Η γυναίκα που στάθηκε απέναντι στον υπάλληλο security του μετρό, υπερασπιζόμενη το δίκαιο ενός Αφρικανού συνεπιβάτη της έκανε το αυτονόητο. Το αυτονόητο που σπανίζει, όμως, γι’ αυτό και δέχτηκε τα συγχαρητήρια πολλών και τις ύβρεις και απειλές άλλων τόσων.
Oπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο να βγεις από την ανωνυμία του πλήθους και το προσωπικό βόλεμα και να υψώσεις το ανάστημά σου. Ακόμα πιο δύσκολο να διατυπώσεις διαφορετική άποψη που πιθανόν να μη βρίσκει και μεγάλη συμπαράσταση απο τους πολλούς.
Το ζητούμενο είναι να μιλήσεις όταν πρέπει και να το κάνεις με τρόπο που υπηρετεί το δίκαιο και το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης. Oχι για να κάνεις ντόρο ή να ακούσεις το “μπράβο”, αλλά γιατί αυτό πιστεύεις.
Στον καιρό του “τσουβαλιάσματος” και της υποταγής στην κάθε είδους εξουσία, που μπορεί να είναι η ίδια η δικτατορία της πλειοψηφίας, αυτό φαντάζει ακόμα δυσκολότερο. Κυρίως γιατί είναι εύκολο να χαθεί η ουσία και να επικρατήσουν μόνο οι άναρθρες κραυγές.
Oλα αυτά πρέπει να υπακούουν σε κανόνες, γιατί ο διάλογος έχει κανόνες που διαχωρίζουν την προσβολή, τη συκοφαντία, το διασυρμό, την παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης άποψης από το προσωπικό ή αυτό που θεωρεί η κάθε ομάδα “δίκιο που την πνίγει”. Κι όλα αυτά είναι μια ακριβή υπόθεση στην οποία χωρούν μόνο συγκεκριμένες αξίες που ακούν στο όνομα υπευθυνότητα, επωνυμία και ισότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου