Και όσον αφορά τη «γοητεία» επειδή είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό θα περιοριστώ στη ρήση του Ισοκράτη «Παιδεία ευτυχούσι μεν εστί κόσμος, ατυχούσι δε καταφύγιον» (Η μόρφωση είναι στολίδι γι’ αυτούς που ευτυχούν και καταφύγιο γι’ αυτούς που δυστυχούν). Όσον αφορά το χρέος μου… ως πολίτης της Κοζάνης, υπάρχει μια πολυδιάστατη αντίληψη που με προτρέπει να αντιμετωπίζω με μια ιδιαίτερη ευαισθησία ότι προσδίδει στο να γίνεται ευρύτερα γνωστή η πόλη μου, ότι της προσθέτει σαν περιφερειακό κέντρο, αλλά και ότι βοηθά στην ανάπτυξή της γενικότερα. Με αυτές λοιπόν τις απόψεις από τη δημιουργία του Τεχνολογικού Ιδρύματος δεν υποστήριζα απλά τη σπουδαιότητά του ως πνευματικού φορέα-μην ξεχνάμε τα λόγια του Βικτ. Ουγκώ «Όταν ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή»- αλλά και το ρόλο που μπορούσε να διαδραματίσει στις νέες γενιές της Χώρας μας. Ένα ρόλο που πρόβαλα τη σημασία του όπου μου δινόταν η ευκαιρία. Από την γενέτειρά μου το Αίγιο, μέχρι φίλους και συνεργάτες που είχα στο Πανελλήνιο, παροτρύνοντας να συμπεριλάβουν στα εκπαιδευτικά σχέδια των παιδιών τους και τα ΤΕΙ της ΚΟΖΑΝΗΣ. Βέβαια αυτό μ’ έβαλλε σε «μπελάδες»- όμορφους μπελάδες- γιατί έπρεπε να φροντίσω πάρα πολλές φορές από την εγγραφή τους, τη στέγη διαμονής, μέχρι την προσαρμογή τους στο νέο περιβάλλον. Όμως αυτό ήταν μια ικανοποίηση για μένα γιατί έτσι ο τόπος μου αναγνωριζόταν ευρύτερα σαν ένα σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο, που πρόσφερε την ευκαιρία σε χιλιάδες παιδιά να χαράξουν το δρόμο της ζωής τους. Παράλληλα η ίδια η Πόλη εμπλουτιζόταν με την φρεσκάδα και τις ανησυχίες αυτών των νέων παιδιών που κουβαλούσαν μαζί με τις φιλοδοξίες τους και τις πολιτιστικές τους καταβολές, προσθέτοντας και νέα στοιχεία στην τοπική κουλτούρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η κοινωνία της Κοζάνης να γίνει πιο ανοιχτή αφ’ ενός, αφ’ ετέρου να μεταλαμπαδεύει μέσω αυτών των παιδιών τα δικά της πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Με αυτήν την αμφίδρομη πολιτιστική σχέση η Κοζάνη δεν έγινε μόνο περισσότερο ελκυστική, αλλά άνοιξε και μια πόρτα στις αποκλεισμένες ομορφιές της Δυτικής Μακεδονίας. Σιγά- σιγά αλλά σταθερά, με την πάροδο του χρόνου, το εκπαιδευτικό ίδρυμα καταξιωνόταν αποκτώντας μια ξεχωριστή θέση στην εκπαιδευτική κοινότητα της Πατρίδας μας. Στον ίδιο χρόνο ακολουθώντας τους ίδιους ρυθμούς, λες και υπήρχε μια άρρηκτη σύνδεση μεταξύ τους, μεγάλωνε και η Πόλη, είτε πληθυσμιακά, είτε οικονομικά, είτε θεσμικά, καταλαμβάνοντας μια ξεχωριστή θέση στον κοινωνικό χάρτη του Τόπου μας. Κάπως έτσι και για λόγους οικονομίας του κειμένου, κύλησαν ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια «ευδόκιμης πορείας» που έλεγε και η φιλόλογός μου ανάμεσα στην Κοζάνη και στο ΤΕΙ της. Με αυτές τις σκέψεις το απόβραδο του Σαββάτου ανηφόρησα με τη γυναίκα μου για να παρακολουθήσω το τελευταίο μέρος των επετειακών εκδηλώσεων στο χώρο του. Το αμφιθέατρο που τιμά με το όνομά του τον αείμνηστο Σπύρο Αρσένη ήταν σχεδόν γεμάτο όταν καταλάβαμε τις θέσεις μας. Την ενημέρωση από την κ. Κωνσταντινίδου-Προϊσταμένη του Τμήματος Διεθνών και Δημοσίων σχέσεων των ΤΕΙ-για το πρόγραμμα της εκδήλωσης και την αναφορά της στους εορτάζοντας Τρείς Ιεράρχες, ακολούθησαν οι χαιρετισμοί των επισήμων και των αντιπροσωπειών ξένων Πανεπιστημίων. Στη συνέχεια ο Πρόεδρος του Ιδρύματος κ. Ασημόπουλος Νικόλαος έκανε μια εκτενή αναφορά στην εξέλιξη του ΤΕΙ από την ίδρυσή του και ακολούθησε σε έντονα φορτισμένο από τη συγκίνηση κλίμα η απονομή των τιμητικών διακρίσεων. Το πρόγραμμα έκλεισε με τη συναυλία της κ. Καλλιόπης Βέττα στους «Δρόμους της Μουσικής» που μαζί με τον αδελφό της το Βαγγέλη και την ανιψιά της την Εύη που τους συνόδευαν ο Γιώργος Τσούκας και η Βάσω Βακουφτσή, μας ταξίδεψαν στα δικά τους μουσικά μονοπάτια. Σ’ αυτά τα μονοπάτια που η ποιότητα του ρεπερτορίου, αλλά και η «Θεϊκή» φωνή της Καλλιόπης σε οδηγούν σε κόσμους άφθαρτους ονειρικούς. Να μην ξεχάσω την όμορφη παρουσία της μικτής χορωδίας Νέας Χαραυγής υπό τη διεύθυνση του Βαγγέλη Βέττα που συνόδευσε μαζί με το αμφιθέατρο τη φωνή της υπέροχης Καλλιόπης. Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου