ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μρκ. β΄ 1-12)
Λαός πολύς, ἀγαπητοί μου ἀδερφοί, εἶχε ἀκολουθήσει τόν Κύριο. Κατάμεστο τό σπίτι πού κατέλυσε. Ἐκεῖ ἀπαραιτήτως καί οἱ εὐσεβεῖς τῆς ἐποχῆς. Οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι. Ὅλοι ἤθελαν νά Τόν δοῦν ἀπό κοντά. Νά Τόν ἀκούσουν. Ἄλλοι ἀπό περιέργεια, ἄλλοι ἀπό ἐνδιαφέρον. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τούς ἱκανοποιοῦσε τήν ψυχή. Τούς τήν ἁπάλυνε. Οἱ Φαρισαῖοι, ὡς ἄνθρωποι πού γνώριζαν τό Μωσαϊκό Νόμο, πήγαιναν νά κάνουν κριτική. Γιά νά βροῦν μιά ἀστοχία ἤ ἀδυναμία στή διδασκαλία τοῦ Κυρίου καί νά δημιουργήσουν ἐντυπώσεις εἰς βάρος Του. Κανείς τους δέ σκέφτηκε πώς λίγο πιο πέρα κειτόταν παράλυτος ἕνας γνωστός καί γείτονάς τους. Ἴσως ὅλοι νά τό
ἤξεραν πῶς ἡ παραλυσία του ἦταν συνέπεια τῆς ἀποστασίας του ἀπό τό Θεό καί τῆς ἁμαρτωλής του ζωῆς. Γι’ αὐτό καί δέν ἐδωσαν σημασία οὔτε συγκινήθηκε κανείς τους, ὅταν τέσσερις ἄντρες πλησίασαν τό σπίτι ἐκεῖνο φέρνοντας μαζί τους τό γνωστό τους παράλυτο.
Τί θαυμαστή ἀντίθεση ὅμως! Μέσα στήν ἀδιαφορία καί ὑποκρισία ὅλων αὐτῶν τῶν ἀκολούθων καί ἀκροατῶν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ οἱ τέσσερις ἄντρες μέ θερμή καρδιά καί βαθιά πίστη θέλουν νά Τόν πλησιάσουν. Φλέγονται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τό συνάνθρωπό τους. Πιστεύουν ἀκράδαντα πῶς ὅταν φέρουν τόν παράλυτο κοντά στόν Χριστό, θά θεραπευθεῖ. Δέν κλονίζονται μπρός στήν παγερή ἀδιαφορία τῶν πολλῶν. Ἡ ἀγάπη τούς κάνει ἐφευριτικούς, ἡ πίστη γιά τό καλό ἀδίστακτους. Ἀνεβαίνουν στήν στέγη. Τήν ἀποστεγάζουν καί ἀπό ἐκεῖ κατεβάζουν μπρός τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ τόν ταλαίπωρο ἄρρωστό τους. Καί τό θαῦμα ἔγινε. Ὁ Κύριος συγκινήθηκε ἀπό τήν ἐκδήλωση τῆς πίστεως καί συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου.
Ἀλλά πῶς τό δέχτηκαν αὐτό ἐκεῖνοι πού τό ἔζησαν; Οἱ πολλοί χάρηκαν. Θαύμασαν τή δύναμη τοῦ Κυρίου. Δόξασαν τό Θεό. Μερικοί ἀντέδρασαν. Δέν τούς ἱκανοποίησε ἡ θεϊκή ἐπέμβαση. Ἄρχισαν νά τό συζητοῦν. Μέ ποιό δικαίωμα συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Ἀμφισβητοῦν τή θεότητα τοῦ Κυρίου. Δέν ἀφήνουν τήν ψυχή τους νά χαρεῖ οὔτε μετά τήν ὀφθαλμοφανή θεραπεία, πού ἦρθε νά τούς ἀποστομώσει γιά τήν ἀπιστία τους. Ἐξακολουθοῦν νά μένουν ξένοι στήν ἀλήθεια. Προσπαθοῦν νά μειώσουν τήν ἀξία της. Ἄς εἶναι ὁλοφάνερη. Θέλουν νά τήν κλονίσουν. Μά ἡ ἀλήθεια, ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη θριάμβευσαν. Καί τούς ἄφησαν ἐμβρόντητους καί μόνους.
