«Πέτρος», ποίημα της Βελβεντινής Μαρίας Κουτσιούκη

Πέτρο τραγούδα μου ένα τραγούδι,
από εκείνα που έλεγες προχθές.
Πιάσε το ποτήρι με το κρασί
και ρίξε νερό μέσα του.
Ρίξε για να μπορείς να ευχηθείς
στη υγειά των εχθρών σου.
Πέτρο πιάσε το τσιγάρο.
Το χέρι σου να τρέμει.
Όπως την πρώτη
τη φορά.

Ρούφα μια γερή τζούρα
και πες.
Πες εκείνα που σε βασανίζουν
ή κατάπιε τα μαζί με τη τζούρα
και μετά πάλι βγάλτα
πίσω έξω,
με ένα φύσημα γερό.
Θόλωσε έτσι το δωμάτιο,
να μην αντικρίζεις
τα πράγματα εκείνα,
που σου θυμίζουν
τη μισητή ζωή.
Πέτρο είσαι άνθρωπος.
Αισθάνεσαι και λιώνεις.
Μπορείς να κλάψεις Πέτρο,
κλάψε αν θες.
Μέσα στη θολούρα Πέτρο
δε θα φανεί το δάκρυ σου.
Τραγούδα Πέτρο,
πες εκείνο το τραγούδι
που σε κάνει και γελάς.
Και μπράβο Πέτρο,
νιώσε το στη ψυχή σου.
Γιατί Πέτρο πεθαίνεις συχνά,
μα σπάνια γελάς.
Γιατί Πέτρο η ζωή είναι μικρή,
κι εσύ ίσα που προλαβαίνεις.
Πέτρο, πονάς! Το ξέρω.
Ξάπλωσε Πέτρο.
Νύχτωσε.
Ανάλαφρη καρδιά να έχεις.
Τραγούδα άμα θες Πέτρο.
Το δωμάτιο ξεθόλωσε.
Τραγούδα και η ζωή,
συνεχίζεται...