ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
(Ἰω. 12, 1-18)
Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πέρασε. Ἀπὸ σήμερα μπαίνουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ὁ Χριστὸς πορεύεται πρὸς τὰ Ἅγια Πάθη Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Στὸ τέλος λοιπὸν τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς γιορτάζουμε δύο σημαντικὰ γεγονότα μὲ ξεχωριστὴ σημασία. Χθὲς τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, σήμερα τὴν πορεία τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸ θάνατο,
χθὲς ὁ Χριστὸς χάρισε τὴ ζωὴ στὸ φίλο Του, σήμερα ὁ ἴδιος, αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, ὁ Ζωοδότης, βαδίζει ἑκούσια στὸ θάνατο. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ καταστρέψει τὸ θάνατο κατεβαίνει στὸν τάφο, πεθαίνει ὁ ἴδιος σωματικὰ γιὰ νὰ ἐκμηδενίσει τὸ θάνατο καὶ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν αἰώνια Ζωή. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε πὼς ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου προαναγγέλλει καὶ εἶναι τὸ προανάκρουσμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς κοινῆς ἀνάστασης τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ψάλαμε στὸ Ἀπολυτίκιο.
Ἂς δοῦμε ὅμως τί μᾶς λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Δύο σκηνὲς μᾶς παραθέτει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. Ἡ μία εἶναι στὴ Βηθανία, ὅπου ὁ Ἰησοῦς μὲ τοὺς μαθητὲς Του φιλοξενεῖται ἀπὸ τὶς ἀδελφές του Λαζάρου στὸ σπίτι τους. Ἡ Μάρθα τὸν ὑπηρετεῖ, «περισπᾶται περὶ πολλὴν διακονίαν», κάνει τὰ πάντα γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸ Διδάσκαλο. Ὁ ἀναστημένος Λάζαρος, μετὰ ἀπὸ τέσσερις μέρες στὸν τάφο, κάθεται δίπλα Του καὶ ἡ Μαρία, ἀπὸ μεγάλη εὐγνωμοσύνη στὸν εὐεργέτη, ἀλείφει μὲ πολύτιμο μύρο τὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὰ σκουπίζει μὲ τὰ μαλλιά της. Ἕνας μαθητής, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, ἐνοχλεῖται ἀπ’ αὐτὸ καὶ λέει «γιατί αὐτὸ τὸ μύρο νὰ μὴν πουληθεῖ καὶ τὸ ἀντίτιμό του νὰ μὴ δοθεῖ στοὺς φτωχούς;». Νοιάζεται τάχα γιὰ τοὺς φτωχούς, ὁ δόλιος καὶ φιλάργυρος. Θέλει νὰ βάλει τὰ χρήματα στὸ ταμεῖο τῆς ὁμάδας τοῦ Ἰησοῦ, γιατί αὐτὸς κρατοῦσε «τὸ γλωσσόκομον» καὶ βέβαια νὰ ἐπωφεληθεῖ ἀπὸ αὐτό. Ἔρχεται στὴ συνέχεια ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ: «ἄφησέ την ἥσυχη, ἔχει φυλάξει αὐτὸ τὸ μύρο γιὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου. Τοὺς φτωχούς τους ἔχετε πάντοτε μαζί σας γιὰ νὰ τοὺς φροντίζετε, μὰ ἐμένα δὲ μ’ ἔχετε πάντοτε». Στὴ συνέχεια ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς καὶ τὴν κακία τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ ποὺ ἀπὸ φθόνο σκέφτηκαν ὄχι μόνο τὸν Ἰησοῦ νὰ σκοτώσουν ἀλλὰ καὶ τὸν Λάζαρο, ποὺ ἐξαιτίας του πίστευαν ὅλο καὶ περισσότεροι στὸ Χριστό. Ἀλήθεια, ὅταν φθονεῖ κανεὶς, πόσο παροργίζεται καί πραγματικὰ χάνει τὸ μυαλό του.
Ἡ δεύτερη σκηνὴ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ἀναφέρεται στὴ θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὁ Κύριος «καθήμενος ἐπὶ πώλου ὄνου», σ’ ἕνα πουλάρι δηλαδή, πορεύεται ἀπὸ τὴ Βηθανία γιὰ νὰ εἰσέλθει τελευταία φορὰ στὰ Ἱεροσόλυμα. Κόσμος πολὺς τὸν ἀκολουθεῖ, νέοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Βγαίνουν στὸ δρόμο νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων, ποὺ ἄκουσαν ὅτι ἀνέστησε τὸν Λάζαρο. Κρατοῦν κλαδιὰ φοινίκων, στρώνουν τὰ ἐνδύματά τους γιὰ νὰ περάσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Ὅλοι ζητωκραυγάζουν «Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», δηλαδὴ «Σῶσε μας ἐσὺ ποὺ εἶσαι εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεό». Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ὁ Χριστὸς ἀποδέχεται τὶς βασιλικὲς τιμὲς ποὺ Τοῦ ἀποδίδουν οἱ ἄνθρωποι. Τί εἴδους βασιλιὰς ὅμως εἶναι ὁ Χριστός; Μοιάζει μὲ τοὺς ἐπίγειους – κοσμικοὺς ἄρχοντες; Ἡ ὅλη σκηνὴ τῆς εἰσόδου Του στὰ Ἱεροσόλυμα ἀποδεικνύει τὸ ἀντίθετο. Οἱ ἐπίγειοι βασιλιάδες ἔμπαιναν στὴν πόλη καὶ καμάρωναν γιὰ τὶς νίκες τους, κάθονταν σὲ ἅμαξες ποὺ ἔσερναν στολισμένα ἄλογα, ἐπιδείκνυαν τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία τους μὲ τὰ λάφυρα ποὺ εἶχαν ἁρπάξει ἀπὸ τοὺς ἡττημένους ἐχθρούς, συνοδεύονταν ἀπὸ πάνοπλους στρατιῶτες καὶ ἐνθρονίζονταν στὸ βασιλικὸ θρόνο τοῦ παλατιοῦ. Ἔτσι προκαλοῦσαν τὸν φόβο καὶ τὴν ὑποταγὴ τῶν ὑπηκόων. Ὁ Χριστὸς ὅμως εἰσέρχεται στὴν πόλη «καθήμενος ἐπὶ πώλου ὄνου», ταπεινὸς καὶ πράος. Τὸ γαϊδουράκι ποὺ εἶναι σύμβολο εἰρήνης, σ’ ἀντίθεση μὲ τὰ ἄλογα ποὺ εἶναι σύμβολα πολέμου, συμβολίζει τὸ Βασίλειο τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη Του αὐτὴ φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι πορεύεται γιὰ νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Δὲν τὸν περιμένει κοσμικὸς βασιλικὸς θρόνος, ἀλλὰ θρόνος Του εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Γολγοθᾶ. Σὲ λίγες μέρες , στὴν ἐρώτηση τοῦ Πιλάτου «Σὺ εἰ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων;» θὰ ἀπαντήσει, Εἶμαι Βασιλιὰς ἀλλὰ «ἡ Βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Τὰ βάγια, τὰ κλαδιὰ τῶν φοινίκων ποὺ κρατοῦσε ὁ λαὸς τότε καὶ δόξαζε τὸν Μεσσία Χριστὸ καὶ κρατοῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα πανηγυρίζοντας, εἶναι τὰ σύμβολα τῆς νίκης Του κατὰ τοῦ θανάτου.
Οἱ Ἰσραηλίτες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸν περίμεναν ὡς Μεσσία ποὺ θὰ τοὺς ἀπελευθέρωνε ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Τὸν ὑποδέχονταν ὡς ἐθνικὸ ἐλευθερωτὴ καὶ ἐκεῖνος ἀποδείχτηκε ἐλευθερωτὴς τῶν ψυχῶν σὲ ὅλους ὅσοι τὸν ἀποδέχονται μὲ πίστη καὶ ἐφαρμόζουν τὶς ἐντολές Του. Προσδοκοῦσαν ὅτι θὰ συντρίψει τὸ Ρωμαῖο αὐτοκράτορα, ἀλλὰ αὐτὸς συνέτριψε γιὰ πάντα μὲ τὴν Ἀνάστασή Του τὸν Ἅδη καὶ τὸν Διάβολο, προσφέροντάς μας τὴν αἰώνια σωτηρία. Καθὼς λοιπὸν μπαίνουμε ἀπὸ σήμερα στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἂς συμπορευτοῦμε μὲ τὸ Χριστό, ἂς συσταυρωθοῦμε μαζί Του καὶ ἂς νεκρώσουμε τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη μας, ἔτσι ὥστε μὲ τὴν Ἀνάστασή Του νὰ ἀνυψωθοῦμε μαζί Του εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ἀμὴν
Π.Κ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου