Τόσο αδίστακτος;

Ο πρωθυπουργός την Τετάρτη, στην ομιλία του στο Κοινοβούλιο, ζήτησε συναίνεση στα εθνικά ζητήματα. Για πολλοστή φορά (έχω χάσει το μέτρημα από τον Ιούλιο). Ανακοίνωσε μάλιστα ότι αποδέχεται το αίτημα της αντιπολίτευσης για Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, να πραγματοποιηθεί αυτό πριν την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της 6^ης Μαρτίου.

Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι το συναινετικό πνεύμα που προσπάθησε να εμφανίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι ο τρόπος που το ζήτησε.  Πιο συγκεκριμένα, η συνολική διάρκεια της ομιλίας του ήταν 41 λεπτά. Από αυτά, τα 13 αναλώθηκαν στην ρητορεία περί εθνικής ομοψυχίας. Και τα υπόλοιπα 28 σε οξύτατους αντιπολιτευτικούς τόνους! Εξαιρετικά διχαστικούς αντιπολιτευτικούς τόνους!

Δηλαδή, ενώ ζητά από την αντιπολίτευση να τον συνδράμει στο απίστευτο χάος του προσφυγικού (που ο ίδιος, με τις πολιτικές του, δημιούργησε), προκαλεί έντονη αντιπαλότητα σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς. Κατά πρώτον, εάν υπάρχει έστω και ίχνος πραγματικής διάθεσης για επίτευξη συναίνεσης. Και κατά δεύτερον, ποιοι είναι οι πραγματικοί  στόχοι της συμπεριφοράς που επιδεικνύει.

Έχω, κατ’ επανάληψη, γράψει ότι δεν θεωρώ πιθανόν να υπάρχει σχέδιο "μαρξιστοποίησης" της χώρας και "εγκαθίδρυσης καθεστώτος". Παρά τα όσα θεωρεί μία σημαντική μερίδα κόσμου. Οι λόγοι που εκφράζω αυτή την άποψη είναι, συνοπτικά, οι εξής:

Α. Ο σχεδιασμός και η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου, απαιτούν τέτοια επίπεδα ευφυΐας, στρατηγικής σκέψης και ικανοτήτων διαχείρισης που, αν τα διέθετε η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, πολύ απλά δεν θα τους απασχολούσε ένα τέτοιο σχέδιο. Εάν θεωρήσουμε ότι στοχεύουν σε κάτι σχετικό, είναι σαν να θεωρούμε  πως ένας φανατικός των super cars, ενώ έχει την δυνατότητα να οδηγήσει μια υπερσύγχρονη Ferrari, προσπαθεί να βρει τρόπο να οδηγήσει ένα διαλυμένο και σαράβαλο Φιατάκι. Και μην μου πείτε ότι οι σημερινοί κυβερνώντες δεν είναι φανατικοί της παραμονής στην εξουσία και δεν θα προτιμούσαν να κυβερνούν μία οικονομικά δυνατή χώρα, αντί μιας χώρας παρία της Ευρώπης. "Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη", που έλεγε και ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου…

Β. Η ευκαιρία για μια τέτοια "μεταβολή", υπήρχε "ολόλαμπρη" το καλοκαίρι. Οι χειρισμοί που έγιναν από τον πρωθυπουργό για να αποφευχθεί το Grexit, δείχνουν πως δεν στοχεύει σε κάτι τέτοιο. Οι ταπεινώσεις που δέχθηκε και οι υποχωρήσεις που αναγκάστηκε να κάνει, δεν συνάδουν με τον (ιδιαίτερα εγωιστικό) χαρακτήρα του. Ακόμη και εάν στόχευε σε μακροπρόθεσμο κέρδος. Θα είχε προχωρήσει σε οτιδήποτε, εάν πίστευε ότι ήταν δυνατόν να επιτύχει. Με απλά λόγια, η συμπεριφορά που υποχρεώθηκε να έχει από τον Ιούλιο και μετά, δεν είναι "του τύπου του". Επομένως, απλά αποδέχθηκε την ήττα τότε και από την επόμενη ώρα αναζητούσε και αναζητά διέξοδο…

Γ.  Οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες θέλουν (και χρειάζονται) την Ελλάδα να ανήκει στην "Δυτική σφαίρα επιρροής". Και είναι ιδιαίτερα αμφίβολο ότι οι δυνάμεις που επιβάλλουν και διατηρούν αυτές τις ισορροπίες, θα επιτρέψουν σε ένα τσούρμο ιδεοληπτικών να τις διαταράξουν. Και μάλιστα τόσο έντονα. Ένα μικρό δείγμα του πως μπορούν να το επιτύχουν, είδαμε το καλοκαίρι με τις απαντήσεις Πούτιν, Κινέζων κ.λπ. Καλό, επίσης, θα είναι να θυμόμαστε ότι, αντίθετα με ότι φαίνεται στον χάρτη με μια πρώτη ματιά, η Ελλάδα συνορεύει με τις Η.Π.Α. Και μάλιστα με μεγαλύτερο μήκος συνόρων απ’ ότι με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ο νοών, νοείτο…

Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλους, λιγότερο ή περισσότερο σημαίνοντες, λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί κάποια μορφή μαρξιστικού ή λενινιστικού καθεστώτος στην Ελλάδα, αλλά θα ήταν πλεονασμός.

Οι παραπάνω τρεις δείχνουν ξεκάθαρα ότι μια τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να ανήκει στην σφαίρα του εφικτού. Και ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει. Αλλά και αν δεν το ξέρει, να είστε σίγουροι πως θα το μάθει. Εάν και εφόσον χρειαστεί. Επ’ αυτού μην έχετε καμία αμφιβολία. It’s the way things work in this world, που λένε και στο χωριό μου…

Οπότε, η εύλογη απορία που προκύπτει, αφορά το που αποσκοπεί η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του. Όχι μόνο αυτή προχθές στην Βουλή, αλλά η γενικότερη. Η απάντηση είναι ότι, ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω. Το λογικό και προφανές είναι πως έχει αντιληφθεί από το καλοκαίρι την αδυναμία του να εφαρμόσει το πρόγραμμα και, αδιαφορώντας παντελώς για την ζημιά που προκαλεί στην χώρα, ακολουθεί σχέδιο για "απόδρασή" του. Με παράλληλο στόχο να αφήσει στον διάδοχό του, όσο το δυνατόν περισσότερο "καμένη γη". Έχοντας ταυτόχρονα φροντίσει να προωθήσει κομματικούς εγκάθετους σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, ώστε να έχει εσωτερική γνώση και πρόσβαση στο οτιδήποτε θα συμβαίνει και μετά την αποχώρησή από την εξουσία….

Είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, 42 μόλις ετών, να είναι τόσο μακιαβελικά  αδίστακτος υπολογιστής ώστε να διαλύει την χώρα και τον λαό της, μόνο και μόνο για κομματικό και ίδιο συμφέρον; Δεν θέλω να το πιστέψω. Το σκέφτομαι από εδώ, το σκέφτομαι από εκεί και καταλήγω πως δεν είναι δυνατόν. Μετά όμως έρχονται στο μυαλό τα γεγονότα της 26^ης Ιουνίου στις Βρυξέλλες και, από πιο παλιά, ονόματα όπως Αλαβάνος, Κουβέλης κ.λπ. Και ξαναρχίζω τις σκέψεις…

Πέτρος Λάζος

Capital.gr