Το κήρυγμα της Κυριακής 31 Αυγούστου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. 19, 16-26)

 Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀδελφοί μου, μᾶς διηγεῖται, ὅτι ἕνας πλούσιος νεαρός ρώτησε μιά μέρα τό Χριστό: «Τί νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή»; Ὁ Ἰησοῦς τόν παραπέμπει στήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν. Νά εἶσαι ἠθικά ἁγνός καί νά σέβεσαι τούς γονεῖς σου. Ν’ ἀγαπᾶς τό συνάνθρωπό σου ὅμοια μέ τόν ἑαυτό σου. Νά κάνεις γιά λογαριασμό του πράξεις, ὅπως ἀκριβῶς θά τίς ἔκανες καί γιά σένα τόν ἴδιο. Ἀνασκίρτησε ὁ νέος καί τάχυνε νά βεβαιώσει:
«Μά ὅλα αὐτά τά τήρησα ἐπακριβῶς ἀπ’ τά παιδικά μου χρόνια»! Σέ τί ἄλλο ὑστερῶ; Πές το, Διδάσκαλε ἀγαθέ. Εὔκολα θά τό ξεπεράσω καί θά γίνω τέλειος σέ ὅλα».
Τό γεγονός, ἀδελφοί μου, ὅτι ὁ Κύριος δέν τό διαψεύδει, σημαίνει ὅτι ἡ διαβεβαίωσίς του, ὅτι ἦταν τηρητής ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἦταν εἰλικρινής.
Μά δέν κατάλαβε, ὅμως, ὁ κούφιος κι ἐπιπόλαιος νεανίσκος πώς τἄλεγε στόν καρδιογνώστη. Καί ὁ καρδιογνώστης Χριστός ἀντίκρυζε τό βάθος τῆς ὑπάρξεως τοῦ νέου. Ἔβλεπε πώς ὅλες οἱ πράξεις του, πού τίς τήρησε μέ ἀκρίβεια, γίνονταν μέ βάση τό ἀζημίωτο. Ὡς ἐκεῖ πού δέν ἔφτανε τά ὅρια τῆς θυσίας γιά τόν ἄλλον. Ἄρα, στήν οὐσία, ἔμενε στρεῖδι κολλημένο πάνω στά ὑπάρχοντά του. «Ἦν γάρ ἔχων χρήματα (καί κτήματα φυσικά) πολλά». Γι’ αὐτό ὁ Ἰησοῦς τοῦ προτείνει: «Μιά καί ἀπό λόγου σου ζητᾶς τό
τέλειο, πούλα τά ὑπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στούς φτωχούς κι ἔλα ν’ ἀκολουθήσεις ἐμένα, πού ἀπό τήν πολλή μου φτώχεια δέν ἔχω οὔτε προσκέφαλο νά γείρω τό κεφάλι μου».
Ὅταν τ’ ἄκουσε αὐτά, ἔχασε τή μιλιά του, δέ ρώτησε τίποτε ἄλλο κι ἔφυγε περίλυπος. Μόλις τόν εἶδε ὁ Κύριος ν’ ἀπομακρύνεται μέ τό κεφάλι σκυμμένο, εἶπε στούς μαθητές Του τά βαρυσήμαντα ἐκεῖνα τά λόγια: «Πόσο δύσκολο εἶναι ὅσοι ἔχουν τά χρήματα νά εἰσέλθουν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν! Εὐκολότερο εἶναι ἡ καμήλα, τό μεγάλο ζῶο, νά περάσει ἀπό τήν τρυπούλα τῆς βελόνας, παρά ὁ πλούσιος νά εἰσέλθει στήν Οὐράνια Βασιλεία».
Αἰωνιότητα ζητοῦσε ὁ νέος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Τί μεγαλεῖο, ἀλλά καί τί δρᾶμα περικλείει ὄντως ἡ λέξη αὐτή! Αἰωνιότητα μέσα στήν οὐράνια μακαριότητα εἶναι ἡ μιά της ὄψη. Αἰωνιότητα μέσα στή φρίκη καί τά ἀτέλειωτα βάσανα εἶναι ἡ ἄλλη της ὄψη.
Ὅλοι μας κάθε μέρα προχωροῦμε πρός τήν αἰωνιότητα. Τά λεπτά, οἱ ὧρες καί οἱ μέρες, πού περνοῦν, μᾶς φέρνουν ὁλοένα καί πιό κοντά της. Ὁ τρόπος πού ζοῦμε κάθε στιγμή μᾶς ὠθεῖ εἴτε πρός τή μιά πλευρά τῆς αἰωνιότητος εἴτε πρός τήν ἄλλη. Οἱ ἐνδόμυχοί μας πόθοι, οἱ σκέψεις, οἱ ἐνέργειες γίνονται ἤ φτερά γι’ ἀνέβασμα ἤ ἀσήκωτα βάρη πού μᾶς σύρουν στήν ἄβυσσο καί τήν ἀπώλεια.
Τίποτε, ἀδελφοί μου, δέν μποροῦμε νά πάρουμε μαζί μας ἀπό τόν κόσμο αὐτό καθώς θά μεταναστεύουμε στήν ἄλλη ζωή πού μᾶς
καλεῖ ὁ Θεός. Συνεπῶς, ἐκτός ἀπό τόν Θεό, σέ κανένα πρόσωπο ἤ πρᾶγμα τοῦ κόσμου δέν θά πρέπει νά προσκολλήσουμε τήν καρδιά μας.
Ἡ προσκόλληση σέ πρόσωπα ἤ πράγματα τοῦ κόσμου εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία πού μπορεῖ νά μᾶς πετάξει μακρυά ἀπό τόν Θεόν.
Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής γράφει: «Ἐάν ἡ ψυχή εἶναι ἀνώτερη ἀπό τό σῶμα, ἐάν ὁ Θεός εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπό τόν κόσμο, τόν ὁποῖο ἐδημιούργησε, ἐκεῖνος πού προτιμᾶ τό σῶμα περισσότερο ἀπό τήν ψυχή καί τόν κόσμο περισσότερο ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος τόν ἐδημιούργησε, δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τούς εἰδωλολάτρες».
Ἐάν ὁ Ἰακώβ καί τά παιδιά του λυπόταν ν’ ἀφήσουν τά σπίτια καί τά χωράφια τους στήν Παλαιστίνη καί δέν πήγαιναν στήν Αἴγυπτο, στά χρόνια τῆς μεγάλης ξηρασίας, θά πέθαιναν ἀπό τήν πεῖνα. Εἶναι ἕνας βαθύς συμβολισμός τοῦ τί χάνουν οἱ ψυχές πού ἔχουν προσκολληθεῖ στά πρόσωπα καί πράγματα τοῦ κόσμου καί ὄχι στόν Θεόν.
Πόσοι ἀπό τούς χριστιανούς καί σήμερα δέν παθαίνουν τό ἴδιο. Δέν εἶναι λίγοι οἱ νέοι καί οἱ νέες πού ἔδωσαν τήν καρδιά τους σέ μάταια τοῦ κόσμου τούτου καί δέν ἐδίστασαν, γιά νά τ’ ἀπολαύσουν, ν’ ἀρνηθοῦν μέ τή σειρά ἀδέρφια, γονεῖς, ἀκόμη καί τόν Χριστό!
Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά προσκοληθεῖ σ’ ἕνα πρόσωπο, ὅπως καί στό χρῆμα. Ἀκόμα μπορεῖ νά προσκολληθεῖ καί σέ πλανεμένες ἰδέες. Ἔχουμε τόσα παραδείγματα προσκολλήσεως σέ πλανεμένες ἰδέες ἀπό μεγάλους καί μικρούς
τόν τελευταῖο καιρό! Καί μέ τί ἀκριβή ἀποζημίωση!
Ἔπειτα ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά δώσει τήν καρδιά του στά διάφορα πάθη: ἀλκοόλ, χαρτοπαίγνιο, ναρκωτικά, ἀκατανόμαστες ἁμαρτίες. Καί μπορεῖ ν’ ἀναγνωρίζει καί νά ὁμολογεῖ στήν κατάσταση αὐτή τήν αἰχμαλωσία του, ἀλλά νά μήν μπορεῖ ν’ ἀπαλλαγεῖ. Μονάχα μιά εἰλικρινής μετάνοια καί στροφή πρός τόν Χριστό μέ πίστη μπορεῖ τότε νά τόν σώσει. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως