Τέσσερις θέσεις για την κεντροαριστερά και μια πρόταση

Ομιλία Πάρι Κουκουλόπουλου στο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που  πραγματοποιήθηκε από 30/6 - 2/7 στο ΣΕΦ.

Το Συνέδριό μας είναι ήδη πολιτικό γεγονός που ανησύχησε πολλούς και κυρίως την Κυβέρνηση που έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι οι εκλογές θα γίνουν φθινόπωρο 2019.

Η πιθανότερη εκδοχή είναι η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί τους επόμενους μήνες αναμένεται να εμφανιστούν σύννεφα στον τομέα των δημόσιων εσόδων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεν πρόκειται για αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ούτε πολύ περισσότερο για κάποια κρυφή επιθυμία.

Είναι μια ρεαλιστική εκτίμηση των δεδομένων, σωστή ή λάθος θα το δείξει ο καιρός.

Από τη δική μας πλευρά σημασία έχει να κατοχυρώσουμε και να διευρύνουμε το κεκτημένο που δημιούργησε με την έναρξη του το Συνέδριό μας.

Πέντε χρόνια πασχίζουμε για μια νέα αφετηρία, για ένα ιδρυτικό γεγονός που θα οδηγήσει στο νέο ΠΑΣΟΚ, δώστε όποιο όνομα θέλετε, αλλά περί αυτού πρόκειται.

Μιλάμε πάντα για τον φορέα που θα ενσαρκώσει σήμερα τις ελπίδες του Ελληνικού Λαού, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ το 1974.

Αναλώθηκε πολύς χρόνος και υπήρξαν ατελείωτες συζητήσεις γύρω από το όνομα, το έμβλημα, την ηγεσία, τη διαδικασία και τα πρόσωπα, παλιά ή νέα.

Σε όλα αυτά μπήκαν τίτλοι τέλους γι αυτό και είμαστε πλέον σε μια νέα αφετηρία.

Δεν υπάρχουν παράλληλοι μονόλογοι, ούτε μεμονωμένες προσπάθειες, γιατί είμαστε όλοι μαζί και έχουμε μια καθαρή πρόταση για τον οδικό χάρτη από την Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Φώφη Γεννηματά.

Καθένας μας έχει επί μέρους διαφορές, αλλά πρέπει να συμφωνήσουμε γιατί η πρόταση είναι έντιμη και διαυγής.

Κυρίως όμως γιατί είναι η ώρα να συζητήσουμε για την ουσία που δεν είναι άλλη από την ταυτότητα του νέου φορέα.

Με αυτή την οπτική καταθέτω σήμερα τέσσερις θέσεις και μια πρόταση.

1.  Για την ιστορία μας

Από το 2010 μέχρι σήμερα υπήρξε διψήφιος αριθμός προσπαθειών με τη μορφή κομμάτων, κινήσεων και thinktanks για την αντικατάσταση,  υποκατάσταση και υπέρβαση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Δοκιμάστηκαν πολλές ιδέες

•Το αποενοχοποιημένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.
•Το νέο απέναντι στο παλιό
•Το προσωποπαγές σχήμα
•Η πίστη στις μεταρρυθμίσεις
•Η λαϊκή εκδοχή
•Τα νέα πρόσωπα όπως και τα παλιά σε νέους ρόλους.

Όλες οι απόπειρες απέτυχαν, μολονότι σε πολλές από αυτές υπήρχε το στοιχείο της ευγενούς φιλοδοξίας.

Ο λόγος της αποτυχίας ουσιαστικά είναι ένας και μοναδικός και βρίσκεται στη μήτρα που γέννησε όλες τις απόπειρες.

Όλες οι θεωρίες περί υπέρβασης, υποκατάστασης ,αντικατάστασης, διάλυσης ή αυτοδιάλυσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχουν ως αφετηρία την ενσυνείδητη ή υποσυνείδητη αποδοχή της ανιστόρητης θέσης ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατέστρεψε τη χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. άλλαξε την Ελλάδα από μια χώρα των ΝΔ Βαλκανίων σε μια χώρα της ΝΑ Ευρώπης. Το γεγονός ότι η θεωρία της καταστροφής έχει ευρύτατο ακροατήριο οφείλεται στην αυτοαπομόνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που υπήρξε αποτέλεσμα του ιστορικού λάθους να αναλάβουμε μόνοι μας  την ευθύνη της κρίσης το2010.

Πριν λοιπόν αποφασίσουμε αν θέλουμε να αλλάξουμε όνομα και έμβλημα, οφείλουμε να συμβιβαστούμε με την ιστορία μας και να την τιμήσουμε όχι για να επαναπαυθούμε στις δάφνες της, αλλά για να αντλήσουμε πολύτιμες εμπειρίες  για τα επόμενα βήματά μας.

2.  Για τη διάκριση αριστεράς-δεξιάς

Η ευκολία και η μονομέρεια με την οποία ερμηνεύονται από πολλούς οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Αγγλία, είναι τουλάχιστον ανησυχητική.

Η άνοδος του λαϊκισμού στις ανεπτυγμένες χώρες είναι σύμφυτη με την έκρηξη των ανισοτήτων σε αυτές και γι αυτό ο λογαριασμός πάει κατά κανόνα στους Σοσιαλδημοκράτες.

Μέτωπο κατά του λαϊκισμού σημαίνει σθεναρή αντίσταση στις χίμαιρες και τα ψέματα των δημαγωγών, αλλά και ξεκάθαρη πρόταση για την καταπολέμηση των ανισοτήτων.

Οι νεοφιλελεύθεροι αρκούνται στο πρώτο, οι σοσιαλιστές, όχι, αυτή είναι μια σύγχρονη διάκριση αριστεράς-δεξιάς.

Ακόμα πιο αρνητική εξέλιξη από τα ποσοστά των Σοσιαλδημοκρατών, είναι η αποχή από τις κάλπες.

Ολοένα και περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τη ζωή τους με τις πολιτικές τους επιλογές.

Ουσιαστικά  αμφισβητείται η ικανότητα των δημοκρατικών θεσμών να εγγυηθούν την προαγωγή της ευημερίας.

Πρόκειται για ρήξη μιας ιστορικής συνέχειας, που είναι σύμφυτη με την πλήρη κυριαρχία των δυνάμεων της οικονομίας έναντι αυτών της πολιτικής στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.

Η θέση για την ολική επαναφορά της πολιτικής και των θεσμών, είναι άλλη μια σαφής διάκριση αριστεράς-δεξιάς σήμερα.

Προφανώς όλα τα πιο πάνω μας αφορούν και μας ενδιαφέρουν άμεσα,αρκεί να σημειωθεί ότι το Σεπτέμβριο του 2015 ψήφισαν 2 εκατομμύρια λιγότεροι πολίτες σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2004.

Το ίδιο ισχύει και για τις ανισότητες που αυξήθηκαν υπέρμετρα στα χρόνια της κρίσης και απαιτούνται πειστικές απαντήσεις.

3. Για τον λαϊκισμό

Έχουμε σταθερό μέτωπο κατά του λαϊκισμού γιατί έβλαψε καθοριστικά τη χώρα και έπληξε καίρια τα λαϊκά συμφέροντα.

Η απόδειξη γι αυτό βρίσκεται στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι λύσεις που έχουμε μπροστά μας σε όλα τα μεγάλα ζητήματα διαρκώς χειροτερεύουν, παρά τις επαγγελίες για το αντίθετο.

Πρωτογενή πλεονάσματα, αναδιάρθρωση χρέους, φορολογικό, ασφαλιστικό, ΔΕΗ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναιμέρος μόνο ενός ατελείωτου καταλόγου που συνιστά αποκαλυπτήριο του λαϊκισμού.

Με το πρώτο μνημόνιο εκχωρήθηκε η δημοσιονομική κυριαρχία της χώρας και με το τρίτο κρίσιμοι τομείς της εθνικής μας κυριαρχίας.

Η πιο επώδυνη εκχώρηση είναι αυτή του δημόσιου πλούτου στους δανειστές για 99 χρόνια.

Αυτό είναι το βαρύ τίμημα του λαϊκισμού που εκπροσωπεί ο κ. Τσίπρας.

Η άρνηση της πραγματικότητας και η επαγγελία άλλων λύσεων και συνταγών μετέτρεψαν μια έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη κατάσταση σε μαρτύριο διαρκείας.

Αυτός είναι ο λαϊκισμός στα χρόνια των μνημονίων και δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του κ. Τσίπρα, αρκεί να θυμηθούμε τη στάση της ΝΔ του κ. Σαμαρά με τα Ζάπεια.

Αν οι μαγικές λύσεις του κ. Τσίπρα φόρτωσαν την οικονομία με βάρος 100 δισ, οι καλύτερες συνταγές του κ. Σαμαρά κόστισαν περίπου 30 δισ ευρώ.

4. Για την ανάπτυξη

Είναι απόλυτα σωστή η επιλογή στο Συνέδριο μας να επικεντρωθούμε στην ανάπτυξη.

Το κεντρικό δίλημμα σήμερα, στη συνέχεια και των προηγούμενων, είναι ένα

Ή θα μεγαλώσουμε την πίτα και με ισχυρές πολιτικές αναδιανομής θα χτυπήσουμε τις ανισότητες, ή θα μοιράζουμε τη φτώχεια μας.

Όλες οι επεξεργασίες που γίνονται εδώ έχουν τη σημασία τους, το κεντρικό όμως ζήτημα της ανάπτυξης είναι οι Τράπεζες.

Οι Τράπεζες στην Ελλάδα είναι πρακτικά κλειστές από το 2008, δηλαδή δανείζουν σε ελάχιστους και με απαγορευτικά επιτόκια.

Το κόστος του χρήματος συγκρινόμενο  με αυτό στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι ένα μεγάλο εμπόδιο στην ανάπτυξη.

Πρόκειται για «κλειδωμένη ανισότητα» που πλήττει καίρια την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών επιχειρήσεων.

Το ύψος των επιτοκίων δανεισμού και η συρρίκνωση της ρευστότητας σχετίζονται ευθέως με τα κόκκινα δάνεια.

Η γιγάντωση των κόκκινων δανείων είναι αποτέλεσμα της κρίσης, αλλά τα κόκκινα δάνεια πολλών μεγάλων επιχειρήσεων προϋπήρχαν και είναι βασική αιτία της κρίσης που έφερε τα μνημόνια.

Στα μνημόνια δεν οδηγηθήκαμε μόνο λόγω του πελατειακού κράτους, αλλά εξίσου και γιατί οι Τράπεζες κράτησαν στη ζωή επιχειρήσεις ζόμπι στραγγαλίζοντας έτσι τη ρευστότητα.

Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα και εμείς πρέπει να είμαστε πρωταγωνιστές.

Στο κάτω-κάτω δεν μας κρατάει κανείς αν αναλογιστούμε ότι η αντίστροφη μέτρηση για το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011,κατά σατανική σύμπτωση αμέσως μετά την απόφασή μας η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών να γίνει με κοινές μετοχές, δηλαδή οι Τράπεζες να περάσουν στον έλεγχο του Δημοσίου.

Σήμερα δεν έμεινε τίποτα από εκείνη την προσπάθεια γιατί ο αριστερός λαϊκισμός έδωσε τις Τράπεζες αντί πινακίου  φακής στα νέα αφεντικά τους με τεράστια βλάβη του Δημοσίου.

Το πρόβλημα όμως των κόκκινων δανείων εξακολουθεί να είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Δεν είναι εύκολο είναι όμως υποχρεωτικό.

Η πρόταση

Ολοκληρώνω με μια συνοπτική αναφορά σε μια πρόταση που καταθέτω για να συμπεριληφθεί στις αποφάσεις του Συνεδρίου μας.

«Άμεση ανάληψη πρωτοβουλίας για να θεσμοθετηθεί η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού που είναι εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια, δηλαδή στους εκλογικούς καταλόγους».

Δεν αντιμετωπίζει η πρόταση το συνολικό πρόβλημα του απόδημου  ελληνισμού, αλλά δίνει δικαίωμα ψήφου σε όλους όσοι είναι εγγεγραμμένοι στα δημοτολόγια της χώρας όπου κι αν κατοικούν.

Είναι ένας επιβεβλημένος εκσυγχρονισμός κυρίως όμως είναι μια κίνηση με κορυφαίο συμβολισμό για τη νέα γενιά που μεταναστεύει  μαζικά τα τελευταία χρόνια.

Είναι η γέφυρα τους με την Πατρίδα.