἰωάνν. δ’,20-21).
Μὲ τὴν παραβολὴ τῆς κρίσης, μᾶς μεταφέρει ὁ Χριστὸς στὸ χῶρο τῆς οἰκογένειας. Ὀνομάζει τοὺς ἐλάχιστους, ἀδερφούς του. Ἡ ἀγάπη σ’ αὐτοὺς εἶναι ἀγάπη στὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Ἂν δὲν τοὺς δοῦμε κι ἐμεῖς τοὺς ὁποιουσδήποτε ἐλάχιστους σὰν δικούς μας ἀδερφούς, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοὺς βοηθήσουμε. Μέσα σὲ μία εὐλογημένη οἰκογένεια ὑπάρχει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον. Σηκώνει ὁ ἕνας τὰ βάρη τῶν ἄλλων. Ἂν δὲν μετατεθεῖ στὴν κατάσταση τοῦ ἀδερφοῦ ὁ ἄνθρωπος, δὲν βλέπει τὸν ἄλλο ἴσο καὶ δὲν τὸν ἀγαπᾶ, ὅπως θέλει ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι οἶκτος, εὐσπλαχνία καὶ λύπηση τοῦ ἀνώτερου πρὸς τὸν κατώτερο, ὅπως πιστεύει ὁ ἀνθρωποκεντρικὸς ἄνθρωπος. Εἶναι καρπὸς πνεύματος ἀδελφικότητας καὶ συνείδηση ἰσότητας. Εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα συνάντηση μὲ τὸ Χριστό, τὸν ἀδερφὸ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἡ θεία ἐνανθρώπιση, τὴν κατάσταση αὐτῆς τῆς πανανθρώπινης ἀδελφοσύνης θεμελιώνει στὸν κόσμο. Οἱ ἄνθρωποι καλούμαστε νὰ ξεπεράσουμε τὴν ἔχθρα καὶ τὴ διαίρεσή μας καὶ νὰ ξανασυναντηθοῦμε στὴν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του, σὲ μία οἰκογένεια, ἀφοῦ Ἐκεῖνος πρῶτα μας δέχτηκε ὅλους μὲ τὴ σάρκωσή Του.
Ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ νέα οἰκογένεια τῆς χάριτος, φυτεύτηκε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ γίνει (εἶναι) ἡ παγκόσμια κοινωνία ἀγάπης ἐν Χριστῷ. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει στὸν κόσμο σὰν κατάσταση ἀγάπης καὶ σωτηρίας, ὅπου ἡ ἀγάπη δὲν ἐπιβάλλεται, ἀλλὰ ὑπάρχει σὰν συνεχὴς ἀναπνοή, σὰν μόνιμος τρόπος ὑπάρξεως. Μόνο ἡ ἕνωση μὲ τὸ Χριστὸ καθιστὰ μόνιμα δυνατὴ τὴν ἀγάπη.
Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει γιὰ τὴν ἀδελφοποίηση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Χριστὸ καὶ μεταξύ τους. Γιὰ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ζεῖ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, νὰ ἀγαπᾶ μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ἔχει τὴ βεβαιότητα τῆς σωτηρίας.

 π. Κ.Ι.Κ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως