Εκκλησιασμός: Το διαρκώς ζητούμενο. Ή, παρέες που φτιάχνουν ιστορία (και) μέσα από τη Θεία Λατρεία.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα.

Παρέα οκτώ (8) νέων οικογενειών από το Βελβεντό συναποφάσισαν εκφράζοντας την επιθυμία τους να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία (7-2-2016) στον ιερό ναό του αγίου Διονυσίου (εν Ολύμπω) Βελβεντού.

Προετοιμάστηκαν κατάλληλα και πνευματικά, έφεραν αποβραδίς του Σαββάτου (με χαρά οι γυναίκες) τα χρειαζούμενα υλικά (λειτουργιά, νάμα, λάδι, ονόματα, αγνό κερί) για την τέλεση του ιερού Μυστηρίου και προσήλθαν το πρωί με όλα τα μέλη των οικογενειών τους και συμμετείχαν στη θεία Μετάληψη.

Έφεραν (προπάντων) τα πρόσωπά τους, τις συζυγίες τους, τις οικογένειές τους και μαζί μ’ αυτά την εργασία τους, τη σχέση για την ποιοτική κατά Χριστόν ανάπτυξή της μέσα και έξω από την οικογένεια προς το συνάνθρωπο – αδελφό. Πόσο γίνεται απαραίτητη αυτή η ποιοτική σχέση!

Έφεραν τη θέλησή τους για την ένταξη και μεταμόρφωσή της μέσα στο θέλημα του Θεού. Διότι το ανθρώπινο θέλημα δεν καταργείται. Αποχτά θεία ενέργεια. Η σχέση γίνεται ποιοτική. Τα πρόσωπα αποχτούν φως. Ανοίγονται στην οικουμένη και στην κτίση όλη. Όχι αόριστα και αβέβαια. Συγκεκριμένα και αποτελεσματικά.

Τη δυνατότητα αυτή την παρέχει ο Χριστός, ο οποίος ‘’την καταφθαρείσαν φύσιν του γένους ημών, εν εαυτώ ανεκαίνισεν.’’ (Οκτώηχος, ήχος Γ’, Κάθισμα Κυριακής). Ο Χριστός είναι αυτός ‘’ον η Παρθένος Κόρη, εγέννησεν ασπόρως, εις αγαλλίασιν του γένους ημών’’ (Μηναίον, Φεβρουαρίου 8, Εσπερινός εις τον Στίχον της Εορτής).

Χαίρομαι και συγχαίρω την παρέα των νέων οικογενειών. Με την κίνησή τους αυτή απαντούν στην μεμψιμοιρία, την ιδεολογική σύγχυση και άρνηση της εποχής μας.

Αναπροσανατολίζουν και με τους πομπούς της πίστης και της αυτοπροσφοράς τους στο Χριστό φτιάχνουν την μοναδικά όμορφη ιστορία που χρειάζεται ο κόσμος όλος.  

‘’Μέχρι τα ουράνια σώματα – με πομπούς και με κεραίες – φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα – κι ιστορία οι παρέες’’. Ιστορία στην οποία την πρώτη θέση κατέχει η προσωπική ευθύνη: ‘’Τι να φταίει η Βουλή – τι να φταιν’ οι εκπρόσωποι – έρημοι κι απρόσωποι, βρε – αν πονάει η κεφαλή – φταίει η απρόσωπη – αγάπη που ‘χει βρει’’. (Διονύσης Σαββόπουλος, Ας κρατήσουν οι χοροί, Τραπεζάκια έξω).

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας

παπαδάσκαλος

8-2-2016