Μή μᾶς ξενίζει αὐτό. Οὔτε πρωτοφανές εἶναι οὔτε ξένο πρός τή χριστιανική μας κοινωνία. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας εἶναι μιά πραγματικότητα. Μέ τό λόγο Του, μέ τίς ἐπεμβάσεις Του, μέ τίς εὐεργεσίες Του, μέ τίς δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει. Πῶς τήν ἀντιμετωπίζουμε; Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντί Του; Ἀδιαφορία, ἐνδιαφέρον, περιφρόνηση, πίστη, ἀντίδραση; Πῶς θά μπορούσαμε νά τή χαρακτηρίσουμε; Ἄς ἐξετάσει καθένας μας τόν ἑαυτό του καί ἄς δώσει μιά τίμια καί εἰλικρινή ἀπάντηση. Δέν ἔχει σημασία ἄν Τόν γνωρίζουμε τόν Χριστό καί τήν ἀλήθεια Του. Καί τά δαιμόνια τή γνωρίζουν. Καί πιστεύουν ἀκόμη στήν ὕπαρξη καί δύναμή Του. Γι’ αὐτό καί «φρίττουσι». Μόνο πού ἡ ριζωμένη καί ταυτισμένη πιά μέ τήν ὕπαρξή τους κακότητα τούς κρατᾶ δούλους, ἀνίκανους νά ὑποταγοῦν στήν ἀγάπη καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἴσως λοιπόν νά μήν ὑπάρχει ἀνάμεσά μας ἄνθρωπος πού νά μήν πιστεύει στό Θεό, στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία. Μά δέν ἀρκεῖ αὐτό. Ἡ πίστη εἶναι ἄχρηστη, ὅταν δέν τή ζεῖ κανείς καί δέν τήν ἐκδηλώνει σωστά καί γνήσια.
Μερικοί τήν ἐκδηλώνουν «διά τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Γιά νά ἐντυπωσιάσουν. Δέν τούς συγκινεῖ βαθιά. Εἶναι μιά πίστη ἐπιπόλαιη καί ἐπιφανειακή. Μόνο γιά νά τούς ἐξυπηρετεῖ στίς ἐπιδιώξεις τους. Στήν οὐσία ἀνύπαρκτη. Δέν ὑπάρχει κάν πίστη. Πρόκειται γιά συμφέρον πού χρησιμοποιεῖ τήν πίστη σάν μέσο γιά τήν ἱκανοποίησή του.
Ἄλλοι ἔχουν μιά πίστη ξεθωριασμένη καί ἀστήρικτη. Δέν ἐπιθυμοῦν νά τή στηρίξουν. Κλονίζονται μπρός στό παραμικρό αντίθετο ρεῦμα. Εἶναι μιά πίστη ξερή καί ἄκαρπη. Ἴσως μέ πολλές θρησκευτικές ἐκδηλώσεις, ἀλλά χωρίς συνέπεια. Χωρίς ἀρετή. Χωρίς άγάπη. Χωρίς ἀγώνα γιά ν’ ἀξοιοποιήσουν οἱ ἴδιοι τή δύναμη τοῦ Θεοῦ γιά τή δική τους εὐτυχία. Γιά τή λύτρωσή τους ἀπό τόν κλοιό τῆς ἁμαρτίας. Δέ θέλουν νά ξεφύγουν καί νά ξεχωρίσουν ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς τους. Τούς ἑλκύει ὁ Θεός. Ἀντιλαμβάνονται πώς σ’ Αὐτόν θά βροῦν τή χαρά. Ἐπιχειροῦν μερικές ἀπόπειρες. Ἴσως συγκινοῦνται. Μά δέν ἔχουν τό θάρρος νά ἀπαγκιστρωθοῦν ἀπό τό ρεῦμα τῶν κοινῶν ἀντιλήψεων τοῦ κόσμου πού ζεῖ γύρω τους. Ἄς εἶναι ἀντίθετες πρός τή χριστιανική πίστη. Κάμπτονται. Ἀχρηστεύονται. Εἶναι ἀνώφελοι γιά τούς ἄλλους.
Γιατί αὐτό εἶναι μιά πραγματικότητα. Ἀπό τό βαθμό τῆς πίστεως ἐξαρτᾶται καί ἡ στάση μας ἀπένατνι στούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἡ ἀγάπη εἶναι ζωντανή καί καρποφόρα, μόνον ὅταν ζεσταίνεται καί θερμαίνεται ἀπό τήν πίστη. Μόνον ἄν ταυτίζεται μέ τήν πίστη εἶναι γνήσια. Ἀλλιῶς μπαίνει στή μέση ἡ σκοπιότητα. Καί φτάνει νά καταντήσει ὑποκρισία καί ἡ ἀγάπη. Ἄν ὅμως ζυμωθεῖ ἡ ἀγάπη μέ τήν πίστη, τότε ὁ ἄνθρωπος χωρίς ἰδιαίτερη ἐπιδίωξη γίνεται εὐεργετικός. Ἡ καρδιά του, ἄν ἔχει θρονιαστεῖ μέσα ὁ Θεός, ἡ πηγή τῆς ἀγάπης, αὐθόρμητα καί πηγαῖα κινεῖ τήν ὕπαρξή του σέ ἐκδηλώσεις θυσίας. Ἐφόσον «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί»(Α΄ Ἰωάν. δ΄, 16), καθένας πού ἑνώνεται μαζί Του γίνεται κρουνός τῆς ἀληθινῆς, τῆς γνήσιας ἀγάπης. Τῆς ἀπέραντης θεϊκῆς ἀγάπης πού δέ γνωρίζει ὅρια θυσίας. Μετέχει πιό πολύ στίς ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Ἀνεβαίνει ψηλότερα. Προοδεύει πραγματικά. Ἀξιοποιεῖ αὐτή του τήν ὕπαρξη πού εἶναι εἰκόνα Θεοῦ. Δεν ἔχει σημασία ἄν δέ θέλουμε νά τό ἀναγνωρίσουμε. Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο. Εἴμαστε δημιουργημένοι «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ». Ἡ ψυχή μας ἔχει προικιστεῖ μέ ἰδιότητες πού ὁ Δημιουργός μας τίς ἔχει σέ τέλειο βαθμό. Καί ὁ προορισμός μας εἶναι νά ἀναπτύξουμε αὐτές τίς ἰδιότητές μας, γιά νά πλησιάσουμε πιό πολύ τόν Θεό σέ τελειότητα. Αὐτή ἡ προσπάθεια μᾶς κάνει πραγματικούς ἀνθρώπους. Μᾶς τελειοποιεῖ.
Κι αὐτή ἡ προσπάθεια ἔχει ἀποτελέσματα ὅταν ἀγωνιζόμαστε σέ συνεργασία μέ τό Θεό γιά τήν πρόοδό μας. Τήν ψυχική μας καλλιέργεια. Τήν πνευματική μας πρόοδο. Ἀπαραίτητη σ’ αὐτόν τόν ἀγώνα, ἀδερφοί μου, ἡ πίστη. Πίστη πού γεμίζει μέ ἐλπίδες καί χαρά τή ζωή. Πίστη θερμή και ζωντανή. Πίστη πού στηρίζει τόν ἀνθρωπο. Τόν θεμελειώνει γερά. Τόν χαριτώνει. Πίστη πού ἐκδηλώνεται μέ τή λατρεία στό Θεό καί τήν ἐμπιστοσύνη, καί μέ τήν ἀγάπη τήν ποικιλόμορφη πρός τούς ἀνθρώπους. Μ’ αὐτό τό συνδυασμό τόν ἄρρηκτο καί τήν ταύτιση τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης ἄς εἴμαστε βέβαιοι πώς μποροῦμε νά ἀτενίζουμε αἰσιόδοξα τή ζωή. Ὁ Θεός θά εὐλογεῖ τούς κόπους μας καί θά τούς στεφανώνει μέ τίς ὑπέροχες δωρεές Του πού τρέφουν καί γεμίζουν τήν ψυχή. Ἀμήν.
π.Ε.Α
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου