Το κήρυγμα της Κυριακής 9 Ιουλίου - Ε' Ματθαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. η΄ 28 – θ΄ 1)

 Στὴ σημερινὴ εὐαγγελική περικοπή, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, ὑπάρχουν  δύο  σημεῖα ποὺ πρέπει νά προσέξουμε. Τό πρῶτο εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δύο δαιμονιζομένων, οἱ ὁποῖοι βασανίζονταν ἀπὸ δαιμόνια χρόνια ὁλόκληρα. Δυστυχισμένοι καὶ σὲ ἀθλία κατάσταση ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τὶς οἰκογένειες τους καὶ ἀπὸ τήν ὑπόλοιπη κοινωνία. Μὲ πληγωμένα τά σώματα καὶ μὲ τά ροῦχα σχισμένα προέβαιναν σὲ πράξεις ἀντικοινωνικές, προκαλώντας τόν τρόμο σὲ ὅλους τούς κατοίκους τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρινῶν.

Ὁ Κύριος ὅμως, ποὺ ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ ἐλευθερώση τούς ἀνθρώπους ἀπὸ τήν τυραννία τοῦ διαβόλου, μόλις ἀντίκρυσε τή θλιβερὴ κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τούς λυπήθηκε καὶ μὲ τήν ἐξουσία ποὺ ἔχει σὰν Θεός διέταξε τά δαιμόνια νὰ βγοῦν ἀπ’ αὐτούς. Οἱ δαίμονες φοβισμένοι ὑπήκουσαν. Παρακάλεσαν ὅμως τόν Χριστό νὰ μὴν τούς στείλη στὸν τόπο τῆς βασάνου, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα τους, ἀλλὰ νὰ μποῦνε στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ὅταν ὅμως τά δαιμόνια μπῆκαν στοὺς χοίρους, αὐτοὶ ὅρμησαν στὸν γκρεμὸ καὶ πέφτοντας στὴ λίμνη πνίγηκαν.
Τό δεύτερο σημαντικὸ σημεῖο τῆς περικοπῆς εἶναι ἡ ὁμολογία  καί διαβεβαίωση  τῶν δαιμόνων, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος. Εἶναι πολὺ σημαντικὴ αὐτὴ ἡ ὁμολογία, διότι διαπιστώνουμε μὲ ἔκπληξη ὅτι οἱ δαίμονες λένε τήν ἀλήθεια. Καί ὄχι μόνο λένε τήν ἀλήθεια ἀλλά φανερώνουν καί τόν προορισμό τοῦ Χριστοῦ πάνω στή Γῆ: «τί ἡμῖν καί σύ, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ;» (ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ σένα καί σέ μᾶς, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ;), «Ἦλθες ὦδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;» (Ἦλθες ἐδῶ πρίν ἀπό τήν κρίση νά μᾶς βασανίσεις;).
Τά δαιμόνια πανικοβλήθηκαν μόλις ὁ Κύριος παρουσιάσθηκε μπροστά τους. Πανικοβλήθηκαν διότι, κάτω ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἀναγνώρισαν τόν Θεό, γι’ αὐτό καὶ ἀνεφώνησαν καί ὀμολόγησαν γεμᾶτοι τρόμο: «ποιά σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σέ σένα καί σέ μᾶς, Ἰησοῦ Υἱέ τοῦ Θεοῦ»; Πράγματι δέν ὑπάρχει καμμία σχέση μεταξύ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὁ διάβολος τό ψέμα, ὁ Χριστὸς εἶναι τό φῶς, ὁ διάβολος τό σκότος, ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀγάπη, ὁ διάβολος τό μῖσος.
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια. Μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, ἀποκαλύπτοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν οὐσία καί τήν πηγή κάθε ἀλήθειας. Εἶναι ἡ ἀλήθεια πού φανέρωσε ὁ Θεός στόν κόσμο ὥστε, ὅποιος πιστέψει σὲ Αὐτόν καί τηρήσει τό θέλημά Του, νά σωθῆ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀλήθεια, μιλάει τή γλῶσσα τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί ἀπαιτεῖ ἀπό μᾶς νά ἀνταποκριθοῦμε ὁλοπρόθυμα στήν προσφορά αὐτῆς τῆς ἀλήθειας.
Στό ἀντίθετο ἄκρο βρίσκεται ὁ διάβολος, πού «εἶναι ψεύτης καί ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους», γι’ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖ ἀπό τήν ἡμέρα τῆς πτώσης του νά παρασύρη τούς ἀνθρώπους στὴν ἁμαρτία. Αὐτό μᾶς τό ὑπενθυμίζει μέ ἀνάλογη παράσταση ὁ ἀπόστολος Πέτρος, δείχνοντας πόσο ἐπικίνδυνος εἶναι: «Ὁ  ἀντίδικος ὑμῶν ὁ διάβολος», μᾶς λέει, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη», δηλαδή «ὁ ἀντίπαλός σας ὁ διάβολος σάν λιοντάρι πού βρυχᾶται, γυρίζει μέ μανία καί ζητᾶ ποιόν νά καταπιῆ». Γνωρίζει ὅτι ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι κοντὰ στὸ Θεό, σκεπάζεται ἀπὸ τή Θεία Χάρη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ κάνη  κακό. Παρόλ’ αὐτὰ κινεῖται καί ἐνεργεῖ συνέχεια μέ πεῖσμα καί μῖσος ὥστε νά ἀπομακρύνη τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό.
Ἡ Ἁγία Γραφή, γιά νά χαρακτηρίσει τό βάθος τοῦ καταστροφικοῦ ἔργου τοῦ πονηροῦ, τόν ὀνομάζει «ἐξουσία τοῦ σκότους» καί «κοσμοκράτορα τοῦ σκότους». Γι’ αὐτὸ τό λόγο μπορεῖ νά νικηθῆ  μόνο μέ τό Φῶς καί Φῶς εἶναι ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ντύθηκε μέ αὐτό τό ὄνομα, πού φανερώνει καθαρότητα, ἀστραφτερή ἁγνότητα, δύναμη ἐπιβολῆς καί γλυκύτητα παρουσίας.
Τό βασίλειο τοῦ διαβόλου εἶναι ἁπλωμένο στό σκοτάδι. Προκειμένου ὅμως νὰ παραπλανήση τούς ἀνθρώπους, πολλὲς φορές παρουσιάζεται σάν ἄγγελος φωτός. Ἐδῶ χρειάζεται μεγάλη προσοχή καί διάκριση ἀπὸ ὅλους τούς πιστούς, ὥστε νά διακρίνουν τά τεχνάσματά του. Σ’ ἐκεῖνον, δὲ, ποὺ πέφτει στὴν παγίδα τοῦ διαβόλου καὶ βυθίζεται στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας ἐπέρχεται, σύμφωνα μὲ τούς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, θάνατος πνευματικός, ποὺ αὐτὸ σημαίνει  ἀπώλεια τῆς ψυχῆς.
Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶναι κοντά στό Θεό, βρίσκει τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς του καί τόν πραγματικό σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του. Ὅποιος, ὅμως, ἐμμένει στήν ἁμαρτία καί τήν διαπράττει χωρὶς νὰ μετανοῆ, εἶναι δοῦλος καί αἰχμάλωτος τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἔχει τήν ἀρχή καί τό τέλος στόν πονηρό: «πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν δοῦλος ἐστί τῆς ἁμαρτίας», καθένας πού διαπράττει τήν ἁμαρτία εἶναι δοῦλος της.
Ὁ Θεὸς θέλει νὰ σωθοῦνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, διότι εἴμαστε παιδιά Του πλασμένα ἀπὸ τήν ἄπειρη ἀγάπη Του. Ἀπόδειξη δὲ  αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ Του. Δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτὲ καὶ γιὰ τόν λόγο ὅτι γνωρίζει τήν ἀδυναμία τῆς φύσεώς μας ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς συνεχῆ μετάνοια καὶ συμμετοχὴ στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ κυρίως στὸ Μυστήριο τῆς Θείας  Κοινωνίας, ὥστε νὰ σωθοῦμε.
Μέ τόν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ ἡ ἡγεμονία τοῦ διαβόλου καταργήθηκε. Στό διάστημα ὅμως πού ἀκόμη μεσολαβεῖ μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου ὁ διάβολος συνεχίζει ἀμετανόητος καί μέ πεῖσμα τό ἔργο τῆς καταστροφῆς· «Ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη».
Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἀποκαλύπτει μέ τρόπο συνταρακτικό: πρῶτον, τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος καταδυναστεύει τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί σπρώχνει τόν ἄνθρωπο στήν ἐξαλλοσύνη, στήν ἀπομόνωση καί σέ ἐκδηλώσεις ἀντικοινωνικές καί δεύτερον, μᾶς ἀποδεικνύει  ὅτι ὁ διάβολος οὔτε παντοδύναμος εἶναι οὔτε ἔχει τόν τελευταῖο λόγο. Ἐμεῖς ἔχουμε μαζί μας τόν Θεὸ καὶ ὅταν ὁ Θεὸς εἶναι μαζὶ μας δὲν ἔχουμε νὰ φοβηθοῦμε τίποτε. Ἐξ ἄλλου γνωρίζουμε ὅτι «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύση τά ἔργα τοῦ  διαβόλου».
Ἀδελφοί μου, ἡ ἀνθρωπότητα σήμερα στερεῖται τήν πνευματική της ἐλευθερία, γεγονός πού τό ξέρουμε διότι τό ζοῦμε καθημερινά. Σ’ ἐμᾶς ἐπιβάλλεται νά ἀγωνισθοῦμε τόν καλόν ἀγῶνα, ἀφοῦ προηγουμένως ἀποτάξουμε τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του. Ἐφαρμόζοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας θά συνδεθοῦμε πιό στενά μέ τόν Ἰησοῦ, τόν «Υἱό τοῦ Θεοῦ», πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς καί ἡ Ἀγάπη, κι ἔτσι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό θά μπορέσουμε νά γίνουμε «κατά χάριν υἱοί τοῦ Θεοῦ» καί κληρονόμοι τῆς Οὐρανίου Βασιλείας Του. Ἀμήν.

π. Π.Ι.Β.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως